«Այ արցախ, վայ արցախ» մանտրան այլևս ոչ մեկին չի հետաքրքրում...

Վերլուծություն  08 Սեպտեմբերի 2022 - 12:45

Կարդալով Ղարաբաղի անջատողական ռեժիմի այսպես կոչված «արտաքին գործերի նախարար» Դավիթ Բաբայանի՝ ԱՄՆ կատարելիք այցի մասին լուրը, ակամա հիշեցի Սերգեյ Դովլաթովի «Փողոցում և տանը» երգիծական պատմվածքը։

«Գաբովիչն իմ հարևանն ու գործընկերն էր։ Ավելի ճիշտ՝ ոչ բոլորովին գործընկեր. նա բանասեր էր։ Աշխատում էր սենսացիոն գրքի վրա: Այն կոչվում էր՝ «Հանդիպումներ Ախմատովայի հետ»։ Ուներ նաև ենթավերնագիր՝ «Ինչպե՞ս և ինչու դրանք չկայացան»,- գրում է Ս. Դովլաթովը, կարծես նախազգալով Բաբայանի այցը Ամերիկա։

Դավիթը, ինչպես և Դովլաթովի հերոս Գաբովիչի դեպքում, ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի ներկայացուցիչների հետ հանդիպում չի ունենա։

Պետք է նշել, որ Ադրբեջանի Զինված ուժերի կողմից հաջողությամբ իրականացված «Հատուցում» հատուկ գործողությունից հետո անջատողականները, որոնք իրենց անվանում են Ղարաբաղի ղեկավարություն, նկատելիորեն ակտիվացել են։ Կորցնելով վերջին հույսը՝ ի դեմս Ռուսաստանի, որին երդվում էին անշահախնդիր սիրել մինչև գերեզման, ինքնահռչակ վարչախումբը սկսեց արևմտյան կառույցների շեմքը մաշել՝ փորձելով քաղաքական աջակցություն աղերսել Ադրբեջանի օկուպացված հողերում իր հանցագործությունները արդարացնելու համար։ Չգիտես ինչու, անջատողականներին չի հուզում այն հանգամանքը, որ իրենց թակած դռների հետևում վաղուց հնչում է «Ղարաբաղ շիքեստեսին»՝ ադրբեջանցի վարպետների կատարմամբ։

Իզուր չէ, որ ԱՄՆ Պետդեպարտամենտը, այսինքն՝ գործնականում Սպիտակ տունը, շտապես զերծ պահել իրեն Բաբայանի Վաշինգտոն կատարելիք այցից։ «Պետդեպարտամենտը որևէ կապ չունի Բաբայանի այցի հետ։ Միացյալ Նահանգները չեն ճանաչում ինքնահռչակ (չճանաչված) «արցախի հանրապետությունը»: Պետքարտուղարությունը որևէ կապ չունի այցի հետ»։

Բայց չճանաչված ռեժիմի ինքնակոչ ներկայացուցիչներն ասես չեն լսում նման նվաստացուցիչ մերժումները և թերթի ցրիչի նախանձելի համառությամբ գլուխները պատին են ծեծում՝ հույս ունենալով այդ կերպ խղճահարություն առաջացնել: Այս, պետք է ասեմ, հմուտ լալկանները իրենց բողոքով ու վայնասունով փորձում են ոտքի հանել համաշխարհային հանրությանը։ Խնդիրների լուծման ուղիներ փնտրելու փոխարեն՝ անօրինական կազմավորման բենեֆիցիարները երազում են իրենց գլխացավը փոխանցել ուրիշներին:

Սակայն, փաստորեն, արդեն ոչ ոք չի պատրաստվում կարեկցել այս պրոֆեսիոնալ մուրացկաններին, որոնք իրենց թարախոտ վերքերով անդադար մաշում են ամբողջ աշխարհի շեմերը։ Միջազգային իրավունքին և համաշխարհային հանրությանը արդեն վաղուց չես զարմացնի, առավել ևս հնարավոր չէ գթասրտություն առաջացնել հայ անջատողականների անկումնական ավանդույթներով, որոնք այս 30 տարիների ընթացքում այնպես են ներաճել նրանց մտածելակերպի մեջ, որ նրանք այժմ այդ պաթոլոգիան համարում են ազգային հարստություն։

Անօրինական ռեժիմը պարտվել է, և նրա ադեպտների աղիողորմ տնքոցը դժվար թե կարողանա խլացնել բանականության ձայնը: Իսկ ում հնարավոր է իրենց կողմը քաշելու կատաղի փորձերը մնում են անարդյունք, քանի որ դեմագոգիկ գործիքակազմն այլևս չի գործում՝ այն կոտրված է, ոչնչացված մեր քաջարի բանակի կողմից։ Եվ նույնիսկ այն բանից հետո, երբ համաշխարհային հանրության մեծ մասը երես թեքեց «բազմաչարչարներից», նրանք շարունակում են հանդես գալ նեղացածի և բախտի քմահաճույքին թողնվածի դերում:

Բայց այն ժամանակը, երբ հայ քաղաքական գործիչներն ու լոբբիստները ծաղրում էին տարբեր միջազգային հարթակներում, անցյալում է: Իսկ «այ արցախ, վայ արցախ» նվնվոցն այսօր ավելի շուտ ծիծաղ է առաջացնում, քան խղճահարություն, որովհետև բոլորն արդեն գիտեն, որ հակամարտության հաշվին հարստացած անջատողականները թքած ունեն և' Ղարաբաղի, և' այնտեղ ապրող հայ բնակչության վրա։ Սեփական կապիտալից բացի նրանց ոչինչ չի հետաքրքրում։ Իսկ սրտաճմլիկ վայնասունը պարզապես ֆիկցիա է, մի տեսակ հարգանքի տուրք իրենց իսկ հորինած ավանդույթներին:

Իրենց անվանելով չճանաչված «հանրապետության» ղեկավարություն՝ նրանք այս կերպ փորձում են ժամանակ ձգձգել, որպեսզի հասցնել հանել թալանածը։ Այսպես կոչված վերնախավը, որը թալանել է ոչ միայն ադրբեջանական ռեսուրսները, այլև իրենց հայրենակիցներին, Հայաստանի բյուջեն, սփյուռքին, միջազգային կազմակերպություններին, հիմնադրամներին և բոլոր նրանց, ովքեր ընկել են նրանց ծուղակը, արդեն հանել են իրենց ընտանիքները, իսկ իրենք մնացել են միայն մնացած հարստությունը վաճառելու կամ հանելու նպատակով:

Ամեն դեպքում, անջատողական վարչակարգի ղեկավարները պետք է շտապեն թալանը տարհանելու հարցում, այլ ոչ թե նվնվան արևմտյան կազմակերպությունների պատուհանների տակ, որովհետև «Բայրաքթարները» կարող են օդ բարձրացվել ցանկացած պահի, և նրանք այնպիսի աղմուկ են բարձրացնում, որ կարող են խլացնել ցանկացած ոռնոց, լինի դա «փողոցում» թե «տանը»:

Caliber.Az

Դիտումներ: 206