Վրեժ չենք լուծի։ Կհատուցենք
Սամիթ Ալիևի հեղինակային տեսակետը

Վերլուծություն  14 Սեպտեմբերի 2022 - 17:41

Մեր զոհվածները մեզ փորձանքի մեջ չեն թողնի

Մեր մահացածները ժամապահներ են

Այս բառերը Վլադիմիր Վիսոցկու «Նա չվերադարձավ մարտից» երգից են։

Ժամանակին շատ բան սկսվեց «գարեջրի հեղաշրջումից», որի արդյունքում մեկ քաղաքացի հայտնվեց բանտում, որտեղ գրեց «Մայն Կամպֆ»-ը: Հասարակ, ոչ հավակնոտ փոքրիկ գիրք, բայց շատ անկեղծ, ընդամենը երեք թեզերով. 1) ատում եմ հրեաներին; 2) ամեն գնով կգամ իշխանության; 3) Բոլորին հիշում եմ և առաջին իսկ հնարավորության դեպքում դեմ կանեմ պատին։

Ընդհանրապես, ազնվորեն զգուշացրել է շրջապատի մարդկանց։ Նա ծրագրի բոլոր կետերը իրագործեց գերմանական ճշգրտությամբ ու մանրախնդրությամբ, բայց չափն անցավ, ձանձրացրեց իր շրջապատի մարդկանց, ուստի ստիպված եղան բենզին լցնել մարդուկի վրա։ Չափդ մի անցիր՜։ Ճիշտ է, նախքան ամբողջ աշխարհի նրա վրա հարձակմանը՝ դաժան կուռքաբանը չարաճչել է ավելի քան հիսուն միլիոն մարդկային կյանքի վրա։

Մեր հարևանները նույնպես նմանատիպ ծրագրով գրքեր են գրել, (Շագան Նատալիի «Թուրքերը և մենք»-ից մինչև բալայանական «Օջախ»-ը): Մենք այդ ստեղծագործությունները ուշադիր կարդացել ենք և գրվածը հասկացել ենք։ Ճիշտ է, ըմբռնումը պետք է գար մի փոքր ավելի շուտ, թեկուզ ութսունականների վերջերին, բայց ամեն ինչ տեղի է ունենում իր ժամանակին։ Մեզ դավաճանեցին դյուրահավատությունն ու մարդասիրությունը: «Մենք չէ ո՞ր այսքան տարի խաղաղ ենք ապրել»: Եվ այդ «այսքան տարիները» վերածվեցին ջարդերի, Հայաստանից թուրքերի ու քրդերի արտաքսմանը և Խոջալուի ցեղասպանությանը։

Ինչ արած, ժողովուրդները սովորում են սեփական վշտի, իսկ բանակները՝ իրենց պատերազմի վրա: Այդպիսին է օրենքը, այդպիսին են իրողությունները։ Մենք դասը յուրացրինք, փոխեցինք ուսումնական ծրագիրը և լի ենք ստացած գիտելիքները գործնականում կիրառելու վճռականությամբ։ Իսկ եթե ուշադիր նայեք, հիտլերականներին մեր հարևանների հետ հարազատացնում է ոչ միայն անզեններին ոչնչացնելու մոլությունը, այլ նաև խիտ, ինչ որ օխոտնորյադական հակասեմիտիզմը (Իրավանի Հոլոքոստի զոհերի հուշահամալիրը մի քանի անգամ պղծվել է): Հետո նստում և զարմանում են. «Իսկ ինչու՞ համար «Հարոպ»-ը, դրանից այդքան ցավում է։ Ինչո՞ւ իսրայելական հակաօդային պաշտպանություն, չէ որ մենք չենք կարող խոցել թիրախը։ Սա, հարևանուհիներ՝ ձեզ շրջապատող մարդկանց պատճառած բոլոր լավ բաների համար: Եվ «Հարոպները» ՀՕՊ-ի հետ դեռ ամենը չէ, շուտով «փայտե մակինտոժ» է լինելու, շեփորների ու թմբուկների որոտ։ ձայն, որը դուք կարող է այլևս չլսել:

Մենք հաղթեցինք, որովհետև դա շատ էինք ուզում: Եվ մենք շարունակում ենք հաղթել, քանի որ ավելի ու ավելի ենք դա ցանկանում: Հաղթանակի սոցիալական պատվեր եղել է և կա՝ դպրոցական դասագրքերում օկուպացված տարածքները ներկված էին մուգ գույներով։ Մեր հողերի 20%-ը գտնվում էր օկուպացիայի տակ՝ մենք մի րոպե անգամ այդ մասին չենք մոռացել: Եվ կամաց, առանց ավելորդ աղմուկի ու ունայնության արել ենք մեր գործը։ Ամեն մեկն իր տեղում։ Մենք ներքուստ պատրաստ էինք հաղթանակի։ Սա օկուպացիայի նկատմամբ վերաբերմունքի և ինչպես զոհվածների, այնպես էլ ինքներս մեզ՝ որպես ազգի, որպես էթնոսների ամբողջության նկատմամբ հարգանքի հարց է։

Մի փոքր օրինակ բերեմ։ Ռամիզ Ֆաթալիևի տարեդարձին դահլիճ է մտել հանգուցյալ Յուրի Կովալևի ընտանիքը (Ալլահ օնու ռահմաթ էլյասին): Ամբողջ դահլիճը ոտքի կանգնեց և ծափահարություններով դիմավորեց նրանց։ Նրանց ոչ ոք վերևից չեր հրամայել, զորահրաման չի եղել, մարդիկ իրենք են դա արել։ Դա պոռթկում էր: Հրաշալի հոգևոր պոռթկում։ Հարգանքի նշան։ Որովհետև ժողովուրդը հիշում է նրանց, ովքեր զոհվել են իրենց երկրի համար, և միշտ կհիշի։ Հիշել և հարգել նաև նրանց, ովքեր վերադարձել են, և նրանց, ովքեր երբեք չեն վերադառնա: Եվ մենք վրեժխնդիր կլինենք յուրաքանչյուր զոհվածի համար՝ բոլորի համար միասին և յուրաքանչյուրի համար առանձին: Տասը մեզանից մեկի դիմաց: Քանի դեռ ծնկի չեք եկել, եթե մինչ այդ չպոկենք ձեր ոտքերը: Իսկ անձամբ ես կուզենայի մեր դպրոցական դասագրքերում Հայաստանի տարածքը տեսնել նույն մուգ գույնով ներկված։ «Օկուպացված տարածք»։ Ժամանակավորապես օկուպացված։

Իսկ ամենից շատ, նրանց՝ և զոհվածներին, և վերադարձածներին, պետք է հիշեն պատասխանատու պաշտոնյաները։ Եվ ապրեն անխուսափելի պատժի վախով վետերանների և/կամ նահատակների ընտանիքների խնդիրների լուծման ձգձգումների համար: Մենք այդպես կհաղթենք։

Կան շատ լավ նորություններ. բացի նրանից, որ թշնամին ունի երկու հարյուրից ավելի «երկու հարյուրական» (իսկ մերոնց համար մենք անպայման վրեժ կլուծենք, մենք պարտական ենք- դուք պատասխան եք տալու մեր յուրաքանչյուր շեհիդի համար)։ Մեր զորքերն արդեն վերահսկում են Իսթիսույի (ժամանակավորապես «Ջերմուկ» կոչվող քաղաք) վրայի բարձունքները։ Այնտեղի վայրերը հարուստ են բուժիչ աղբյուրներով և մեծահարուստ հայերի վիլլաներով, կարելի է ասել, որ Գոյչա լճի շրջակայքից հետո այն տեղի մեծահարուստների հանգստի և հանգրվանների սիրելի վայրն է։ Եվ պատկերացրեք, որ հիմա այդ ամբողջ գեղեցկությունը՝ «և՛ ջուր, և՛ հողը, և՛ տները, և՛ նախիրը», մեր բանակի նշանառության տակ են։ Իսկ Գորուս-Իրավան ճանապարհը մեր կրակային վերահսկողության տակ է։ Մեղք է չօգտվել հարմար տեղավորված նյութական արժեքներից, որոնք միևնույն է, չափազանց մեծ են ձեզ համար։ Դուք արդեն պարտվել եք, և, հետևաբար՝ «տվեք բաճկոնը»: Որպես մխիթարություն՝ խորհուրդ եմ տալիս զանգահարել ԵԱՀԿ։ Կքննարկենք և դեռ երկար կխոսենք։

Caliber.Az

Դիտումներ: 306