Փաշինյանը Բրյուսելից առաջ թաքնվել է Սարգսյանի ու ռեւանշիստների թիկունքում
Ներկայացում Ազատության հրապարակից

Վերլուծություն  06 Ապրիլի 2022 - 18:12

Նախօրեին, ապրիլի 5-ին, Երևանի կենտրոնում ի պաշտպանություն Ղարաբաղում հայ հանցախմբերի մնացորդներին՝ անցկացվեց խորհրդարանական ընդդիմադիր՝ «Հայաստան» (Ռոբերտ Քոչարյան) և «Պատիվ ունեմ» (Սերժ Սարգսյան) խմբակցությունների կողմից կազմակերպված հանրահավաք։ Իշխանությունների տվյալներով, հանրահավաք էր եկել մոտ 11 հազար մարդ, մինչդեռ իրենք՝ կազմակերպիչները ասում են մոտ 20 հազարի մասին։ Ազատության հրապարակում շաբաշն ըստ ձևի ու բովանդակության ոչնչով աչքի չընկավ. նույն քաղաքական աութսայդերները, նույն նրանց կողմից հրապարակ քշված ռազմաշունչ քարոզչության զոհեր, և, վերջապես, մեկուկես տարի առաջվա նույն կարգախոսներ. «Վեր կաց-Հայաստան», «Վեր կաց-Ղարաբաղ-», «Վեր կաց-հայ ժողովուրդ»։ Այլ կերպ ասած, սովորական երևանյան առօրյա, եթե չլիներ մի մեծ բայց։

2018 թվականի գարնանից սկսած, երբ Նիկոլ Փաշինյանը ժողովրդին դուրս բերեց փողոց, և մինչ օրս հանրահավաքները, բողոքի ակցիաները և բոլոր տեսակի սոցիալ-քաղաքական ժողովները Հայաստանի համար այնքան սովորական գործ են դարձել, որ վաղուց կորցրել են իրենց բողոքային ուժն ու քաղաքական նշանակությունը։Եվ երեկվա հանրահավաքն էլ աննկատ կմնար (եկեք հիշենք, թե դրանք որքան էին եղել 44-օրյա պատերազմից հետո), եթե չլիներ մի քանի ուշագրավ նրբություններ, որոնք ակնհայտորեն մատնանշում են համաձայնեցված հոլիվարի սադրիչ բնույթը։ Հանրահավաքին զուգահեռ ընթացող քաղաքական գործընթացները և դրան նախորդող մանրամասները հիմք են տալիս ենթադրելու, որ երեկ մենք ականատես եղանք ոչ թե ռևանշիստների ավանդական ֆրոնդականությանը, այլ անխուսափելին հետաձգելու հայաստանյան իշխանության փորձին։

Բանը նրանում է, որ այսօր Բրյուսելում պետք է տեղի ունենա Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի և Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հանդիպումը։ Ակնհայտ է, որ առաջիկա հանդիպմանը կքննարկվեն առանցքային հարցեր։ Ավելի վաղ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Երևանը պատրաստ է Բաքվի հետ անհապաղ խաղաղ բանակցություններ սկսելուն և խաղաղ պայմանագրի ստորագրելուն։ Նա հույս է հայտնել, որ ապրիլի 6-ին Բրյուսելում հանդիպման ժամանակ Ադրբեջանի նախագահի հետ կքննարկի խաղաղ բանակցությունների մեկնարկի հետ կապված բոլոր հարցերը։

Ավելի վաղ Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն հայտնել էր, որ Բաքուն Երևանին է փոխանցել երկու պետությունների միջև հարաբերությունների կարգավորման հինգ հիմնարար սկզբունքները։ Օգտվելով առիթից ևս մեկ անգամ հիշեցնենք դրանք՝ Բրյուսելի հանդիպման մեկնարկից առաջ։ Հայաստանի հետ խաղաղության համաձայնագրի ստորագրման այս հինգ առաջարկները համապատասխանում են միջազգային պրակտիկայում առկա հիմնարար սկզբունքներին։ Դրանք ներառում են. միմյանց ինքնիշխանության, տարածքային ամբողջականության, պետական սահմանների անձեռնմխելիության և քաղաքական անկախության փոխադարձ ճանաչում. պետությունների միմյանց նկատմամբ տարածքային պահանջների բացակայության և ապագայում նման պահանջներ չներկայացնելու իրավական պարտավորության փոխադարձ հաստատում, զերծ մնալ միջպետական հարաբերություններում միմյանց անվտանգությանը սպառնալուց, միմյանց քաղաքական անկախության և տարածքային ամբողջականության դեմ սպառնալիքներ և ուժ կիրառելուց, ինչպես նաև ՄԱԿ-ի կանոնադրության նպատակներին անհամատեղելի այլ գործողություններից, փոխադարձ հետաքրքրություն ներկայացնող տրանսպորտային և այլ հաղորդակցությունների ու համագործակցության իրականացում, պետական սահմանների սահմանազատման և սահմանագծման անցկացում և դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատում։

Իր հերթին, Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը մարտի վերջին ասել էր, որ երկկողմ հարաբերությունների կարգավորման Բաքվի առաջարկներում անընդունելի ոչինչ չկա։ Գեղարվեստական լեզվով ասած ՝ոչինչ չարիք չէր կանխագուշակում։ Բայց հանդիպման նախօրեին Փաշինյանը որոշեց կրկին խաղալ Հայաստանի համար ծայրահեղ վտանգավոր խաղ։ Նա չկարողացավ հրաժարվել Բրյուսելում հանդիպումից՝ Հայաստանը վերջին շրջանում հուսահատորեն փորձում է ծլկել Արևմուտքի կողմը։ Ուստի Նիկոլ Վովաևիչն ընտրեց բրյուսելյան հանդիպման սկզբնական հարթեցման հայկական կողմի համար ավանդական մեթոդը և թաքնվեց «անզիջում հասարակական կարծիքի» հետևում։ Այլապես ինչպե՞ս կարելի է բացատրել այն, որ Փաշինյանը, ով միշտ վախենում էր բողոքային ալիքից և ամեն կերպ ճնշել է հանրահավաքները՝ ընդհուպ մինչև ուժի կիրառումը, երեկ նույնիսկ մեդիա աջակցություն էր ցուցաբերում իր քաղաքական հակառակորդներին։ Անգամ «Բաղրամյան 26» իշխանամետ տելեգրամ ալիքն ակտիվորեն բորբոքեց այս հանրահավաքը, այն անվանեց մարդաշատ և գրեց «Ղարաբաղի հարցում իշխանության և ընդդիմության միասնության» մասին։

Այն, որ երեկվա հանրահավաքը Հայաստանի իշխանությունների լուռ աջակցությամբ նպատակաուղղված ակցիա էր, ոչ մի կասկած չկա։ Դեռևս բրյուսելյան հանդիպումից առաջ Փաշինյանը պատրվակ էր փնտրում, որպեսզի դրա վրա հայտնվի կապված ձեռքերով և դանակը կոկորդին։ Եվ երեկ նա հաջողությամբ խաղաց այս ներկայացումը։ Այսինքն Փաշինյանը Արևմուտքին և պաշտոնական Բաքվին ցույց տվեց, որ «Հայաստանի ժողովուրդը Ղարաբաղի հարցում անդրդվելի է, և որ ցանկացած փաստաթղթի ստորագրում, էլ չասած կարգավորման վերջնական սկզբունքների ընդունման մասին, կարող է արժենալ նրա իշխանությունը և նույնիսկ կյանքը: Իբրև թե, ես դեմ չեմ Բաքվի հետ խաղաղ համաձայնագրին, ես նույնիսկ պատրաստ եմ ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, բայց հասարակությունը ցույց է տալիսր «Ղարաբաղի անկախության անայլընտրանքայնություն»։ Այսպիսով Փաշինյանը ցանկանում է ժամանակ շահել։

Բայց ինչի՞ համար է Նիկոլին պետք այդ ժամանակը: Դժվար թե Փաշինյանը իր հակառակորդների նման հույսը դնում արագ ռևանշի վրա, քանի որ Հայաստանը դրա համար ոչ ուժ ունի, ոչ էլ միջոցներ։ Հնարավոր է, որ Փաշինյանը սպասում է տարածաշրջանում իր համար ուժերի ապագա բարենպաստ հարաբերակցության։ Սակայն Փաշինյանը կարող է սպասել ամեն ինչի կամ ցանկացածի, նույնիսկ «Հայկական ծովից» եղանակի։ Հայկական կողմի ակնկալիքները բացարձակապես ոչ մի նշանակություն չունեն, ոչ էլ իրավիճակ են փոխում։ Հարցը ընդամենը նրանում է, թե երբ այս ամենը կձանձրացնի Ադրբեջանին և բանակցությունների փոխարեն գործի մեջ կմտնի «Երկաթե բռունցքը»։

Caliber.Az

Դիտումներ: 271