Արագ, Ցավոտ և հաստատ
Ինչպես ճիշտ «բուժել» կեղծ պետությանը

Վերլուծություն  27 Մայիսի 2022 - 16:57

«Ցխինվալիիում կայացել է «Արցախի Հանրապետության արտաքին գործերի նախարար» (այստեղ և այնուհետև չակերտներ-Խմբ.) Դավիթ Բաբայանի հանդիպումը՝ «Հարավային Օսեթիայի արտաքին գործերի նախարար» Դմիտրի Մեդոևի, «Դոնեցկի Ժողովրդական Հանրապետության արտաքին քաղաքաքական գերատեսչության ղեկավար» Նատալյա Նոկոնորովայի և Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության արտատգործնախարար» Վլադիսլավ Դեյնեգոյի հետ»։ Նման բնույթի տեղեկատվությամբ են հանդես եկել որոշ հայկական ԶԼՄ-ները և Տելեգրամ-ալիքները։

Չէ, դե, մի կողմից, մարդկայինը ինձ հասկանալի է, ո՞վ չի ուզում լինել նախարար։ Թող նույնիսկ անջատողական, և ոչ ոքի կողմից չճանաչված «պետական կազմավորման»։ Կերակրում են, վճարում են, ձրի մեքենա, հացակեղևիկ։ Ռիսկ իհարկե նույնպես կա, կարող են բանտարկել, հրետանային կրակով խփել, բայց,
ըստ երևույթին, սնվելու և մեքենայով ճանապարհորդելու հաճույքները գերազանցում են ողջամիտ վախերին։ «Թեև մի օր, բայց իմը»- որոշ մարդիկ հատկապես այդպես են ապրում: Գուցե և զվարճալի, բայց ոչ երկար:

«Իսկ ովքե՞ր են այդ բոլոր մարդիկ։ Ես նրանց չեմ ճանաչում»,- ինչպես հանելով ատրճանակը ասել է մի ֆիլմի հերոսը։ Իսկ մենք ոչ միայն չգիտենք այդ մարդկանց, մենք նման պետությունների մասին էլ չենք լսել։ Դրա փոխարեն մենք հիանալի հասկանում ենք, թե ով է կանգնած նրանց բոլորի հետևում կանգնած, ով է նրանց կերակրում, և, անհրաժեշտության դեպքում ստիպում է պարել։ Չերվոնեցները պիտի չճանաչե՞նք։ Որտեղից աղքատների մոտ տոմսերի գումարը՝ սա միայն հարցերի մի շարքն է, որոնք ուզում ես տալ: Ուկրաինայի հաշվով ամեն ինչ հասկանալի է, այնտեղ պատերազմ է մոլեգնում, բայց կցանկանայի, որ մեր որոշ կառույցները արձագանքեին բնակարանային գրասենյակի ղեկավարների խնջույքին։ Չնայած ... չէ, դրա մասին հետո: Նախ պետք է արձագանքեն դիվանագետները։ Ոչ թե խամաճիկների, իհարկե, այլ տիկնիկային գիտությունների դոկտորներին, որոնց թատրոնում կանգնած է Պետրուշկաներով սնդուկը։

Հետո ես չգիտես ինչու հիշեցի «Բրոնզե թռչուն»-ից պիոներների և անարխիստ նկարիչների միջև հիանալի երկխոսությունը.

-Չէ որ անարխիստ-մաքսիմալիստները միլիցիան չեն ճանաչում,- հեգնանքով նկատել է Միշան

Բլորովին ցածր ձայնով նկարիչը ասաց.

- Մենք չենք ճանաչում։ Նա մեզ ճանաչում է։

Սա դրան ավելացրած, որ ԱԳՆ-ի նոտաները, իհարկե, լավ բան են, անհրաժեշտ են, որոշ դեպքերում նույնիսկ արդյունավետ, բայց, ինչպես ցույց է տալիս պրակտիկան, «Հարոպ»-ները շատ ավելի համոզիչ են։ Հազար նոտաներից ավելի բարձրաձայն: Եվ բառերը, բնական է: Մի լավ դիպուկ հարվածը այն հավանոցին, որտեղ անցկացվում էր անջատողականների հանդիպումը, կլիներ շատ տեղին և չափազանց արդյունավետ: «Իսկ քաղաքը մտածեց՝ զորավարժություններ են գնում»։ Ամեն ինչ լավ է՝ չորսից հանած, գումարած նրանց սպասավորները և անվտանգությունը: «Անջատողականների ճանաչման» հարցերը պետք է գտնվեն բացառապես ուժային կառույցների իրավասության ներքո՝ պաշտպանության նախարարության հստակ ղեկավարությամբ։ Իսկ ինչո՞ւ ըստ էության հավանոցին։ Այո, որովհետև մենք տեսել ենք «հմուտ ձեռքերի ստեղծագործությունները»։ Անջատականները մոտ երեսուն տարի նստել էին մեր հողի վրա, և այդ ժամանակի ընթացքում նրանք ոչ միայն այնտեղ ոչ մի նոր բան չկառուցեցին, նրանք նույնիսկ իրենց նեղություն չտվեցին վերանորոգել հինը։ Մեր լավ ֆերմերը կամաչեր այնտեղ ոչխարներ պահել, որտեղ նրանք էին ապրում։

Ռազմական գործողությունների դադարեցումը, նույնիսկ խաղաղության պայմանագրի ստորագրումը, իսկ, առավել ևս՝ զինադադարի մասին պայմանագիրը, չի նշանակում, որ պատերազմը ավարտվել է։ Դա նույնիսկ չի նշանակում, որ պատերազմը դադարեցվել է։ Պատերազմը երբեք չի դադարում, այն կարող է լինել անտեսանելի, կարելի է չլսել պայթյունները և չտեսնել ցինկե դագաղները, պարզապես դրա թեժ փուլը ժամանակավորապես ավարտվել է, և հակառակորդները, ցրվելով անկյուններում, սկսել են վերլուծել բաց թողած հարվածների պատճառները, այն նախադրյալները, որոնք թույլ են տվել թշնամուն հասցնել ամենազգայուն վնասը, թե ինչ է արվել ճիշտ, իսկ ինչը՝ սխալ, և ուրիշ էլ ինչ վնաս կարող էիր հասցնել թշնամուն, բայց այս կամ այն պատճառով չես հասցրել: Համոզված եմ, որ Ադրբեջանի, Վրաստանի և Ուկրաինայի համապատասխան կառույցները պետք է կմտածեն այդ մասին։ Եթե արդեն չեն մտածել։

Caliber.Az

Դիտումներ: 319