Նրանք Ադրբեջանն են
Իսկ ԵՄ-ն չի ցանկանում մեզ հետ հարաբերությունները փչացնել

Վերլուծություն  01 Հունիսի 2022 - 19:12

Աշխարհն այնպես է դասավորված, որ նրանում ամեն ինչի համար միշտ պետք է վճարել։ Երբեմն էլ հատոցել: Այդ թվում՝ հիմարության համար, որը, ինչպես միշտ, ամենաշատն արժե։ Եվ սա ամենևին էլ փողի մասին չէ, թեև ինչ-որ չափով խոսքը նաև նրանց մասին է։ Այս թեզը արդարացի է ինչպես երկրների, այնպես էլ անհատի համար։ Ե՛վ մենք, և՛ Հայաստանը սպասում էինք, թե ինչ կասի ԵՄ Եվրոպական խորհրդի նախագահը ի պատասխան նրա վրա Փաշինյանի հարձակմանը. Մենք, խոստովանում եմ, առանց ավելորդ ուշադրության, քանի որ մեր բանակն արդեն արտահայտվել է բավականին ծանրակշիռ ու հասկանալի։ Մյուս կողմից, Հայաստանն ավելի մեծ հետաքրքրություն ցուցաբերեց՝ գոնե դիվանագիտական փուլում հաղթելու թաքնված հույսով։ Հաղթել առնվազն միավորներով:

— Ասա մեզ, Միշել, ինչ մենք ուզում ենք լսել։ Բայց Միշելը չի ասի այն, ինչ դուք եք սպասում, Միշելն արդեն ասաց և այլ կերպ ասաց։ Ինչպես միշտ, պարզեցված, ինչպես միշտ, այն, ինչ մենք հիանալի գիտեինք առանց նրա։ Նրանք ասում են, որ կայունություն է պետք, հարաբերությունների կայունություն, որի համար անհրաժեշտ կլինի լուծել ամեն չլուծվածը, և որպեսզի ամեն ինչ լինի ի շահ անվտանգության՝ հանուն խաղաղության և բարգավաճման։ Բայց ոչ մի «Արցախ», «Լեռնային Ղարաբաղ» ու «ինքնորոշում»։ Իսկ հայ բնակչությունը Ադրբեջանի էթնիկ խմբերից մեկն է։
Ոչ ավել, ոչ պակաս։ Շնորհակալություն, մենք արդեն լսել ենք, որ մեր սպաները չեն ստի, բայց ամեն դեպքում մենք շնորհակալությունն ենք հայտնում և հասկանում ենք ձեր մտահոգությունները մեր տարածաշրջանի գործերի հետ կապված, մենք նույնպես բարեկիրթ մարդիկ ենք։ Այո, մենք կարևորում ենք Եվրամիության կարծիքը, ինչպես նաև հաշվի ենք առնում որևէ այլ քիչ թե շատ նշանակալից խաղացողի կարծիքը, բայց դա չի խանգարում մեզ մեր մատը զարկերակի վրա պահել։ Սկզբունքորեն, ԵՄ-ն հիմա մեր կողմն է խաղում, և գոնե ժամանակավորապես մեր շահերը համընկնում են։ Դուք ԵՄ-ում խելացի, պրակտիկ մարդիկ եք, սովորելու և ընդունելու բան ունեք, շատ լավ բաներ ունեք, ինչպես նաև ողջամիտ, բարի, հավերժական։ Միայն այստեղ մենք ամբողջ ցանկից կընդունենք միայն այն, ինչ մենք ինքներս ենք համարում լավագույնը։ Եվ նաև ողջամիտ և հավերժական: Կսովորենք, բայց նավթի ու գազի մասով ամեն ինչ միայն մեր պայմաններով է։

Բայց մենք նաև գործնական մարդիկ ենք և միշտ պատրաստ ենք խոսելու։ Ի լրումն մեր բազմաթիվ առավելությունների, մենք աներևակայելի գեղեցիկ, հյուրընկալ և սակարկելի ենք: Եկեք քննարկենք։

Պատերազմի և ռեստորանի միջև ընդհանուր բան կա. Նախքան այնտեղ գնալը, ստուգեք ձեր դրամապանակը փողի համար: Փող չկա, հանգիստ նստիր, մի մտածիր ռեստորանի մասին և մոռացիր պատերազմի մասին: Թե որ կողմն է թեքվում կշեռքի նժարը, կախված է բազմաթիվ գործոններից: Գլխավորը ուժի և անհրաժեշտության առկայությունն է։ Մենք ունենք իշխանություն, և մենք ավել հարկավոր ենք: Հայաստանը ուժեր չունի, և որպես պետություն այն պետք է միայն որպես հարևան երկրների վրա ճնշման գործիք։ Կամ ֆորպոստ, կամ բուֆերային գոտի։

Հարևան ժողովրդի պատմությունը ողբերգական է, եկեք իրերն իրենց անուններով կոչենք։ Իսկ ես ընդհանրապես չեմ հայհոյում։ Նրանց, ում Հայաստանը համարում ու շարունակում է համարել, եթե ոչ բարեկամ, ապա հովանավոր, նրանց վերաբերվում են ու վերաբերվել են, որպես գործիքի։ Ոչ այլ ինչ, քան իմպերիալիստական քաղաքականություն վարելու միջոց։ Օժանդակ սարքավորմանը, որը կարող է փչանալ: Անընդհատ ներքաշելով հայ ժողովրդին այս կամ այն արյունալի խառնաշփոթի մեջ, հերթական արկածախնդրության հերթական անհաջողությամբ, նրանք չթաքցրին իրենց ցինիզմը, ուսերը թոթվեցին ու կարծես ինչ որ բան ասացին. «Այս հայերը կոտրված են, խնդրում եմ նորերը բերեք»: Իսկ ագռավները շարունակում էին պտտվել գերեզմանների վրա՝ չհասկանալով, թե ով է պառկած՝ թուրքերը, հայերը, քրդերը, լեզգիները, հրեաները, թե ռուսները... Սա իմպերիալիզմ է։ Արյունոտ, վատ ու տգեղ խոսք: Եվ մի մոռացեք դրա մասին: Իմպերիալիզմը կա, կենդանի է, մոտ է, նխա գտնվում է երկարացված ձեռքի երկարության վրա։ Նա միշտ եղել է և միշտ էլ կլինի: Արտասանեք այս բառը վանկ առ վանկ, և դուք կլսեք կնոջ լացը և տանկի թրթուրների զնգոցը: Ինչպե՞ս դիմադրել նրան: Չգիտեմ… Այնուամենայնիվ, ես որոշ մտքեր ունեմ այս հարցում…

1994 թ. կեսերն էր... Ես կանգնած էի իմ սեփական հողի վրա... և ինձնից չորս հարյուր մետր հեռավորության վրա նույնպես իմ հողն էր, բայց այն ժամանակ այն գտնվում էր օկուպացիայի տակ, և մենք չէինք կարող գնալ այնտեղ... Թե կոնկրետ ինչ էի անում ես այնտեղ, անցյալի խնդիր է, անհետաքրքիր, և, մեծ հաշվով, ոչ մեկին չի վերաբերում…Իսկ նախորդ օրը ոչ հեռու մարտ էր, որի ժամանակ ոչնչացվել էր հակառակորդի դիվերսիոն խումբը։ Դիակները դեռ պառկած էին այնտեղ, ըստ երևույթին, ոչ մերոնք, ոչ թշնամին ժամանակ չունեին... Տեսնելով բահերով մի խումբ կանանց՝ մոտեցա և բարևեցի նրանց։ Մեր պարզամիտ, անհրապույր գյուղացի կանայք, առանց դիմահարդարման հետքերի, ցրտից ու տքնաջան աշխատանքից կոպիտ ձեռքերով, մեծ ու ծանր ոտքերով։ Ողջույնին պատասխանեցին, իսկ երբ հարցրի, թե ուր և ինչու են գնում, հանգիստ ասացին, որ նրանց ուղարկել են ոչնչացված խմբին թաղելու։ Եկել էին կամավոր օգնելու, քանի որ մահացածը միշտ էլ մեռած է, թեկուզ դա ոչնչացված թշնամի լինի, և տղամարդուն հարիր չէ օգնություն չառաջարկել կանանց, բայց նրան մերժել են։ Ուղղակի, կոպիտ ասացին՝ պետք չէ, այ տղա, մենք ինքներս գլուխ կհանենք: Ես թոթվեցի ուսերս և որոշեցի չպարտադրվել, ծխախոտ վառեցի և որոշ ժամանակ նայեցի նրանց հետևից։ Եվ հանկարծ ես շատ կտրուկ հասկացա, ուղղակի ողջ մաշկով զգացի, որ Ադրբեջանը հենց նրանք են։ Ադրբեջանը ապրել է նրանց մեջ, նրանք շնչել են նրանով, նա նշողվել է այս պարզ կանանց մեջ, առանց արտաքին տեսքի ամենաչնչին զարդարանքի և կոտրված եղունգներով: Եվ թող այն ժամանակ Ադրբեջանը օկուպացվել է, նվաստացել ու կտոր-կտոր է արվել։ Մի քիչ էլ, և նա կարող էր ծնկի գալ։ Բայց նրանք, այս կանայք, և Ադրբեջանը նույնպես գոյատևեցին ու մնացին Ադրբեջան։ Իր թշնամիների համար գերեզմաններ փորող Ադրբեջան:

Caliber.Az

Դիտումներ: 1542