Ճակատամարտեր խոհանոցի սեղանի վրա
Աշխարհը սեղանի նման է, իսկ սեղանը՝ աշխարհի

Վերլուծություն  09 Հունիսի 2022 - 16:34

Այս կամ այն ճաշատեսակի այս կամ այն մարդկանց պատկանելության մասին վեճերն ինձ միշտ ոչ միայն անշնորհակալ գործ են թվացել, այլ ակնհայտորեն ոչ մեկին անհարկի։ Գումարած, դա բավականին ծախսատար բիզնես է` վազել միջազգային ատյաններում: ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի և այլ խոսարաններում պաշտոնյաներին կարելի է հասկանալ, դրա համար էլ նրանք սնվում են, որ որոշումներ են կայացնում հօգուտ որոշ փոքր երկրների։ Փոքր բաժնեմասի և մեծ հետաքրքրության համար...

Խնդրում ենք նկատի ունենալ, որ արևմտյան երկրները չեն տառապում նման բարդույթներից, օրինակ՝ գերմանացիներն ու դանիացիները չեն վիճում, թե ում է պատկանում կաղամբով խոզի միսը։ Իսկ լեհերն ու հունգարացիները չեն վիճում բիգոսի ու գուլաշի մասին՝ նախկինում ով ինչ է պատրաստել։ Ինչո՞ւ։ Այո, քանի որ դրանք ռացիոնալ են՝ ճաշատեսակը պատկանում է նրան, ով ուտում է այդ պահին։ Ի դեպ, կա մի վստահելի նշաձող՝ եթե արտերկրից ինչ-որ մեկը քեզ վաճառում է մի գաղափար, որ ինքը չի կիրառում տանը, ապա ավելի լավ է հնարավորինս արագ փախչել այդ բեղմնավոր ձեռնարկումից կամ գոնե հեռու մնաս։ Դրանք առանց պատճառի չեն, շահի համար են, և ոչ հանուն «պատմամշակութային արդարության հաղթանակի»։ Հոգու խորքում նրանք նույնիսկ չեն բռնում որևէ կողմ (իսկ եթե այո, ապա դա բացառապես դավանանքային համերաշխության նկատառումներով), այլ պարզապես փող են աշխատում։ Իսկ ինչո՞ւ փող չաշխատել, եթե ներս են բերում, նույն տոլմայով կերակրում, լավաշով բերանները սրբում ու ամեն կերպ ծառայու՞մ: Հարգում են

Ավելին, նկատի ունեցեք, որ տոլմայի՝ որպես ադրբեջանական մշակութային ժառանգության, իսկ լավաշի՝ հայկականի ճանաչումը տեղի ունեցավ շատ կարճ ժամանակում՝ կես տարուց էլ քիչ ժամանակ։ ՅՈՒՆԵՍԿՕ. Այնտեղ մարդիկ խելացի են, հեռատես, գրագետ։ Ոչ թե աշխատանք, այլ հաճույք, պահանջված, կարևոր, անհրաժեշտ լինելու զգացում, գումարած հաճելի դրամապանակի հաստությունը՝ բազմապատկված մշտական հագեցվածության զգացումով։ Իսկ մենք և հարևանները վճարում ենք այս ամբողջ խնջույքի համար և ժպտալով՝ հրավիրում ենք մեզ այցելելու։ Նրանք, իհարկե, կարող էին օգտագործել այս միջոցները ավելի մեծ օգուտով և վերադարձնել իրենց համար՝ ինչ-որ բան վերանորոգելու կամ նոր կառուցելու համար, բայց… ինչ կա իրականում…

Կոմպլեքսները թույլ չեն տալիս իր խելքով ապրել, մենք սիրում ենք դրսից եկող ուշադրությունը՝ և՛ Ադրբեջանում, և՛ Հայաստանում։ Նրանք պատրաստ են ներսից դուրս շրջվել, միայն թե Եվրոպայից, Ռուսաստանից կամ ԱՄՆ-ից մեզ գովաբանել են, փառաբանել խոհանոցը, բնապատկերն ու հյուրասիրությունը, դառնան մեր տղամարդիկ և մեր կանանց համեստությունը, մի խոսքով, ականջի ետևը քորեն։ Թե ինչու մենք չենք կարող ինքներս քորել, դա առանձին թեմա է, կարելի է ատենախոսություն պաշտպանել: Կամ զանգահարել
Կուստուրիցային՝ մեր մասին ֆիլմ նկարահանելու։ Նա կնկարահանի: Լավաշի և տոլմայի մասին. Եվ բոլորը կծիծաղեն: Պրակտիկան սովորաբար ցույց է տալիս, որ մինչ երկու հոգի բերանը փրփրած վիճում են այս կամ այն ուտեստի պատկանելության մասին (որն անսկզբունքային չէ), այդ ուտեստը սովորաբար ուտում է երրորդը, որն ավելի խելացի է։

Կփորձեմ ավելի խորանալ՝ անպայման կգովաբանեն, և շատ լավ է, որ գովեն անկեղծորեն, ի սրտե, բայց իրենցը բաց չեն թողնի։ Իհարկե, դա անհրաժեշտ կլինի՝ նրանք կխոնարհվեն գոտկատեղից, բայց դարձյալ ոչ առանց իրենց օգուտի. խոնարհվելով՝ թղթադրամը կբարձրացնեն հատակից։ Եվ երբ մեր երկրները սկսում են վիճել, թե ԵՄ-ն, Ռուսաստանը կամ ԱՄՆ-ն ում են ավելի շատ համակրում և ում կողմը կլինեն կռվի դեպքում, դա ընդհանրապես ապարդյուն է. նրանք միշտ կլինեն միայն իրենց կողմը: Իրավիճակից առավելագույնս օգտվելով: Ոչ Ադրբեջանի, ոչ էլ Հայաստանին օգտին, այլ բացառապես իր համար: Ավելին, ես մի անգամ ականատես եղա իմ հայրենակցի և հայի նման վեճի (2000-ականների սկզբին խոսում էին այն մասին, թե որ կողմում է լինելու Եվրոպան Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև պատերազմի դեպքում), և երբ երկուսն էլ վերջապես ուշքի եկան, ես, իմ սովորական նրբանկատությամբ և քաղաքավարությամբ, ծիծաղեցի և ասացի. «Բազմիցս տեսել եմ, որ երկու շուն վիճում են մեկ ոսկորի համար, բայց երկու ոսկորների համար և այնպիսի եռանդով, որ վիճում են մեկ շան համար, խոստովանում եմ, առաջին անգամ եմ տեսնում...»։

Ահա սեղան և բոլորի համար տեղ դրա հետևում, կա հարմարավետ բազկաթոռ, և ահա մի նստարան՝ մեկը նստում է այստեղ, մյուսը՝ այստեղ, երրորդը՝ ծայրին, մեկը ուտում է ոսկե ամանից, մյուսը՝ ալյումնե։ Սեղան - այն շատ բան է ասում նրա շուրջը նստածների մասին, կատակասերը վազում է, զվարճացնում մեկին և դարձնում զվարճանքի առարկա, կարելի է զվարճանալ բոլորի հետ, կամ բոլորը կզվարճանան, բացի նրանից: Խնջույքը կախարդական բան է. այն ցույց է տալիս, թե ինչ արժե յուրաքանչյուր ոք, ով նստում է դրա հետևում: Սեղանը հարթության վրա գտնվող մեր աշխարհի նման մի բան է, կամ դագաղի կափարիչի պես. ինչ-որ մեկը դրա վրա է, և ինչ-որ մեկը արդեն դրա տակ է, ինչ-որ մեկը նստած է կողքի վրա, և ինչ-որ մեկը արդեն պառկած է, ինչ-որ մեկը շնչում է, ինչ-որ մեկը վախենում է շնչել: Բոլորի տեղը աչքի առաջ է։ Ով ծամում է, և վճարում է։ Ամբողջ աշխարհը նման է սեղանի, իսկ սեղանը նման է ամբողջ աշխարհին... Եվ եթե անկեղծ լինենք, մենք որևէ մեկին որևէ բան ապացուցելու կարիք չունենք, քանի որ խոհանոցի իրավունքի հարցը որոշվում է բանակի ուժով, ով արդեն ամեն ինչ ապացուցել է բոլորին. Ուստի բարի ախորժակ, տոլմա, լավաշ և քյաբաբ ձեզ, սիրելի ընկերներ և ոչ շատ սիրելի թշնամիներ...

Caliber.Az

Դիտումներ: 141