Խփված բանակին ԵԱՀԿ-ը չի օգնի
Հուշագիր Միրզոյանին

Վերլուծություն  18 Հունիսի 2022 - 13:21

Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանը ընդունել է ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովի նախագահ Մարգարետ Սեդերֆելտի գլխավորած պատվիրակությանը։ Երևանյան լրատվամիջոցների հաղորդմամբ՝ «հանդիպման ընթացքում հայկական կողմը ներկայացրել է ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցով, ինչպես նաև Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հարաբերությունների նորմալացման շուրջ աշխատանքում հայկական կողմի դիրքորոշումը։ Նախարարը ընդգծել է, որ չնայած Ադրբեջանի հայտարարությանը, որ Լեռնային Ղարաբաղը այլևս գոյություն չունի, իսկ ղարաբաղյան հակամարտությունը սպառված է, միջազգային հանրությունում առկա է որոշակի կոնսենսուս այն կապակցությամբ, որ հակամարտությունը դեռևս մնում է չլուծված։ Այդ թվում նաև, որ Ադրբեջանը կոպտորեն խախտելով միջազգային հումանիտար իրավունքը՝ շարունակում է պատանդ վերցնել հայ ռազմագերիներին»։

Չեմ սկսի վիճել, միջազգային հանրությունը, իհարկե, հեղինակավոր ժողով է, այնտեղ նույնիսկ կոնսենսուս ունեն (ասում են՝ նրա դեմ լավ է օգնում բենզիլ բենզոատը), բայց միայն տեսեք բանն ինչումն է… Ադրբեջանի նախագահը այդ հաշվով ունի բոլորվին այլ կարծիք: Եվ ինչպես հավատն առանց գործերի մեռած է, այնպես էլ բանակի կողմից աջակցվող վճիռը՝ կապրի հավերժ: Իսկ մեր նախագահը պարզից պարզ է արտահայտվել. «Եթե Հայաստանը կրկին կասկածի տակ դնի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, ապա մեզ մոտ նույնպես կգտնվեն Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը կասկածի տակ դնելու բազմաթիվ պատմական պատճառներ։ Եթե Հայաստանը Ղարաբաղի համար «կարգավիճակ» է պահանջում, ապա ինչո՞ւ մենք չպետք է կարգավիճակ պահանջենք Արևմտյան Զանգեզուրի համար, որտեղ ադրբեջանցիներ էին ապրում»։

Չնայած և Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավարի «միջազգային իրավունքի կոպիտ խախտումների և ռազմագերիներին պատանդ պահելու» մասին արտահայտության հետ էլ ես լիովին համաձայն եմ։ Այստեղ մենք սխալ ենք գործում, անտեղի գթասրտություն ցուցաբերելով։ Օտարների հանդեպ հանդուրժողականությունը հղի է յուրայինների շրջանում մահացության աճով, և դա անթուլատրելի է՝ ես օտարների համար հայր, բայց յուրայինների համար, ինչպես ասում են՝ խորթ հայր չեմ: Եվ նրանք ոչ թե զինծառայողներ են, այլ Ադրբեջանի տարածքում ձերբակալված ահաբեկիչներ։ Նրանց բռնել և տոպրակի մեջ են մտցրել արդեն զինադադարի համաձայնագրի ստորագրումից հետո (ծանոթացեք միջազգային իրավունքի համապատասխան դրույթների հետ, որոնց դուք վերջերս այդքան սիրով դիմում էք)։ Եվ այդ ահաբեկիչները պետք է մաքրեն ականապատ դաշտերը, այլ ոչ թե մենք պետք է վտանգի ենթարկենք մեր սակրավորներին: Ահաբեկչի ճակատագիրը զղջումն է և մաքուր օդում քրտնաջան աշխատանքով իր մեղքի քավումը ։

Այնպես որ, տարբերակներ մենք միշտ ունենք: Հարևանների ամբարտավանությունը, իհարկե, ապշեցնում է։Հայաստանից մերոնց վտարեցին, Ղարաբաղը քանդեցին, ըստ արժանավույն ստացան ու փախան, հասկանու՞մ ես, ԵԱՀԿ-ին բողոքել Ադրբեջանի ոչ կոռեկտ պահվածքի և մարդասիրական իրավունքի խախտման համար։ Սա նույնիսկ ծիծաղելի չէ: «Հարևանիկս, սիրելիս, իմ հարգելի մարդուկ: Հաղթվածին հասնում է վզակոճղը վզին մանրաքայլել խայտառակության կառքի հետ, որին կառավարում է հաղթանակածը։ Միշտ այսպես է եղել, այդ կանոնները մենք չենք հաստատել, և մենք էլ չենք կարող դրանք փոխել»։ Այնպես որ անջատողականներն ու ագրեսորները կվնգստան և կտառապեն, իսկ մենք ամեն ինչ կանենք ու մի քիչ էլ ավելի, որպեսզի նեոնացիստների տառապանքը հնարավորինս երկար չդադարի, իսկ վնգստոցը ավելի բարձրաձայն դառնա։

Նախ, սա պարզապես գեղեցիկ է, իսկ երկրորդը... երկրորդը սա նույնպես լավ է... Ախ հա՛, Ֆրանսիան ձեզ անվճար զենք չի տա, իսկ Ռուսաստանին դերախաղալու և նոր տերերի մոտ ցատկելու ձեր հույսերը ... հմմ ... դե, փորձեք… միայն շատ հաճախ հիշեք, թե դա նախորդ անգամ ձեզ համար ինչով է ավարտվել… անձամբ ես ամենևին դեմ չեմ հիացմունքով դիտել, թե ինչպես հենց Ռուսաստանը ձեզ «կուղեկցի դեպի ընդհանուր հայտարար»: Բոլոր լավ բաների համար, ավելցուկ խորամանկության համար, ինչ-որ մեկի վզին հարմար նստելու ցանկության համար: Ինչպես ցույց է տալիս պրակտիկան, այստեղ կա ինքդ քեզ խորամանկելու ռիսկ:

Քո գործունեությունը գնահատելու կարևորագույն չափանիշներից մեկը հանդիսանում է դրա նկատմամբ քո հակառակորդի արձագանքը: Եթե թշնամին քեզ գովում է, այստեղ պետք է խորհել, արդյո՞ք մենք ճիշտ ճանապարհով ենք գնում։ Եթե հակառակորդը բողոքում է, և նրա բողոքները սահուն վերածվում են հիստերիայի՝ դու ճիշտ ուղու վրա ես, ամեն ինչ ճիշտ ես անում, բարոյապես սարսափեցրու թշնամուդ, նրան հանգիստ մի տուր, և պետք չէ սպանել, պետք է հաշմանդամ դարձնել նրա սահմանամերձ գոտու զինվորներին (սա կավելացնի թշնամու բյուջեյի ծանրաբեռնվածությունը և կծառայի, որպես սոցիալական դժգոհության պատրվակ, իսկ մենք միշտ կարող ենք ուսերս թոթովել ու ասել. դրանք զորավարժություններ էին, մեղավորին անպայման կպատժենք, և նա մեզ մոտ կստանա մի ամբողջ երկու արտահերթ վերակարգ): Դաժա՞ն է. Ցինի՞կ է է: Անմարդկայի՞ն է։ Եվ սա hate-speech չէ, սա նպատակահարմարություն և համոզվածություն է։

Դուք ադրբեջանցիներին Հայաստանից վտարելուց հետո, Խոջալույից հետո և փոքրիկ Զահրայի սպանությունից հետո ուրիշ բանի էի՞ք սպասում։ Իրեն այդպես լկտի պահելու հաճույքի համար ստիպված ես վճարել։ Թող թշնամին շուռ ու մուռ գա և հասկանա, որ միայն վատ է լինելու։ «Մինուս մեկ»-ն արդեն լավ է, և այս «մինուս մեկ»-ը միշտ էլ լավ է. որքան շատ, այնքան լավ: Դուք դեռ կարծում եք, որ «Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը կարգավորված չէ՞»։ Այդ դեպքում ստիպված ենք այցելել ձեզ։ Ինչ որ ծանր բանով գլխին, կամ ծնկոսկրերին։ Մեզ սկսում է ձանձրացնել ձեր լկտիությունը, և մենք ավելի հաճախ ենք գալիս այն մտքին, որը, անշուշտ, կառաջացնի «միջազգային հանրության» բողոքային վայնասուն. միգու՞ցե, իրոք, որքան քիչ դաշնակներ կլինեն Հարավային Կովկասում, ավելի գեղեցիկ ամեն ինչ կստացվի, և ոչ միայն մեզ մոտ։ Միջազգային հանրությունը մոտ երեսուն տարի չէր ուզում լսել մեր մասին, հիմա մեր հերթն է։ Թող թշնամիները ոռնան, նման մաքսատան հետ մենք միշտ կպայմանավորվենք...

Caliber.Az

Դիտումներ: 340