Կրակային շփումներ. պայմանագրայիններ և խաղաղապահներ
Բաքուն սթափեցնելու արդյունավետ միջոցներ ունի

Վերլուծություն  29 Հունիսի 2022 - 18:18

Նախօրեին ՀՀ զինված ուժերի գլխավոր շտաբի անձնակազմի կառավարման գլխավոր վարչության պետի տեղակալ, գնդապետ Սահակ Սահակյանը լրագրողների հետ զրույցում ասել էր, թե հանրապետության ռազմաքաղաքական ղեկավարության կողմից որոշում է կայացվել Ղարաբաղում իրականացնել միայն պայմանագրային զինծառայություն»:

Սրա հետ կապված մի դրվագ եմ հիշում: Մի անգամ ընկերոջս հետ գնացինք մի շնորհանդեսի, մշակույթին միջոցառման: Ներս մտանք, այսկողմ-այնկողմ նայեցինք, և հանդերձապահին հարցրինք՝ այստեղից ո՞ւր գնալ: Որտե՞ղ են հավաքվում  կուլտուրական մարդիկ: Նա ձեռքով, ցույց տվեց՝ թե, գնացեք այդ ուղղությամբ։ Գնացինք նշված ուղղությամբ և հասանք զուգարան: Վիրավորական էր, իհարկե, և անմիջապես մեր դժգոհությունը հայտնեցինք հանդերձապահին. «Հորեղբայր, մեզ սանհանգույց պետք չէ, մենք եկել ենք այստեղ մշակույթի համար»։ Նա էլ մեզ տրամաբանորեն բացատրեց, որ եթե եկել ես մասնակցելու մշակութային միջոցառման, ուրեմն հարցերն էլ պետք է ճիշտ ձևակերպել. քաղաքավարի: 

Այսպիսով, գնդապետ Սահակ Սահակյանի (հրաշալի անուն, հնչեղ, շատ բան բացատրող, մեզ մոտ նման անուններ չկան, ինչը շատ ուրախալի է) հայտարարության լույսի ներքո որոշ հարցեր առաջացան։ Եվ մենք դրանք Հայաստանին կուղղենք ամենավերջին հերթին, նրանցից՝ հայերից, պահանջը քիչ է։ Հարցերը ուղղված կլինեն «խաղաղապահներին», և դրանք պետք է  ճիշտ ձևակերպել. «Հարգելի՛ ընկերներ, համաձայն 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ստորագրված Եռակողմ հայտարարության՝ նույնիսկ մկներին է արգելվում առանց ստուգման և թույլտվության Հայաստանի տարածքից անցնել Ադրբեջանի Ղարաբաղի մարզի տարածք: Իսկ այս դեպքում խոսքը գնում է ինչ-որ պայմանագրայինների մասին... Ի՞նչ եք անում։ Բավական չէ, որ դուք ոչ միայն մանդատ չունեք, հետն էլ վատ եք բռնում այդ մկներին, առանց պատշաճ ջանքերի: Ձեր աչքերում չկա փայլ և մեր շեմին դիակներ չեք հավաքում։ Ուզո՞ւմ եք օգնենք ձեզ»:

Եվ այս ամենը Լավրովի Բաքու կատարած այցից հետո, որտեղ Ռուսաստանը հերթական անգամ ԱԳ նախարարի շուրթերով վերահաստատեց վերը նշված Եռակողմ հայտարարության բոլոր կետերը։ Սկզբունքորեն մեր ձեռքերը արձակված են, պայմանագրայիններին խփել կարելի է և անհրաժեշտ։ Օրինակ՝ խնդրելով «խաղաղապահներին» մի պահ երես թեքել. «Եթե մի բան պատահի՝ դու ոչինչ չես տեսել: Կպայմանավորվենք: Ե՛վ պայմանագրայինները, և՛ պարոն Սահակյանը պետք է իմանան, որ մերոնցից մեկի համար կպառկեցնենք ձերոնցից տասին։ Ամեն ինչ լինելու է մեծավարի: Մենք կընդլայնենք «Հաղթանակի այգին», որպեսզի երեխաները զբոսնելու տեղ ունենան:

Իհարկե, կան ստորջրյա քարեր, ինչ-որ տեղ պետք է սեղմել, ինչ-որ բան զիջել։ Մոսկվան հատուկ ուշադրություն է հատկացնում Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների միջև եռակողմ պայմանավորվածությունների իրականացմանը (մեջբերում՝ ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովայի հայտարարությունից)։ Գեղեցիկ ձևակերպում է, ճիշտ, բայց հարյուր տոկոսով չի կարելի վստահել նման խոսքերին։ Իսկ առարկությունների դեպքում պարզաբանենք՝ ռուս «խաղաղապահների» առկայությունը հավասարեցվում է նրանով, որ Աղդամ քաղաքում գործում է Մոնիտորինգի կենտրոն, որտեղ նստած են ոչ միայն ռուսները։ Այո, պետք չէ մոռանալ դրա մասին: Բացի այդ, միշտ կարելի է դիմել Թուրքիայի պաշտպանության նախարարությանը. եղբայրներ, մեզ խիստ անհրաժեշտ է F-16-ի էսկադրիլիա, ուղղակի պետք է, ի ուրախություն մեզ, ի վշտություն թշնամիների: Չեմ կարծում, որ մերժեն։ Անգամ վստահ եմ, որ մեր խնդրանքը ըմբռնումով կընդունվի՝ սահուն կերպով վերածվելով բերկրանքի։

Կան նաև թշնամուն խելքի բերելու այլ, նվազ ցավոտ, բայց ոչ պակաս արդյունավետ միջոցներ... Թշնամուն պետք է կիտրոնի պես քամել, բայց ոտքի վրա պահել, չթողնել ընկնի։ Եթե նա ընկնի, մենք կարող ենք ունենալ նոր մարտահրավերներ, նոր գլխացավանք, որին մենք այնքան էլ պատրաստ չենք, խաղը կտեղափոխվի այլ հարթություն, գումարած մասնակիցների թիվը, հնարավոր է, կավելանա։ Այս թշնամուն մենք լավ ենք ճանաչում, իսկ նորին ստիպված կլինենք սկզբից ուսումնասիրել։ Այնպես որ, թող ապրի, բայց ապրի հասկանալով, որ գոյատևել է միայն մեր բարի կամքի շնորհիվ...

Թշնամու գործողությունները պետք է կաշկանդել՝ զրկելով նրան մանևրելու հնարավորությունից, բայց չքշել նրան անկյուն: Նրան պետք է հասցնել հիստերիայի, բայց ոչ հուսահատության... «Գերմանացիները պետք է այնքան ոլոռ ու կարտոֆիլ ունենան, որ սովից չմեռնեն». այս արտահայտությունը, ըստ որոշ աղբյուրների, պատկանում է Կաունիցին։ Խելացին կհասկանա...

Եթե Հայաստանում ռևանշիստական շրջանակների գիտակցությունը քուն է մտել, սա առաջին նշանն է, որ հրեշները կարող են հայտնվել ցանկացած պահի։ Մեր հրեշները կլինեն արագ, հզոր, և այս անգամ զինվորներին թույլ չեն տա գողանալ ուրիշի սանտեխնիկան։ Մենք ավելացնում ենք պաշտպանության ծախսերը (և հարձակման ծախսերը, եթե անհրաժեշտ համարենք), և մեր բանակը կունենա շատ նոր, օգտակար և արդյունավետ խաղալիքներ, որոնցով առաջին իսկ հնարավորության դեպքում կցավեցնենք թշնամուն:

Այնպես որ, ինչպես երգում էր Վլադիմիր Սեմենովիչը. «Մենք երգելու բան ունենք Ամենակարողի առջև, մենք արդարանալու բան ունենք Նրա առջև»: Եվ հետո՝ դաստիարակչական գործունեության ավարտից հետո, բոլոր հարցերը ուղղված կլինեն արդեն մեզ։ Իհարկե կլինեն, առանց հարցերի չի լինի: Եվ, իհարկե, նրանց պատասխանելու բան կունենանք. «Իսկ ո՞ւր են հայ պայմանագրայինները...»։

Zed’s dead, baby… Zed’s dead…

Caliber.Az

Դիտումներ: 235