Աբսուրդի թատրոն. Հայաստանը, դեսպանատները և նրանց արձագանքը
Ճտքակոշիկներ և լեզուներ

Վերլուծություն  05 Հունիսի 2022 - 19:53

Կանադան դեսպանություն է բացել Հայաստանում: Սա իրականում լավ բան է՝ զարգացնել հարաբերությունները, ուժեղացնել ազդեցությունը, խորացնել մշակութային և ոչ այնքան կապերը։ Դեսպանատուն. նրանք այդպիսին են, բոլորը գիտեն՝ այնտեղ ամեն աշխատող մի գնդապետ է։ Բայց բացելով իրենց ներկայացուցչությունը՝ կանադացի ընկերները որոշեցին քար նետել Ռուսաստանի այգին և դա ներկայացրեցին ոչ թե որպես դիվանագիտական հարաբերությունների ամրապնդում, այլ որպես «հակազդեցություն ռուսական ազդեցությանը»։

Մոսկվայի արձագանքը կանխատեսելի էր: Եկեք դա անվանենք «դժգոհություն»։ Հայերի արձագանքը նույնպես: ՌԴ դեսպանատան ֆեյսբուքյան էջի գրառման մեկնաբանություններում հայ օգտատերերը առանձնապես չէին ամաչում. «մենք անկախ երկիր ենք», «կարող ես գնալ ռուսական նավի հետևից», «շփոթել ես ափերը, ձեզ համար սա Մորդորը չէ»: Մի խոսքով, մի լավ զվարճացել են՝ մրցելով ծաղրելու մեջ։

Եվ այս ամենը անպատճառ չէ, ինչպես ասում էր մուլտհերոսներից մեկը: Արևմուտքը շատ է ուզում ճնշել Ռուսաստանին: Պահը հարմար է՝ դարավոր թշնամուն դարանապատել ամբողջ պարագծով, քանի որ նա խրված է Ուկրաինայում։ Ինչպես ասում էր Օ'Հենրին. «Այնքան էլ շատ չէի ուզում, բայց նման հնարավորությունը բաց թողնելն ափսոս էր»:

Իսկ Հայաստանը փազլի ընդամենը հերթական կտորն է, ևս մեկ փոքրիկ քայլ առաջ, ևս մեկ նյարդացման գործիք։ Առայժմ՝ նյարդացման: Հասկանալի է Ռուսաստանի դժգոհությունը Հայաստանի պահվածքից. այնուամենայնիվ ֆորպոստ է, գավառ: Կերակրել են, գլուխը շոյել, տվել են ամբողջ Սոչին՝ Կրասնոդարի երկրամասում, և ոչ միայն: Ուր նայես՝ փողով ու պաշտոնով հայեր, վարկեր, անվճար զենքեր: Իսկ նրանք՝ անշնորհակալները, չեն ուզում փորի վրա սողալ ու ամեն կերպ արտահայտել իրենց ուրախությունը, երախտագիտությունն ու հավատարմությունը, ավելին, խոսքահաչ են տալիս: Սկզբունքորեն, Ռուսաստանն ունի բոլոր իրավունքները Հայաստանից ակնկալելու, որ կպահի իրեն «ինչ կկամենաք», «նույնիսկ մի կասկածեք», «հիմա կբերեմ» և «մեր պաշտոնյաներին հրամաններ կլինե՞ն» ոգով պահվածք։ Որովհետև նա վճարում է և շարունակում է կերակրել: Չարժե Ռուսաստանին զայրացնել, նա պատժամիջոցներ չի կիրառի, բայց ամենայն հաճույքով կմտցնի սահմանափակ կոնտինգենտ կամ կաջակցի ընդդիմությանը։ «Փափուկ ուժը» և նախախաղը նրա ոճը չէ: Օձիքից կբռնի և դեպի գոմ: Իսկ թե ինչ է լինելու այդ գոմում՝ անպայման կլսենք։ Որովհետև «եթե հասարակ մարդու լեզուն սխալ սապոգ է լիզում, ապա այդ լեզուն պետք է ամբողջությամբ պոկվի, քանի որ, ինչպես ասում են՝ քո լեզուն իմ թշնամին է»։

Իսկ ահա Արևմուտքը ոչ մի տեղ չի շտապում և ամեն ինչ մանրակրկիտ է ծրագրում, ամեն հնարավոր սցենարի համար ունի իր պլանը, նույնիսկ հաշվարկել է թե՛ Հայաստանի, թե՛ Ռուսաստանի բոլոր հնարավոր արձագանքները։ Խելացի մարդիկ են… Think tank և այլն... Դա պետք է սովորել, քանի որ հենց սա է կոչվում «բազմաքայլ կոմբինացիա» և «կրկին բոլորին գերազանցեց»: Որովհետև նրանք խաղում են երկարատև խաղեր, Արևմուտքում և չեն փորձում հափշտակել այն, ինչը սեղանին վատ է դրված: Ամեն ինչ պետք է ժամանակին անել՝ թե նոր տարածքներ ձեռք բերելը, թե դեսպանատուն բացելը։ Եթե պետք լինի՝ կպաշտպանի Հայաստանը, պետք չլինի՝ կզոհաբերի։ Չի ափսոսա. այլևս ջութակահար պետք չէ։

Դա նման է «հազար կտրվածքի արվեստին»՝ թուլացնել թշնամուն աննշան թվացող անախորժություններով, ստիպել նրան բաժանել իր ուժերը մի քանի ուղղություններով, ծանրաբեռնել առանց այն էլ դժվարին կյանքը, օրինակ՝ պատժամիջոցներով, իր կողմը քաշել դաշնակիցներին (ովքեր առանց այն էլ սպասում են հարմար պահի՝ հակառակ կողմ անցնելու համար), ցանկացած հնարավորություն օգտագործել թշնամուն «վատություն» անելու համար։ Իսկ մեր գործն այս իրավիճակում փոքր է։ «Երրորդն ուրախացողն է». մարդիկ դրա համար փող են վճարում: Նման տեղ ստանալու համար: Որովհետև Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև այս լարվածությունը բացարձակապես մեր հաշվին չէ, այլ ձեռնտու է մեզ։

Այնպես որ, Հայաստանում Կանադայի դեսպանատան բացման դրվագը Հայաստանի համար չէ, և Հայաստանի օգտին էլ չէ։ Սա Ռուսաստանի դեմ է: Նպատակն է՝ թուլացնել, հունից հանել, որ Ռուսաստանը նյարդայնանա ու սխալներ թույլ տա։ Եվ այստեղ շատ է պետք մի հիմար, ով կհամաձայնի դառնալ հերթական գործիքը այս հակառուսական միջոցառումների համալիրում... Կհավատա խոստումներին ու կբաժանորդագրվի հետևանքներին...

Ռուսաստանի ձեռքը չի հասնի Կանադային, հեռու է, թանկ է, կրկին ՆԱՏՕ-ն: Իսկ ահա պատժել Հայաստանին՝ շատ հեշտությամբ։ Եվ այդ ժամանակ Տերը Հայաստանին խոնարհության հերթական դասը կտա: Մեզ տարօրինակ հարևաններ է բաժին ընկել: Մարդիկ կարծես հիմար չեն, ինչ-որ տեղ նույնիսկ աշխատասեր, բայց պատմությունը անընդհատ դաս է տալիս նրանց, և չի կարողանում սովորեցնել: Առաջին անգամը չէ, երբ նրանց օգտագործում են ինչ-որ մեկի դեմ, բայց նրանք օրագրում միայն «2»-ներ են և շոշափելի մարդկային կորուստներ: Իսկ ի՞նչ արժեք ունի նման իրավիճակներում այդ իմաստությունը, աշխատասիրությունն ու հնությունը։

Ոչինչ Իսկ եթե արժե, ապա շատ էժան է: Նա, ով կծում է իրեն կերակրող ձեռքը, դատապարտված է համբուրել իրեն հարվածող ճտքակոշիկները։

Այնպես որ, օրինակ վերցրեք ինձանից, հարգելի համաքաղաքացիներ, ես պարզապես կողքից կնայեմ, ինչպես ապագա անախորժությունների տարեգրողը, որը սպասում է մեր սիրելի հարևաններին ... Ինչպես ասում էր Միխալկովի հերոս Վերոչկան «Կայարան երկուսի համար» ֆիլմում. «Ռեստորանում չենք, ինքնասպասարկում է»։ Ոմանք կարծում են, որ հմայքը մարդկանց դուր գալու ունակություն է՝ նրանց նկատմամբ ամեն տեսակ կեղտոտ և տհաճ բաներ անելով: Բայց սա ակնհայտորեն Հայաստանի մասին չէ։ Նա Ռուսաստանին գնալով ավելի ու ավելի քիչ է դուր գալիս։

Caliber.Az

Դիտումներ: 236