Ինչպե՞ս գժտվել աշխարհում բոլորի հետ և լավ ապրել Ոչ մի կերպ...

Մարդը կարող է լարված հարաբերություններ ունենալ հարևաններից մեկի հետ: Մարդիկ տարբեր են, երբեմն կռվարար բնավորություն են ունենում։ Այնպես որ, երկու հարևանների միջև նման բան պատահում է: Բայց եթե մարդը կռվի մեջ է ամբողջ բակի և ոչ միայն բակի, այլ նաև տնային հանձնաժողովի նախագահի, բակի խանութի տիրոջ, դռնապանի և նույնիսկ թաղային ոստիկանի հետ, ապա դա տագնապալի ազդանշան է:

Վեցերորդ զգայարանը պետք է Կասանդրայի նման ոռնա մոտեցող անախորժությունների մասին: Հայաստանից դժգոհ են բոլորը: Մենք և Թուրքիան՝ անզուսպ (բայց «Բայրաքթարների» կողմից հեշտությամբ կասեցված) թյուրքա-իսլամաֆոբիայի պատճառով, Արևմուտքը՝ Իրանի և Ռուսաստանի նկատմամբ դիրքորոշման, Վրաստանը՝ Ջավախքին և ոչ միայն, սևեռված գիշակերի հայացքի պատճառով (մի ծանոթ զինվորական ինձ պատմեց բարձրաստիճան հայ սպայի հետ ունեցած զրույցի մասին, ով ուղիղ հայտարարել է. «Մենք սխալվեցինք՝ պատերազմ սկսելով Ղարաբաղի համար, սա պետք է լիներ երկրորդ փուլը, նախ պետք է միջանցք բացեինք Վրաստանով դեպի Սև ծով»): Մի խոսքով, բոլորը հարևանին կշտամբելու պատճառ ունեն։

Ինչ վերաբերում է Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանի պահվածքին, ապա այս վերաբերմունքը չի դադարում ինձ ուրախացնել։ Հարևանները չհիասթափեցրին, նրանց քաղաքացիական հասարակությունը հանդես է եկել նոր քաղաքական և սոցիալական նախաձեռնությամբ. «Ո՛չ ռուսական լրատվամիջոցներին, ո՛չ ռուսական դպրոցներին»։

Քաղաքացիական հասարակությունը շատ օգտակար գործիք է, շատ լավ երաժշտական տուփ, բայց ինքն իրեն չի նվագում, գործի է դրվում կամ գործադիր իշխանության համապատասխան մարմինների կողմից, կամ էլ արտասահմանից։ «Եթե այս բանը կոտրվի, տուփը ձայն չի հանի»։ Դժվար է ինձ մեղադրել միամտության մեջ, հետևաբար մի փոքր ավելի քիչ եմ հավատում այս նախաձեռնության վեհությանը, քան Ձմեռ պապին։ Բացի այդ, դրա մասին բարձրաձայնել է ոչ այլ ոք, քան Հայաստանի Եվրոպական կուսակցության նախագահ Տիգրան Խզմալյանը (հետաքրքիր անձնավորություն. սերտորեն կապված է անջատողականների և Վաշինգտոնի հայ լոբբիստների հետ, եղել է ՄԱԶԾ-ի հայաստանյան գրասենյակի փոխտնօրենը։ Հետաքրքիր համադրություն՝ անջատողականներ, Վաշինգտոն և ՄԱԿ: Ոչ միայն խորհելու համար առիթ տվող տեղեկություն, այլ գանձ): Առաջին ցանկությունը սովորաբար ամենաազնիվն է։

Պետք չէ մոտիկ հարևանի ականջին շշնջալ, թե դա կարող է վատ հետևանքներ ունենալ, օրինակ՝ ցույց տալ նկարը, որում Տուզիկը պատռում է տաքացնող բարձիկը։ Բայց հարևանությամբ ապրողների նկատմամբ նման մղումների դեմ պետք է ինչ-որ կերպ պայքարել ու ... խեղդել այդ պոռթկումները։ Մեր գործը կողքից նայելն է, բայց նաև վերլուծելը, թե ինչ օգուտ կարող ենք քաղել այս իրավիճակից։ Ռուսաստանը հաստատ կարձագանքի, իսկ Արևմուտքն անպայման կփակի աչքերը, և հենց այդ ժամանակ... Թող հնչի տխուր երաժշտություն, և մինչ Լեոնսիոն պատժում է Իզաուրային, մենք ոչ բարձրաձայն սրտանց ուրախանում ենք՝ նայելով շատ ցանկալի նպատակին: Ահա մենք, ահա մեր պայուսակները, և ահա Զանգեզուրը, ասես ափիդ մեջ։ Հարևանները շնչում են հեկեկոցով, նրանց երակազարկը հասնում է 200-ի, և սա պարզապես հաճելի բոնուս է: Այնպես որ, եկեք չխանգարենք նրանց սխալվել:

Իրավապաշտպան կազմակերպությունները պետք է իրենց ողջամիտ հարցեր տան, որոնք պետք է բարձրաձայնվեն թե՛ ԵԽ-ում, թե՛ ԵԱՀԿ-ում. «Ինչո՞ւ Զանգեզուրի ադրբեջանցիները չունեն ինքնավարություն։ Իսկ ինչո՞ւ Զանգեզուրում ադրբեջանցիներ ընդհանրապես չկան»։ Եվ որպեսզի իրավապաշտպան կազմակերպությունները հոգ տանեն այս մասին, մեզ պետք է Զանգեզուրի ինքնավարության վտարանդի իշխանություն։ Եվ նույնիսկ ընտրված ՏԻՄ ղեկավարներ։ Ուստի, ադրբեջանական իրավապաշտպան կազմակերպությունները պետք է աշխատեն առողջ ադրբեջանցու իրավապաշտպան կազմակերպությունների պես՝ ձեռքերը դեպի ետ տանելով, աչքերին տխուր արտահայտություն տալով և կոչ անելով հարգել ազգերի ինքնորոշման իրավունքը՝ Հայաստանի տարածքային ամբողջականության շրջանակներում: Քաղաքացիական հասարակության անհրաժեշտ, կարևոր և լավ սրված գործիք։ Ամեն ինչ եվրոպական չափանիշներով։

Վատություն անելու, դավաճանելու, գողանալու և խաբելու հակվածությունը բուժելի է: Ինչպես նաև հիմարությունը՝ զուգորդված խառնակչությամբ: ՀԿՌՀ-ի մեկ համազարկը այնքան էլ չվախեցած ապուշներին ակնթարթորեն կվերածի շատ վախեցած ապուշների: Քո սիրելի Ֆրանսիան, հարևան, հեռու է, իսկ ԱՄՆ հայկական լոբբին էլ ավելի հեռու, բայց մենք այստեղ ենք, ոչ հեռու։ Ասում ես Partia o muerte. Լավ, այդ դեպքում՝ muerte: Ինքդ ընտրեցիր:

Միջոցառումից պետք է հեռանալ՝ բացառապես լավ տպավորություն թողնելով քո մասին, որպես հաճելի զրուցակից, ով մի քիչ խմած վիճակում ուրախանում է մի տիկնոջ հետ, ում նա հանդիպել է այնտեղ: Դա կոչվում է «հմտություն», այլ ոչ թե «հաջողություն»: Որովհետև հմտությունը նաև ցանկացած իրավիճակից օգտվելու կարողությունն է: Իսկ իրավիճակը լավ է զարգանում, և պետք է օգտվել հակառակորդի ցանկացած սխալից։ Չխորշել ինտրիգներ սարքելուց, սադրանքներից և ապատեղեկատվություն տարածելուց (մեղավորը միշտ նա է, ում սևացնում են, հիմա նա պետք է լվացվի և փորձի արդարանալ), խորացնել հակասությունները, անընդհատ իրար դեմ հանել, օրինակ՝ հիշեցնել Վրաստանին Ջավախքի հետ կապված Հայաստանի երազանքների և Բաղրամյան գումարտակի մասին, իսկ Ռուսաստանին՝ Զատիկյանի և Գրեբենյուկի սպանության մասին, վարվել ինչպես բոլշևիկները՝ Անտանտի դեմ, սովորել, թե ինչպես էր Բրիտանական կայսրությունը աշխատում Արևելահնդկական ընկերության միջոցով։ Ի՞նչ է մնացել։ Դե, ինչ մնաց ... Նորից կարդացեք «Կովկասյան կավիճ շրջանակը»: «Աշխարհում ամեն ինչ պետք է պատկանի նրան, ումից ավելի շատ օգուտ կա»…