Ղարաբաղում ամեն ինչ կորոշենք միայն մենք
Գործել նույնպես

Վերլուծություն  04 Նոյեմբերի 2022 - 16:02

«Երբ մենք խոսում ենք Ղարաբաղի ճակատագրի մասին, պետք է հիմնվել Արցախի ժողովրդի կարծիքի և որոշման վրա։ 1988 թվականին սկսվեց ժողովրդի կամարտահայտման գործընթացը, մարդիկ հայտարարեցին, որ ուիշ ձևով են տեսնում իրենց տեղը խորհրդային տարածքում։ Ինձ թվում է, որ դրված է միայն մեկ հարց՝ Ղարաբաղի ապագան, այս հողի վրա ապրող մարդկանց ապագան պետք է որոշվի, լուծվի նրանց մասնակցությամբ։ Եվ այս իմաստով ցանկացած բանակցություններ, որոնք այժմ ընթանում են, չի կարող անցկացվել առանց Ղարաբաղի։ Հայաստանի Հանրապետության ղեկավարությունը Ղարաբաղի փոխարեն որոշելու մանդատ չունի»,- հայտարարել է՝ նոյեմբերին Ադրբեջանի տարածքում անջատողական կազմավորման մնացորդների «կառավարությունը» ղեկավարող, ռուսաստանցի գործարար Ռուբեն Վարդանյանը։

Եվ Վարդանյանը միանգամայն իրավացի է։ Հայաստանը Մանդատ չունի, և նա Ղարաբաղի հետ ընդհանրապես ոչ մի կապ չի ունենա։ Այն, ինչ կապված է Ղարաբաղի հետ և Ղարաբաղում, կորոշի միայն Ադրբեջանը։ Ադրբեջանում։ Գործադիր իշխանությունների համապատասխան մարմինները, որոշ դեպքերում՝ պաշտպանության նախարարությունը, հատուկ դեպքերում՝ այլ գերատեսչությունների առանձին բաժինները։

Կնոջը նվաճելը, որն ավելի անառիկ է, քան գծագրական երկրաչափությունը,- դժվար է, բայց հեղինակավոր: Նա էստաֆետայի ձողը ուրիշին չի փոխանցել, այլ վերցրել է երկար պաշարում պահանջող մի ամրոց։ Սա բարելավում է տրամադրությունը և բարձրացնում ինքնագնահատականը: Հետեւաբար և իր առջև պետք է դնել համապատասխան նպատակներ։ Հեռացնել (որպես տարբերակ՝ բերել Բաքու և նստեցնել մեղադրյալների աթոռին) որևէ նշանավոր, ազդեցիկ և հարուստ սուբյեկտին, ով օգնում է անջատողականներին։ Մեղքի աստիճանը կպարզվի ավելի ուշ։ Կարող ենք մեզ հարց տալ. իսկ մեզ արդյո՞ք պետք է ընկեր Վարդանյանը Ղարաբաղում։ Ոչ, ընկերներ, մեզ Ղարաբաղում ընկեր Վարդանյանը պետք չէ, և հետևաբար դրա մասին պետք է լրջորեն մտածել։ «Մենք նրան չենք սիրում, չենք կանչել, բայց նա, այնուամենայնիվ, եկավ: Մենք մեզ վիրավորված զգացին և ստիպված եղանք քայլեր ձեռնարկել»:

Կարելի է գնալ նաև այլ ճանապարհով. այդ ճանապարհը ավելի երկար է, ավելի թանկ, բայց ոչ պակաս արդյունավետ: Մենք բարեկամներ ունենք և՛ Ռուսաստանում, և՛ Արևմուտքում։ Սա, փաստորեն այն մասին, որ պարոն Վարդանյանի ռուսական ակտիվներն այժմ տնօրինում են նրա գործընկերները (եկեք նրան հավատանք բառացիորեն, որովհետև ի՞նչ կարող է լինել ավելի բնական, քան նյութական ունեցվածքը թողնել առանց անձնական վերահսկողության)։ 2019 թվականին նրան հաջողվել է խույս տալ «Տրոյկա Դիալոգ» օֆշորային ցանցի գործունեության ծառայողական քննությունից, քանի որ «Իվան Անտոնովիչը մենակ չէ, կան նաև մյուսները»։ «Ամերիաբանկ»-ը, «Նովատեկ»-ը, «ԿամԱԶ» ԲԲԸ-ն, «Standard Bank Plc»-ը, «Շերեմետևո միջազգային օդանավակայան»-ը հեռու ոչ բոլոր ընկերությունների ցանկն է, որոնք գտնվել (և գտնվում են) նրա գործարար շահերի ոլորտում։ Միթե՞ այնտեղ չարաշահումներ չկան։ Չի կարող պատահել, ոչ մի կերպ չի կարող պատահել՝ «մարդը պետք է գողանա՝ քանի որ նա փողի տեր է», ինչպես ասել է Ֆեդկա Զայացը Ա. Տոլստոյի Պիտեր I-ի մասին վեպից: Այնպես որ այդ ուղղությամբ մեր բարեկամների և պարոն Վարդանյանի մրցակիցների կողմից փորփրելը՝ հնարավոր է և նույնիսկ հարկավոր է։ Հիմա դժվար Ժամանակներ են, և բոլորին իսկապես փող է պետք, իսկ անձնավորությունը՝ ինքներդ եք տեսնում, մասշտաբային է։ Ռազմավար, որով կարելի է հպարտանալ:

Անջատողականներին պետք է խցկել քարի դար։ Ընդ որում բառացիորեն, որպեսզի նրանց միջև խոսակցությունները գնան ոչ թե «խորհրդարանական ընտրությունների» մասին, այլ պտտվեն երեք թեմայի շուրջ՝ «շատ ցուրտ է», «չորրորդ օրն է, որ լույս չկա» և «ուտելու բան չկա»։ Շուրջօրյա հեռարձակում հայերեն լեզվով, առավելապես այն մասին, թե իրենց համար ինչքան վատ է, և ավելի վատ կլինի (իսկ խլացնել հայկական հեռուստառադիոալիքները՝ այդքան էլ դժվար չէ, լինի միայն ցանկություն և ռեսուրսներ, « ձեր վերնախավը նստել է բունկերում և խժռում է երշիկ, կարագ և խտացրած կաթ, որով նրան Վարդանյանն է կերակրում): Դե, ճանապարհին, տարածել դասակարգային ատելություն. «Իսկ Արայիկի նկուղում ոսկու ձուլակտորներ կան, վերցրա դանակը՝ քոնը կլինի»։ Եթե գործը ճիշտ բռնել, դադարեցնելով «խաղաղապահների» «կայունությունը» պահպանելու ջանքերը, բոլոր այս Հարությունյաններին ու Վարդանյաններին կպատառոտեն հենց իրենք՝ կատաղած գեղջուկները։ Կարելի է ինչ-որ բան խոստանալ, նենգափոխելով փաստերը, հակառակորդի մի խմբին հակադրել մյուսին («երևանցիները ձեզ արդեն հանձնում են», «Փաշինյանին Ղարաբաղը պետք չէ, իսկ դուք՝ առավել ևս», «նա թող Հայաստանում գործերի հետ գլուխ հանի»): Այնպես որ ինքներդ պետք է նախադրյալներ ստեղծեք: Ձևաչափեք իրականությունը: Հրել ճակատները և հիանալ հակառակորդների աչքերի կայծերով:

Այո, սա մի քանի մակարդակի խաղ է, դա միջոցառումների բարդ համալիր է, որն անհրաժեշտ է նրա համար, որպեսզի Խանքենդիում իրավիճակը հասցնել ճգնաժամի։ Որպեսզի այնտեղ մատնազարկով ամեն ինչ քանդվի։ Ինքնաբարեբար։ Բայց մեր հսկողության տակ։ Եվ պետք է պատրաստ լինել ցանկացած պահի թաղել թշնամիներին, պարզապես ելնելով հիգիենայի նկատառումներից, և դրա համար Ղարաբաղը պետք է դառնա շատ մեծ ռազմաբազա։ Թուրք զինվորականների հետ համատեղ։ Դա նվազագույնի կհասցնի ցանկացած երրորդ կողմի հնարավոր ազդեցությունը:

Հակառակորդը պետք է հասկանա, որ Ադրբեջանի տարածքում ինչ-որ ինքնավարություն ստեղծելուն ուղղված ամենափոքր մարմնաշարժումը կավարտվի շատ ու շատ վատ՝ «մենք մանկապարտեզում խաղում ենք իսկական գնդացիրներով»։ Եվ հաջորդ սերունդներին պետք է հատկապես այդպես դաստիարակել, առանց «խաղաղ համակեցության ու վարդագույն միաեղջյուրների» մասին լիբերալ անհեթեթությունների ու հիմար գաղափարների։ Որպեսզի այսուհետև ոչ ոք և ոչ մի տեղից չվտարի, մենք պետք է պատրաստ լինենք ցանկացած պահի ինքներս վտարել ում ուզես։ Սուդետի, Կալինինգրադի, Սիլեզի, Գդանսկի և այլ նախադեպերը մեզ օգնական։

Caliber.Az

Դիտումներ: 202