Մոնթե Մելքոնյանը համագործակցել է Իրանի հետ ԱՍԱԼԱ-ի զինյալի խոստովանությունը

Հայ ահաբեկիչ, ԱՍԱԼԱ-ի նախկին անդամ Մարտիրոս Ժամկոչյանը Եռաբլուր կատարած այցի ժամանակ հարցազրույց է տվել «Հրապարակ» թերթին, որտեղ բացահայտել է և Իրանի հատուկ ծառայությունների հետ զինյալ Մոնթե Մելքոնյանի համագործակցության փաստերը։ Հիշեցնենք, որ Մելքոնյանը Ադրբեջանի զինվորականների կողմից ոչնչացվել է 1993 թվականի հունիսին՝ Ադրբեջանի Աղդամի շրջանի Մերզիլի գյուղում։

Caliber.Az-ի տեղեկությունները. Մարտիրոս Ժամկոչյանը ծնվել է 1958 թվականի հունիսի 21-ին Բեյրութում։ Երիտասարդ տարիքից միացել է հայկական ահաբեկչական ԱՍԱԼԱ կազմակերպությանը։ 1981 թվականի հունիսի 9-ին Ժամկոչյանը Ժնևի կենտրոնում երեք դիմահար կրակոցով սպանել է Թուրքիայի հյուպատոսության աշխատակից Մեհմեդ Երգուզին։ Շվեյցարական դատարանը ահաբեկչին դատապարտել է 10 տարվա ազատազրկման։ Բանտից դուրս գալուց հետո Ժամկոչյանը տեղափոխվել է Հայաստան, իսկ շուտով Ղարաբաղ, որտեղ Մոնթե Մելքոնյանի հրամանատարությամբ գործող ջոկատի կազմում ակտիվորեն մասնակցել է խաղաղ ադրբեջանցի բնակչության էթնիկ զտումներին և սպանություններին։ Ի տարբերություն իր հրամանատարի՝ Ժամկոչյանին հաջողվել է խուսափել արժանի հատուցումից, և այսօր նա խաղաղ ապրում է Հայաստանում։

Հայկական «Հրապարակ» թերթին տված հարցազրույցում Մ.Ժամկոչյանն պատմել է, որ 1992 թվականի գարնանը Մոնթեի հետ միասին զբաղվել է Խոջավենդի ադրբեջանական գյուղերի «մաքրմամբ»։

«Այնտեղ ճանապարհի վրա կային թուրքական (ադրբեջանական – Խմբ.) գյուղեր։ Եվ մեր խումբը սկսեց մաքրել այդ տարածքները։ Մեր ջոկատն ուներ ամենամեծ թվով ռազմական տեխնիկա և զենք ողջ տարածաշրջանում»,- ասել է նա։

Դրանով հանդերձ ահաբեկիչը պատմել է մի հետաքրքիր դրվագ՝ իրանական կողմի հետ Մոնթե Մելքոնյանի համագործակցության մասին։

«Գուբաթլուի ազատագրում»-ից առաջ (Գուբադլիի օկուպացիան տեղի ունեցավ 1993թ. օգոստոսի 31-ին, երբ Մոնթե Մելքոնյանին արդեն լիկվիդացրել էին-Խմբ.), պարսիկները զանգեցին Մոնթեին, նրանք հաշվի էին նստում նրա հետ։ Սա գաղտնիք է, և ես այն այսօր բացահայտում եմ ձեզ։ Պարսիկները եկան Գորիս (Հորուս - Խմբ.) Մոնթեի հետ հանդիպելու, նրանք գիտեին, որ պատրաստվում է գործողություն։ Այդ ժամանակ մենք գտնվում էինք Լաչին քաղաքում, որտեղ բերել էինք մեր տանկային դիվիզիայի մի մասը, որպեսզի այնտեղից շարունակենք հարձակումը Զանգիլանի, Գուբաթլուի (Գուբադլի-Խմբ.), Հորադիզի վրա։ Պարսիկները իմացան այս գործողության մասին, պարզեցին, թե ով է կազմակերպել այդ ամենը։ Իսկ այն ժամանակ Իրանի կողմի հետաքրքրությունը նրանում էր, որ ուզում էին մեզ հետ համագործակցել, որ ոչինչ տեղի չունենա, որ պատերազմը չտարածվի Արաքսից այն կողմ (Արազ-Խմբ.)։ Նրանք ուզում էին երաշխիքներ և եկել էին մեզ հետ բանակցելու։ Դա եղել է 1993 թվականի սկզբին, գարնանը։ Այնպես որ մեր բարեկամններն ու թշնամիները գիտեին, թե ում հետ գործ ունեն: Ահա թե ինչու էին նրանք մեզ հետ հաշվի նստում և մեզ հետ բանակցություններ անցկացնում։ Իհարկե, մենք պարսիկներին երաշխիք տվեցինք, որ թույլ չենք տա, որ մեր զինվորները կրակեն Իրանի և նրա կողմը նահանջող ադրբեջանցիների ուղղությամբ։ Եվ այդպես էլ եղավ»,- ասել է Ժամկոչյանը։

Հայ ահաբեկչի կողմից բացահայտած այս «Պոլիշինելի գախտնիքը» հերթական անգամ ցույց է տալիս Թեհրանի երկերեսանի քաղաքականությունը։ Խոսքով աջակցելով Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությանը, կեղծախոսելով ադրբեջանական և իրանական ժողովուրդների պատմական, կրոնական և մշակութային կապերի մասին՝ Իրանը, այնուամենայնիվ, համագործակցում էր Ղարաբաղում հայ ահաբեկիչների հետ։ Դե, ինչ արած, պարզ է, որ և Շուշան 92-ին մենք կորցրեցինք հատկապես իրանական միջնորդության փուլում։ Եվ հետևաբար, արդեն նույնիսկ չես էլ զարմանում՝ հիշելով Երկրորդ արաբաղյան պատերազմի բնորոշ դրվագը, երբ Ադրբեջանի ԶՈՒ-ի առաջավոր ջոկատները Արազ գետով շարժվելով դեպի Խուդաֆերինի ՀԷԿ-ի ամբարտակի ուղղությամբ, որպեսզի ամենակարճ և անվտանգ ճանապարհով մտնի Զանգիլանի մատույցները՝ հանդիպեցին իրանական բանակի ստորաբաժանումներին։ Այո և պատերազմի ժամանակ ադրբեջանական բանակի ստորաբաժանումների տեղաշարժերի մասին իրանական կողմից հայերին հետախուզության փոխանցումը նույնպես վկայում է Հայաստանի օկուպացիոն քաղաքականության և Ղարաբաղում նրա տականքների նկատմամբ մոլլաների վարչակարգի ակնածալի վերաբերմունքի մասին։