Ապագան արդեն եկել է
Եվ մենք ինքներս ենք այն մոտեցրել

Վերլուծություն  03 Նոյեմբերի 2022 - 16:50

«Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը պետք է թողնել հաջորդ սերունդներին, երբ կստեղծվեն բոլոր կողմերի համար ընդունելի արդար լուծման պայմաններ»,- հայրայտարարել է Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինը։

Դիվանագետը Լեոպոլդ կատուն չէ, նա անցնում է մեկ այլ գերատեսչությամբ, և «եկեք համերաշխ ապրենք»-ը՝ դա հենց այնպես, հերթապահ արտահայտություններ են, որոնց հետևում ցանկացած պետությունը թաքցնում է իր իրական մտադրությունները, այն իմաստով, որ «դու կանես այն, ինչ համապատասխանում է իմ և միայն իմ շահերին»: Դեռ Մետերնիխն է սկսնակ դիվանագետներին սովորեցրել. «Եթե գիտես ինչ անել, ոչինչ մի արա»:

Սերգեյ Պավլովիչին սկսնակ դիվանագետ ոչ մի կերպ չես անվանի, նա իր թիկունքում ծանրակշիռ փորձ ունի, և ինչ անել՝ նա գիտի։ Եվ անում է։ Սա յուրահնարանք չէ, դեսպանները չհամակարգված նախաձեռնություն երբեք չեն դրսևորում և անձնական տեսակետ չեն հայտնում, նրանց խոսքը՝ միշտ պետության դիրքորոշումն է։ Հիմարություն է նեղանալ դեսպանի արտահայտություններից, պետք է հետևություններ անել և ձեռնարկել հակամիջոցներ։ Հանուն մեր ազգային շահերի։

Դիվանագիտությունը դինամիկ գործընթաց է, այն «դեմ առ դեմ» խաղ չէ՝ սեղանի շուրջ միշտ մի քանի խաղացող կա, և պետք է մտածել ոչ միայն քո, այլ նաև «այդ տղայի համար»: Իրար ձեռքերը չեն ոլորում, բայց սեղանի տակ կրնկակոշիկներով հարվածում են, ամեն ինչ արվում է բարեհոգի ժպիտով։ Եվ յուրաքանչյուրը իր մտքում շուռումուռ է տալիս, եթե ոչ հարյուրավոր հնարավոր համակցություններ:

Ինչպես հարցերին, այնպես էլ պատասխաններին զգացմունքային գունավորումը միայն վնասում է, ավելի քիչ սենտիմենտալություն նվազագույն վստահության հետ միասին: «Ինձ համար ձեռնտու չէ» միակ ճիշտ դիրքորոշումն է։ «Նրանց հետ ամաչկոտ լինել, ավելի վատ է», ինչպես Ժիլինն է ասում «Կովկասյան գերի»-ում: Մենք բացի «ռուս խաղաղապահների գտնվելու ժամկետը մոտ է ավարտին» ևս առարկելու բան ունենք։ Օրինակ՝ քաղաքացիներից կազմված նախաձեռնող խումբը կամ մի քանի պատգամավոր հարց են տալիս՝ իսկապես մեզ անհրաժեշտ է ռուսական ալիքների հեռարձակումը, մեկ այլ նախաձեռնող խումբը և մյուս պատգամավորները հրապարակայնորեն հայտարարում են, որ «Հայաստանի հետ խաղաղության պայմանագիր կարող է ստորագրվել միայն խաղաղապահների դուրսբերումից հետո, երրորդը համապատասխան մարմիններին դիմում է Զանգեզուրի Հանրապետության կառավարության ստեղծման և գրանցման խնդրանքով, չորրորդը՝ եկեք Կրասնոդարի հայերի հարցը դիտարկենք որպես առանձին ենթաէթնոսի։ Եվ պետությունը այստեղ մեղավոր չէ, պաշտոնյաները ձեռքերն են թափ տալից, ԱԳՆ-ն զարմացած աչքերն է չռում, քանի որ այս ամենը «ներքևի նախաձեռնություն է, օրենսդիրները ունեն կարծիքի իրավունք»։ Տես ինչ ազդանշան է:

Բա ո՞նց։ Եթե ինչ-որ բան մեզ դուր չի գալիս, հավանաբար մեզ հետ պետք է հաշվի նստեն: Նախ, որովհետև Ղարաբաղը Ադրբեջան է, իսկ երկրորդը, որովհետև «այսօր Ռուսաստանի դիրքերն ավելի քիչ ամուր են, քան թվում է, և նրան շատ ավելի քիչ են լսում» (մեջբերում «Կոմերսանտ» թերթում Մաքսիմ Յուսինի հոդվածից): Ուկրաինայի դեմ ագրեսիան բացել է շատերի աչքերը հետխորհրդային տարածքում, թեև նրանք պետք է բացեին իրենց աչքերը, այսինքն՝ մի փոքր ավելի վաղ՝ Վրաստանի վրա հարձակումից հետո։ Իսկ եթե լիովին անկեղծ՝ ապա աչքերը պետք է բացեին նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ռուսական բանակը Հայաստանին օգնեց օկուպացնել Ադրբեջանի հողերը։

«Sputnik Արմենիա». «Հայաստանի իշխանությունների դիրքորոշումն կայանում է նրանում, որ Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը պետք է դիտարկվի Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության պայմանագրից անջատ։ Հետեւաբար, խաղաղության պայմանագրում Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցին որեւէ հղումներ կարող է և չլինել»։ Կլինի։ Պետք է լինի: Հակառակ դեպքում, պարզապես խաղաղության պայմանագիր չի լինի, և կարող է նույնիսկ տեղի ունենալ, ինչպես Գայդարի գրքում. «Արի, Պաշկա, հաշտվենք»,-«Չէ, արի նախ քոթակեմ, իսկ հետո հաշտվենք»։ Պլոկել հարևանուհուն, մենք արդեն պլոկել ենք, բայց, ըստ երևույթին, արժե կրկնել։ Օգտագործել պահը և խորանալ Հայաստանի տարածքը մոտ հարյուր կիլոմետր, իսկապես խրամատավորվել, ստեղծել տեղական ինքնակառավարման մարմիններ, իսկ հետո ծափ տալ և բարձրաձայն ասել. «ATƏT gəlsin, rəqqasələri də çağırın»: Բացի այդ, «Կարթագենը պետք է ոչնչացվի», այսինքն՝ այն տարածքի ենթակառուցվածքին, որտեղ գտնվում են անջատողականների մնացորդները, պետք է շոշափելի վնաս հասցվի, իսկ անջատողականների գլխաքանակը՝ պետք է կրճատվի բոլոր հասանելի միջոցներով։ Ենթակառուցվածքը հետո կվերականգնենք (մեր սեփականը, ոչ ուրիշինը և շատ անհրաժեշտը), բայց անջատողականներին՝տես ձեռքս սրտիս եմ դնում, բացարձակապես չեմ ափսոսում։ Եվ եթե լիովին անկեղծ, ապա Թուրքիայի հետ պայմանավորվածությունը և թուրքական ներկայությունը մոնիտորինգի կենտրոնում մի գործոն է, որը քչերը կարող են իրենց թույլ տալ հաշվի չառնել։

Մեզ հարկավոր է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության անվերապահ ճանաչում, և ոչ մի «ժամանակը ցույց կտա», «քննարկմանը կվերադառնանք ընդմիջումից հետո» և «խորհրդային ժողովրդի հաջորդ սերունդը կապրի կոմունիզմի օրոք»։

Եվս մեկ անգամ (լավը կրկնիր և նորից կրկնիր). «Ղարաբաղյան հակամարտությունն արդեն պատմություն է, այն լուծվել է երկու տարի առաջ, հետևաբար այս համատեքստում գործնականում քննարկելու բան չկա, սա Ադրբեջանի ներքին գործն է»։ Եվ վերջապես, պետք չէ հիմար հարցեր տալ, ինչպես օրինակ՝ «ինչու՞ Ադրբեջանի քաղաքացիների ճնշող մեծամասնությունը Ուկրաինայի կողմն է»։ Իսկ որովհետև Ուկրաինայի կողմ են, քանի որ ճշմարտությունը նրա կողմն է, և հատկապես նա է, ով հաջողությամբ պայքարում է Ռուսաստանի դեմ, որը պահում և աջակցում է նախկին ԽՍՀՄ տարածքի բոլոր անջատողականներին ՝ Ղարաբաղից, որը Ադրբեջան է, մինչև Մերձդնեստր (Մոլդովա), Ղրիմից, որը Ուկրաինան է, և մինչև Հարավային Օսիա (Վրաստան):

Caliber.Az

Դիտումներ: 293