Խաղաղություն հաղթողի կանոններով
Համաձայնվեք, կամ մենք ինքներս

Վերլուծություն  19 Հունվարի 2023 - 12:24

Այս օրերին Երեւանում՝ «Ինչպես Արցախը պահապանել հայկական» թեմայով քննարկումներ են անցկացվել։ Միջոցառմանը փորձագետները ուրվագծել են, թե ինչպես են տեսնում Հայաստանի, «արցախի» և, համապատասխանաբար, ողջ Հարավային Կովկասի մոտ ապագան։ Քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը բոլորին հորդորել է «պատրաստվել պատերազմի, բայց ոչ թե պաշտպանողական, այլ կորցրած հողերի վերադարձնելու»։

«Որքան էլ ասենք, որ խաղաղությունը պատերազմից լավ է, իրականությունը չի փոխվի։Իսկ դա այդպիսին է, և դրա ընդունումից ենր կախված մեր հետագա քայլերը. ուզենք ենք մենք դա, թե ոչ, բայց Հայաստանը և Ղարաբաղը կանգնած են ամենավճռական, ամենամեծ պատերազմի առաջ»,- հայտարարել է քաղաքական վերլուծաբան Արման Աբովյանը։

«Միջազգային և տարածաշրջանային բոլոր ինդիկատորները ցույց են տալիս, որ այսպես կոչված «Հայկական խաչմերուկը», Սյունիքը, դառնալու է լուրջ բանակցությունների և պատերազմի առարկա»,- նախորդ հռետորներից հետ չի մնացել նաև «Genesis Armenia» վերլուծական կենտրոնի գլխավոր տնօրեն, քաղաքական գիտությունների թեկնածու Աբրահամ Գասպարյանը։

Իսկ Ամերիկյան հետազոտությունների հայկական կենտրոնի տնօրեն, քաղաքագետ Սուրեն Սարգսյանը նշել է. «Երբ խոսքը վերաբերում է Հայաստանի, կամ Ղարաբաղի անվտանգությանը, ապա մեր դիվանագետները հայտարարում են, որ նրանց առաջնահերթությունը հանդիսանում է «խաղաղության դարաշրջանի» բացումը։ Այսինքն, արտաքին քաղաքական օրակարգը ամբողջությամբ փոխվել է եւ պտտվում է այդ գաղափարի շուրջ, եւ այդ գաղափարը միակողմանի է»։

Այսինքն, տարբեր մարդիկ և տարբեր կարծիքներ։ Բայց նրանք, մեծ հաշվով, հանգում են մի բանում՝«լավ կլիներ ևս մեկ անգամ սկսել և հաղթել... բայց այստեղ կա Հայաստանը ամբողջությամբ կորցնելու վտանգ»: Ահա, վերջապես։ Ատամների կրճտոցի հետևում լսվում է բանականության ձայնը։ Ինչ-որ չափով վախեցած, բայց այնուամենայնիվ լսելի: Խոսքս «հայկական խաչմերուկի» մասին է, եթե ինչ։ Աստիճանաբար հարեւանների մոտ գալիս է՝ ընթացիկ քաղաքական պահի և տարածաշրջանային սննդի շղթայում իր տեղի ճիշտ ընկալումը։

Նվաստացնել պարտված հակառակորդին պետք չէ։ Բայց հերթական անգամ կավելացնեմ, որ մեր հասարակությունում ավելի ու ավելի շատ մարդիկ են համարում, որ արդարադատությունը պետք է գործի երկու ուղղությամբ։ Եվ եթե Հայաստանում ադրբեջանցիներ չկան՝ ինչի համար են պետք հայերը Ադրբեջանում։ Ճիշտ է, պետք չեն, որովհետեւ արդարությունը՝ դա երբ գոհ են ոչ միայն հայերը, այլ նաև ադրբեջանցիները։ Այնպես որ…

Առավել ևս, ես նկատում եմ, որ մեզ մոտ մարդիկ մեծ մասամբ դանդաղորեն գալիս են այն եզրակացության, որ մեր և Թուրքիայի հանդեպ ատելության վրա մոլեգնող հարևանը՝ նորմալ է։ Բացարձակապես նորմալ է և օրգանական տեսք ունի: Ճիշտ արձագանքներով՝ փրփուր շուրթերին, ճիչեր քոչվորների մասին և համաշխարհային հանրության նկատմամբ մեզ բոլորիս Ալթայ տեղափոխելու պահանջներ: Բայց տեսեք, եթե հարեւանը սկսում է խոսել բարեկամության, կամ գոնե խաղաղ գոյակցության մասին, ապա այստեղ հենց ժամանակն է զգուշանալ: Խորամանկում է։ Եվ գործը ամենևին էլ մեր անվստահության և «բարու հանդեպ հավատի բացակայության» մեջ չէ։ Մեզ համոզել են։ Մեզ դրանում համոզել են ավելի քան երեսուն տարի։ Կեցցեն, նրանց մոտ ստացվեց: Ուստի և մեր ազգայնականությունը պետք է տարբերվի նրանց ազգայնականությունից։ Դա պետք է լինի սեփական շահերի պարզ հետապնդում, առանց պարելու և ոռնալու, որովհետև պարելով և ոռնալով դա արդեն շովինիզմ է, իսկ շովինիզմը՝ զգացմունքային է, ընդ որում փակուղային հուզական, շովինիզմը՝ ոչ այնքան սեր է յուրայինների հանդեպ, որքան ատելություն օտարների նկատմամբ: Իսկ զգացմունքները միայն վնասում են գործին: Տարածաշրջանում կայուն և հուսալի խաղաղություն հաստատելու աստվածահաճո և բարի գործին։ Խաղաղություն հաղթողի կանոններով։ Որովհետև հատկապես այդպես է կառուցված աշխարհը՝ թանկագին երեխաներ և հարգելի մեծահասակ ընկերներ։

Caliber.Az

Դիտումներ: 90