Պահանջեք, տղանե՜ր
Էմին Գալալիի մտորումները

Վերլուծություն  15 Դեկտեմբերի 2023 - 18:47

Ազատեք «հայ ազատագրական շարժման առաջնորդներին»... Ազատություն «խղճի բանտարկյալներին»... Ադրբեջանը «պետք է անհապաղ»... Պահանջում ենք «ՄԱԿ-ի վարչակազմ մտցնել Լեռնային Ղարաբաղի տարածք»։

Ապրե՜ք։ Բրավո, «տղաներ», այդպես շարունակեք: Անպայման պահանջեք ամեն ինչ։ Ես դիմում եմ «միացումա-արցախային» տարերքի ռեցիդիվի օվկիանոսում ապրող հայ ակտիվիստներին։ Ովքեր, իրենց ամպագոռգոռ հայտարարությունների համաձայն՝ անպայման «կհաղթեն կամ կմեռնեն այդ ուղղու վրա»։ Դեպի հետ Ղարաբաղ տանող ճանապարհին՝ զենքերը ձեռքներին, տարօրինակ լաթի տակ, որի վրա այնքան հաճելի է սրբել ոտքերը։

Բա էլ ինպե՞ս կարող ես դա առարկել։ Ես միանշանակ համաձայն եմ հայտարարության երկրորդ մասի՝ «կմեռնեն այդ ուղղու վրա»-ի հետ։ Մենք մեռնելու հարցում կօգնենք, եթե շատ խնդրեն, այսինքն կրկին անգամ անկոչ կներկայանանք։

Նայում եմ այդ վախքանալիային, որը ստեղծել են որոշ հայ առաջնորդներ, և ակամայից լողում եմ ժպիտի մեջ։ Որքա՜ն դժվար է անդադրում անջատողականության բանաստեղծների համար, որքան տխուր ու անփարատ է։ Հատկապես հուսահատությունն է նրանց ստիպում սոցիալական ցանցերի էջերում անընդատ թափել իրենց անտանելի վհատությունը։ «Բռնապետություն, նավթադոլարներ, բարբարոսներ, մարդասպաններ»-ը՝ մեր կոչումների հեռու ոչ ամբողջական ցանկ է։ Մենք իրավամբ հպարտանում ենք հայ հասարակության այդպիսի ներկայացուցիչների նման գնահատականներո՜վ։ Ամեն ինչ ասեցի՞ք: Չէ՞։ Շարունակեք, մի ամաչեք: Չորացա՞վ աղբյուրը։ Դե, այդ դեպքում գլուխներդ պատին տվե՜ք։

Հատկապես նշում եմ թշվառ Արտակուշկային։ Էհ, հոգիակս, դժվար է, հասկանում եմ: Վիշտդ արտահայտի աստղերին, ցանկալի է ավելի բարձր: Դա մեզ համար որպես բալասան մեր հոգու վրա: Պահանջի։ Պնդի՛ր։ Մենք անպայման կվարվենք այնպես, ինչպես դու ես ուզում և «նրանք ովքեր քեզ հետ են»։ Միայն դուք ձերը պնդեք: Գոնե Արտակուշկան թող էլի մի անգամ պարի։ Ինչպես մի ժամանակ ոտքերը թափահարում էր Ջըդըր Դյուզուի վրա: Ճիշտ է, հաշվի առնելով այդ հրաշալի օրվա կոնտինգենտը, այնտեղ էր Ջըդըր Դյուզուն, բայց Արտակուշկան և նրա պարող թռչկոտողներ այդ կողմերում արդեն չկան։ Եվ չեն լինի:

Այսպես ուրեմն, մենք բոլոր ցանկությունները «ազնիվ խոսք» կկատարենք, միայն նախ այս թփից հասեք ահա այն բացատը: Հասա՞ք։ Կանգ մի առեք։ Մենք կսպասենք, պտտվեք և վերադարձեք մյուս կողմից: Չէ որ երկիրը կլոր է։ Մի մոլորվե՜ք։

Եվ հայկական դողդոջուն հոգու մեջ հուսահատության ինչպիսի սպանիչ ինեկցիա է համաշխարհային դաժան հանրությունը։ Այն ոլորում է ազնիվ-անջատողական հայի սրտում խրված դանակը։ Չէ, զարմանալի է, որ «ցեղասպան-ագրեսոր-վատ և առհասարակ Բարմալեյ և վատ մարդ» Ադրբեջանը բանի տեղ չդրեց կապը կտրած հայ շների և նրանց հովանավորների ոռնոցը, այլ նաև արհամարական, «առ քեզ, կծի՛ր» ոճով մեկը մյուսի հետևից իր ակտիվում գրանցել է դիվանագիտական փայլուն հաղթանակներ։ Այդ նույն ասպարեզում, որտեղ «միջազգային իրավունքի խախտման, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերի անտեսման համար հայ ազատամարտիկների և 800.000 ադրբեջանցիների դեմոկրատական արյունալի վտարման ջատագովների՝ Բաքվի կողմից պայմանավորվելու փորձերի նկատմամբ 30 տարվա արհամարանքով հանդերձ» խուլ ոռնոցը, պետք էր, ըստ մտահաղացման՝ սարսափելի անախորժություններ առաջացներ Բաքվի համար։ Դիտավորյալ խանգարումներ, պատժամիջոցներ, խեժով լցնելով փետուրի վերածելու և ընդհանրապես «գնա անկյունը»։

Դատեք ինքներդ։ Բաքուն շահել է Քաղաքաշինության համաշխարհային ֆորումի անցկացման իրավունքը։ Այն անցկացվում է երկու տարին մեկ անգամ, վերջին երկուսը կայացել են Արաբական Միացյալ Էմիրություններում և Լեհաստանում, հաջորդը՝ 2024 թվականին Եգիպտոսում , իսկ հետո՝ 2026 թվականին Բաքվում։ Միջոցառմանը մասնակցելու համար ժամանելու են 20-25 հազար մարդ, ներառյալ ամենաբարձրաստիճան պաշտոնյաներ, միջազգային կազմակերպություններ, մամուլ, փորձագիտական հանրություն և այլն եւ այլն։ Այն իր մոտ անցկացնելու իրավունքի համար պայքարը, ինչպես գիտենք, լուրջ բան է եղել։ Եվ մեր որոշ «բարեկամները» ամենևին էլ ուրախ չեն լսել, որ հենց Բաքվում է անցկացվելու «World Urban Forum 2026»-ը։ Մեզ, իհարկե, այդ առնչությամբ նրանց տխրությունը քիչ է հետաքրքրում։

Բայց Ադրբեջանի «կրքոտ սիրահարներին ու համախոհներին» և նրանց ագրեսիվ հայկական հոտին սպասվում էր ավելի սարսափելի ճակատագրի հարված։ Կո՜պ։ Որը «COP» -է, «Conference of Parties»։ Բաքվո՞ւմ։ Ինչպե՞ս կարելի է՝ պարոն։ Իսկ այնուամենայնիվ կարելի է՝ պարո՜ն։ Բաքվու՜մ։ Այդ «արյունարբու արյունախումների» և «սոսկալի մարդասպանների» սարսափելի որջում։ Որոնց հացով մի՛ կերակրեք, այլ թող խմեն հայի արյու՜նը։ Որքան ձգվեցին նրանց երեսները, ովքեր Ադրբեջանի մայրաքաղաքում «COP29»-ի մասին լուրով հանդերձ՝ վրդովված էին «WUF»-ի անցկացման վայրի ընտրությունից: Նրանցից ոմանք նույնիսկ հուսահատությունից հաչում էին «wuf, wuf, wuf»: Ինչը անգլերեն նշանակում է «հաֆ, հաֆ, հաֆ»։ Ճշմարտությունը հիշելու առիթ. շունը հաչում է, բայց ֆորումը կանցնի։ Ընդ որում հաջողությամբ, մենք համարձակվում ենք ձեզ վստահեցնել:

Բայց սա էլ դեռ ամենը չէ: Ի սարսափ հայ «խաչակիր-կրուսադերների» (ովքեր ձլկելու մասնագետներ են), Ադրբեջանը համաշխարհային կլիմայական գագաթնաժողովը ընդունելու իրավունք ստացավ... ո՞ւմ աջակցությամբ։ Չեմ լսում, ավելի բարձր: Հ՞։ Այո՛։ ԱՅՈ՜։ ԱՅՈՈՈ։ Հայաստա՜նի։ Այդ նույնի, որը, ըստ Հայաստանի հավերժ «լացող» բարերարների, հիմնականում օտարերկրյա, նա զավթել է, բանեցրել և այլն, և այլն։

Անհամապատասխանություն, տղաներ: Այդ ինչպես եղավ, որ այդպես ստացվեց, հաա՞: Եթե ձեզ հավատալ, մենք բոլորին սպանել ենք, նույնիսկ տետրակում թանաքաբիծ ենք դրել։ Իսկ նրանք, ում մենք սպանել ենք, հարություն են առել ու քվեարկել մեր օգտին։

Այստեղ նախագահ Ալիևն էլ գնաց Եվրոպա։ Այո այնպես, որ այնտեղ նրան բարեկամություն և աջակցություն խոստովանեցին։ Եվ բոլոր նրանք, ովքեր իրենց թույլ են տվել, մեղմ ասած, վիճահարույց հայտարարություններ ադրբեջանա-հայկական հարաբերությունների դինամիկայի վերաբերյալ, միաձայն ողջունել են Ադրբեջանի և Հայաստանի վերջին համատեղ հայտարարությանը։ Չէ, մտածեք՝ ոչ պարզապես հայտարարությանը, այլ համատեղ!!!

Նույնիսկ մեծ հաշվեմեքենա Բորելը և բելգիացի տիկին «արտգործերի» նախարարը ուրախացան առաջընթացի համար: Թեև մինչ այդ նրանք գորշաճերմակ ձիու հիմարություններ էին դուրս տալիս։ Իսկ հիմա, պատկերացրեք, ինչպես են տխրել «բղավողները» («բղավել» բառից), որոնց համար հիմա անհասկանալի է, թե ինչպես «սպանել» Ադրբեջանին, երբ ինքնին Հայաստանն է նրան աջակցել։

Ընդհանրապես, հայ տրտնջողների համար գնալով ամեն ինչ ավելի դժվար է դառնում։ Գնալով պակասում են արցունքները, արդեն խռպոտել են, իսկ այստեղ էլ իր իսկ հայերն (որոնք անհուսալի կորած չեն և ուզում են վերջ տալ 35-ամյա խելագարությանը) են խանգարում։ Ոտների տակ են ընկնու՜մ: Այլանդակություն։ Նրանք ընդհանրապես պետք է պատ կազմած միասին շարժվեն դեպի ադրբեջանական խրամատներ, որպեսզի այնտեղ նրանց գնդացիրներով հնձեն, իսկ «լացողները» հետո հեկեկան անշունչ մարմինների վրա՝ մատները ուղղելով չար ադրբեջանցիների կողմը։ Բայց չէ որ չեն գնու՜մ։ Նույնիսկ առանց պատ կազմելու: Դե լավ, դիրքերի վրա հարձակումով, բայց Բաքվին «СОР» տալ!!!

Մենք տեսնում ենք լուռ ներհայկական ճակատամարտ։ Խուլիգանների ճիչն ու հայ հասարակության որոշակի հատվածի լուռ, անուրախ մտքի պայծառացումը հիշեցնում են՝ երկու տարբեր պրոդյուսերների միատեսակ հետաքրքրաշարժ ֆիլմերով երկու էկրաններ։

Բայց դրանք ստիպված կլինեն նկարահանվել մեր սցենարով։

Caliber.Az

Դիտումներ: 99