Մնաս բարով, զենք Հենց այսպես ավելի լավ է

Ինչպես հայտարարել է Հայաստանի Սյունիքի (Զանգեզուր) մարզպետը. «սահմանամերձ գյուղերում կա բավականաչափ զենք անհրաժեշտ ինքնապաշտպանության համար»։ Բոլոր մանրամասները չի կարելի հրապարակել, բայց անվտանգության ապահովման համար ամեն ինչ կա այն ծավալներում, որոնք Պնախարարությունը համարում է անհրաժեշտ, լրագրողներին վստահեցրել է Ռոբերտ Ղուկասյանը։ Շատ բնակիչներ ցանկանում են միշտ իրենց հետ զենք ունենալ, բայց տեղական իշխանությունները դա սխալ են համարում: Հնարավոր ողբերգական դեպքերից խուսափելու համար պետք է զգոն լինել։

Նայեք... ճիշտ ինչպես վայրի Արևմուտքում: Բնակիչները անընդհատ ուզում են զենք կրել իրենց հետ։ Կամ ուզում են անընդհատ կրել: Դե, հարեւանիկերին բարքեր քարոզելը, կամ սովորեցնելը, թե ում հետ կյանք կառուցել՝ անշնորհակալ գործ է։ Այո ես և չեմ պատրաստվում որևէ մեկին անվճար սովորեցնել։ Փառք Ալլահին, որ իրենց մարզպետը գոնե հասկանում է, թե ինչի կարող է վերածվել Ադրբեջանի հետ սահմանակից շրջանների բնակչությանը զենք բաժանելը։ Կոնկրետ ինչի՞։ Ինչի որ կամենաս, սկզբում բնակիչները կարող են սկսել կրակել միմյանց վրա, հետո ինչ-որ մեկը կարող է բացականչել «խաղաղություն խրճիթներին - պատերազմ պալատներին» և գալ մարզպետի մոտ հյուր, նրա կենցաղին ծանոթանալու համար, իսկ այնտեղ և մինչև երթ դեպի Երևան՝ շատ մոտիկ է։ Մի խոսքով «գիտակից գյուղացիության և ճիշտ նույն բանվոր դասակարգի անխորտակելի հանգույց»։ Հրացանը ծնում է իշխանություն, ինչպես ասել է ընկեր Մաոն։

Նրա հավանականությունը, որ զինված բնակիչները կսկսեն կրակել մեր զինվորների վրա՝ ես հնարավոր չեմ հմարում։ Նրանք տեղյակ են, թե դա ինչով կարող է ավարտվել, փոքր չեն, այո և քառասունչորս օրը՝ բավարար ժամանակ է, որպեսզի հասկանալ, թե ինչ չարժե անել։ Կհամարձակվեմ լավ խորհուրդ տալ, ընդունեք, ինչպես ասում են, ոչ վշտի, ոչ վնասի մեջ. նայելով դեպի Ադրբեջանի սահմանը, իսկ, առավել եւս, ադրբեջանցի սահմանապահներին տեսնելով ավելի լավ է սիրալիր ժպտալ, ցույց տալ, եթե ոչ ընկերասիրության և նույնիսկ ստորադասության ծայրահեղ աստիճանը՝ ապա առնվազն զենքի և ընդհանրապես ագրեսիվ մտադրությունների բացակայությունը: Այդ դեպքում ամեն ինչ լավ կլինի։ Բայց եթե ես մարզպետի տեղը լինեի, անձամբ անպայման Հայաստանի պաշտպանության նախարարության ներկայացուցիչների հետ կխոսեյի «զենքի պահեստների անվտանգության ուժեղացման» հաշվով։ Ինչ գիտես։ մեկ էլ տեսար։

Ձեր խնդիրը ոչ այնքան նրանում է, որ դուք սխալ ընկերներ եք ընտրել։ Ձեր խնդիրն ավելի շատ նրանում է, որ դուք ձեզ համար սխալ թշնամիներ եք ընտրել։ Նայել եք աշխարհագրական քարտեզին և շատ սխալ եզրակացություններ եք արել։ Եվս մեկ անգամ. դուք, հարևանիկներ, ձեզ համար սխալ թշնամիներ եք ընտրել: Գոնե միայն այն պատճառով, որ մենք բավականին շուտ ենք սովորում, և մենք ունենք նաև սովորել շարունակելու ցանկություն: Իսկ նա, ով ուզում է սովորել՝ նա անպայման կսովորի և կուսուցանի։ Եվ այն, ինչ սովորել է՝ կշրջի իր թշնամու դեմ։ Իսկ դուք հարեւանիկներ... դուք ևս մի խնդիր ունեք... դուք ոչ միայն առհասարակ ձեր գլխով չեք մտածում։ Դուք մտածում եք ոչ ձեր գլխով։ Ահա և ձեր մտքերից և, հետևաբար, ձեր գործողություննրից շահում է ով ասես՝ Ռուսաստանը, Իրանը, ԵՄ-ն... ամեն մեկը: Բացի ձեզնից։ Իսկ մենք, մենք մեզ հաշիվ ենք տալիս նրանում, որ դուք առաջին իսկ հնարավորության դեպքում սիրով մեզանից բաց կթողնեք մեր ողջ արյունը, ողջ, մինչև վերջին կաթիլը, և միակ բանը, որ ձեզ կանգնեցնում է՝ դա նման հնարավորության բացակայությունն է, իսկ հատկապես՝ մեզ մոտ լավ բանակի առկայությունը։ Գիտելիքը՝ ուժ է, և մենք հիանալի գիտենք, թե ում հետ գործ ունենք, ունեցել ենք սովորելու հնարավորություն, նույնիսկ հենց 1905 թվականից սկսած։ Այդ մենք չերվոնեցները պիտի չճանաչե՞նք։

Ես նորից և նորից ընդգծում եմ. տարածաշրջանը, որտեղ մենք բոլորս ապրում ենք, դա այն վայրն է, որտեղ բոլորը բոլորի մասին ամեն ինչ գիտեն։ Պայմանականորեն դա անվանենք «մեծ գյուղ» կամ «փոքր քաղաք»։ Եվ բոլոր համեմատաբար փոքր, և նույնիսկ մեծ համայնքներում միշտ կան կանոններ, որոնց խախտելը հղի են: Անախորժություններ կլինեն։ Մի ցանկացեք ուրիշի տարածքը, ձեզ բարի դրացիական պահեք։ Այդ դեպքում շանսերը, որ քեզ համար զվարճալի կլինի բոլորի հետ՝ բավականին մեծ են։ Իսկ եթե դու այս կանոնին վերաբերվես առանց պատշաճ ուշադրության, ապա անպայման այնպես տեղի կունենա, որ բոլորի համար զվարճալի կլինի, բացի քեզանից։ Ամեն ինչ կարող է պատահել, մյուսների համար նույնպես կարող է շատ ուրախ չլինել, բայց, եթե մյուսներին հանկարծ դառնա ոչ շատ զվարճալի՝ նրան, ով իր բերանը բացի Ղարաբաղի, Ջավախքի և հյուսիս-արևելյան Թուրքիայի վրա՝ կդառնա բոլորից տխուրը։ Այնպես որ՝ ոչ թե բնակչությանը պետք է զինել, այլ խելքի գալ և ընդմիշտ մոռանալ այնպիսի խոսքեր, ինչպես «միացումը», «արցախը», «նեմեզիսը»։ Մոռանալ։ Ստորագրել խաղաղություն՝ ամբողջ 86 600 քառ. կիլոմետրի վրա Ադրբեջանի ինքնիշխանության անվերապահ ճանաչմամբ։ Անջատականների մնացորդները կպատժվեն, իսկ դուք կարող եք հանգիստ քնել և չմտածել զենքի մասին, երբ Խանքենդիում և արվարձաններում կլինի ադրբեջանական վարչակազմը։ Եվ մեր տարածք դիվերսանտներ ուղարկելու կարիք չկա, ինչպես դա եղավ օրերս։ Մենք նույնպես կարող ենք նման խաղեր խաղալ, իսկ կալանավորները անպայման կստանան ամբողջական պատիժը։ Մենք չենք մոռացել, թե դուք ինչպես եք վարվել մեր կորած զինվորի հետ։ Մենք ընդհանրապես այլևս ոչինչ չենք մոռանալու։