«Միացումը» վնասում է ձեր առողջությանը, իսկ մեր բանակը առողջապահության նախարարությունը չէ, նա չի նախազգուշացնի
Սամիթ Ալիևի մտորումները

Վերլուծություն  18 Մայիսի 2022 - 17:02

Ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես մենք ենք ուզում

Տարբեր դժբախտ պահերին

Մենք ունենք գնդացիր «Մաքսիմ»

Նրանց մոտ «Մաքսիմ» չկա։

Հիլեր Բելոկ

Յուրաքանչյուր ժողովուրդ ունի իր ճակատագիրը։ Ոմանց մոտ այն մեծ է, ոմանց մոտ ողբերգական, ոմանց մոտ էպոս է, ոմանց մոտ տրագիկոմեդիա։ Այսպես կամ այնպես, հարյուր տոկոսով երջանիկ ժողովուրդ չի լինում, այստեղ ամենի ինչ այնպես է, ինչպես մարդկանց մոտ, Աստված ում ինչ է չափել։ Ճակատագրից չես ազատվի, ստիպված ես հատկացված մասում տքնել ծանր աշխատանքից։

Մեր, ադրբեջանցիների, օրինակ, բախտը բերել է ծով դուրս գալու ռեսուրսների հետ, սակայն կան նաև որոշակի խնդրներ։ «Բազմաչարչար» հարևաններ, որոնցից գնալու տեղ չունես։ Եվ «Կինդ վատ է՝ բաժանվիր, հարևանդ է վատ՝ տեղափոխվիր» խորհուրդը այստեղ չի գործում։ Գնալու տեղ չունենք, չունենք։ Ի դեպ հարևանները նույնպես։ Նրանք մեզ մոտ իսկական «սամուրայներ» են։ Անում են միայն երկու բան, բայց պատրաստ են դրանցում անդադար կատարելագործվել. նախ հարևաններին ներկայացնում են տարածքային հավակնություներ, իսկ հետո վազում են արևմտյան, կամ հյուսիսային հովանավորների մոտ, բարձրաձայն հեկեկալով և ցույց տալով կապտուկները, քերծվածքները և սապոգների հետքերը գոտկատեղից մի քիչ ներքև։ Նրանց ոչինչ չի կարող ստիպել թեքվել Դաոյից։ Բայց, ի տարբերություն կանոնական սամուրայների, նրանք ունեն և՛ ճանապարհ, և՛ նպատակ (կտրել հողերը մեզանից, Թուրքիայից և Վրաստանից):

«Միացումականները» այնքան են տարվել գործընթացով, որ նույնիսկ խորհելու ժամանակ չունեն. եթե առաջին անգամը չէ, որ անկյունային հարվածներ ես ստանում, կարող է, որ կարիերադ այնուամենայնիվ չի ստացվել։ Ո՞վ է չար։ Ե՞ս եմ չար։ Զրպարտություն մի տարածեք, ընկերներ, ես լի եմ մարդասիրությամբ և մարդու իրավունքներով, ինչպես լավ տանտիրուհու տոլման աղացած մսով։ Իսկ Հյուգո Գրոցիայի միջազգային իրավունքի մասին տրակտատն ընդհանրապես իմ տեղեկատու գիրքն է։ Բայց հենց որ բանը հասնում է մեր եղբորը, ապա ոչ միջազգային իրավունք, ոչ մարդասիրություն, ոչ մարդու իրավունքները մեզ մոտ չեն բավականացնում։ Չլինի թե ես այդ իրավունքը չեմ փնտրել (խոսքս գրքի մասին չէ)։ Որտեղ միայն չեմ նայել. և սեղանի տակ եմ նայել, և բազմոցի հետևում, և կատվի տնակում, և սառնարանի հետևում, և պատժգամբում, բայց ոչ մի տեղ չկարողացա գտնել։ Իսկ պարզվեց, որ այն ադրբեջանական բանակի սվինների վրա էր։ Ստացվում է, որ մենք իզուր էինք փորձում այն գտնել ՄԱԿ-ում, ԵԽ-ում, ԵԱՀԿ-ում, այնտեղ, այդ զվարճալի հապավումների մեջ այն չկա։ Մեզ կարելի էր սպանել Հայաստանում և վտարել Իրավանից, մեզ կարել էր կոտորել Խոջալիում, մեզ կարելի էր վտարել Ղարաբաղից, և այս ամենի համար մեր հարևանիկները ստացան ընդամենը այդ նույն ՄԱԿ-ի բանաձևեր և ԵԽ-ի հայտարարություններ, որոնք նրանց ոչ մի բան չէին պարտադրում։

Ասեմ ավելին, այդ թղթի կտորները միայն ամրապնդեցին նրանց այն մտքի մեջ, որ նրանք ամեն ինչ ճիշտ են անում։ Եկեք իրերը կոչենք իրենց անուններով. փաստորեն, միջազգային կազմակերպությունները պարզապես հրահրում էին ագրեսորին։ Բայց հիմա ամեն ինչ մի փոքր այլ է, և այն ամենը, ինչ լսել ենք արտասահմանից (կարևոր չէ՝ Եվրոպայից, ԱՄՆ-ից, թե Ռուսաստանից) կբաժանենք առնվազն երկուսի։

Այժմ Հայաստանի ռևանշիստական ջղաձգումները զվարճալի տեսք ունեն։ Դա ինչպես երիտասարդ ժամանակ. եթե դու արդեն հակառակորդին գետին ես գցել և նույնիսկ երիկամներին լավ քացով ֆիքսել ես ասֆալտի վրա, ապա քո հասցեյին նրա ցանկացած քֆուրը շատ անհամոզիչ է հնչում։ Այնուամենայնիվ, չի կարելի մոռանալ այն մասին, որ նրանք իրենց զանգվածում մեզ ատում են մանկուց։ Մինչև վերջ չջախջախված թշնամին շատ ավելի վտանգավոր է, և հույս դնել միայն խաղաղ պայմանագրի վրա, որը նրանք վաղ թե ուշ կստորագրեն՝ ինչ որ չափով միամտություն է։ Նախապատրաստվել նրանք կարողանում են, սա խորամանակ, վտանգավոր և շատ պատճառաբանված թշնամի է։ Մենք պարզապես ավել լավ դուրս եկանք։ Հատկապես պատճառաբանության առումով։ Շատերը մեզ թերագնահատեցին, նույնիսկ ծիծաղում էին մեզ վրա, հաշտվելու և զղջալու կոչեր էին անում, իբր, բարձրացրած ձեռքերով դուրս եկեք տանկից։ Բայց մենք լավ դպրոց անցանք, շատ բան սովորեցինք և լիովին վճռականությամբ շարունակեցինք կրթությունը։ Բայց մենք չէ որ ուրիշ կերպ կարող ենք խոսել. «Գիտես, թանկագինս, այ, ինչ մերն է, նա արդեն մերն է, իսկ ահա այն, ինչ առայժմ քոնն է՝ մենք դա ուզում ենք քննարկել»։ Պատմությունը չար տիկին է, հակված չէ դեպի սենտիմենտալության, ցանկացած պահի կարող է անկյուն կանգնեցնել։ Երբևէ չե՞ք մտածել, թե ինչու են գերմանացիները մինչև հիմա ծնկների վրա սողում ամբողջ Եվրոպայի առջև՝ շշնջալով. «Ներեցեք, մենք դա այլևս չենք անի»: Որովհետև, նրանց բոլոր ատամները կոթով փշրել են։ Այնպես որ՝ հարկավոր է մեծերից դաս առնել։

Նման իրավիճակի դեպքում պետք է հույսը դնել միայն մեր բանակի վրա։ Այն ուժեղացնել, դարձնել ավելի շարժունակ, ավելի հզոր, այն խնամել և փայփայել, որպեսզի խնամանքը և փայփայանքը աճեն մինչև սարսափեցնող չափերի։ Առավել հավանական հակառակորդը պետք է հասկանա մի քանի հասարակ թեզիսներ.

1) իր տեղը կերակրի շղթայում

2) միայն մեր ստվերով ասֆալտին քսվելու հեռանկարով

3) ոչ ոք չի գա, որովհետև ոչ ոք չի հասցնի, ավելի ճիշտ, որովհետև բոլորը թքած ունեն

4) Ադրբեջանի դեմ ագրեսիայի դեպքում հնարավոր է հողային հարցի միայն մեկ լուծում. այդ բերանները հողով կլցնենք

5) «միացումը» վնասում է ձեր առողջությանը

6) Ադրբեջանի բանակը առողջապահության նախարարություն չէ, նա չի նախազգուշացնի։

Մենք խաղաղ, բարիդրացիական հարաբերությունների կողմնակից ենք։ Բայց մի կարծեք, որ մենք ինչ որ մեկին թույլ կտանք, որ մեր այգում նողկալի բաներ անեն։ Մտածեք իմ խոսքերի վրա, հարևաններ։ Չէ որ գիտեմ, որ դուք մեզ կարդում եք։ Եվ ուկրաինացի եղբայրներին նույնպես խորհուրդ. վստահեք միայն ՈՒԶՈՒ-ին, ամրապնդեք բանակը, ագրեսորին ոչնչացրեք բոլոր հնարավոր միջոցներով, և ոչ մի պարագայում մի հավատացեք անուշաձայն միջնորդներին։ Կիսատ բարեկամներ չեն լինում, կիսատ բարեկամը՝ միշտ կիսով թշնամի է ...

P.S։ Իսկ հաջորդ անգամ ես թանկագին հայրենակիցներին կպատմեմ ճիշտ և հարկավոր լիբերալիզմի մասին։ Ադրբեջանի առողջ քաղաքացու լիբերալիզմի մասին։ Stay with us, folks.

Caliber.Az

Դիտումներ: 721