Իսկ Հայաստանում ալյուրն ավելի լա՞վ է «Սովյալների» այլատյացությունը

Հայտնի ասացվածքը այն մասին, որ գոյություն ունի երեք տեսակի սուտ՝ պարզապես սուտ, լկտի սուտ և վիճակագրություն, այլևս արդիական չէ։ Քանի որ կա ստի չորրորդ տեսակ՝ հայկական քարոզչությունը։ Եվ այն թվարկված երեքից էլ ավելի թունդ է։ Դրանում համոզվում ես ամեն անգամ, երբ ստիպված ես լինում թերթել հայկական քարոզչության կողմից շրջանառվող նյութերը. բոլոր տեքստերը բառացիորեն հագեցված են ադրբեջանցիների նկատմամբ այլատյացության, ռասիզմի և կենդանական ատելության թույնով։

Ահա և կրկին հայկական լրատվամիջոցները հայտնել են այն մասին, որ հայերի կողմից համառորեն «արցախ» անվանվող Ադրբեջանի Ղարաբաղի տնտեսական շրջանի բնակչուհի, ոմն Աննա Մանգասարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում հրապարակել է «վերջապես գնված» հացի լուսանկարը և կից գրառում է արել. «Առանց հացի մեկ շաբաթ անց հնարավոր եղավ այն գնել։ Եգիպտացորենի ալյուրից, բայց շատ համեղ։ Չենք դժգոհում, գլխավորը՝ «ակնայի» ալյուրից չէ։

Այո, հայկական կողմը նախընտրում է Աղդամ քաղաքը ներկայացնել որպես առասպելական «ակնա»։ Եվ սա նույնպես քարոզչության մաս է, ըստ էության, հրեշավոր ստի տարատեսակ։ Դե էլ ինչպե՞ս կարելի է ըկալել այն, որ «հերոսուհի» են ստեղծում մի տիկնոջից, ով հայտարարում է, որ հացն էլ ազգություն ունի։ Եվ Ադրբեջանի տարածքում անօրինական բնակվող իր ցեղակիցններին կոչ է անում շարունակել խաղալ «Ղարաբաղում սով» կոչվող խաղը։

Ցանկացած ողջամիտ մարդ համաձայն է, որ «սովը» չի կարող 9 ամիս շարունակվել, ինչի մասին բղավում են հայ քարոզիչները։ Վաղուց ապացուցված է, որ մարդը կարող է առանց սննդի դիմանալ ընդամենը երեք շաբաթ։ Բայց ղարաբաղցի հայերը երբեք սննդի պակաս չեն ունեցել, ինչպես, այնուամենայնիվ Ադրբեջանին զրպարտելու երևակայությունների մեջ։ Այդ մասին գրել են նույնիսկ նրանք՝ հայ բլոգերները։ Նրանք ուղղակիորեն ասում են, որ այս ամբողջ սարսափելի պատկերը՝չխնայելով սև ներկը՝ խզբզում են խունտայի առաջնորդները, ովքեր զավթել են Խանքենդիում իշխանությունը և քողարկվում են հասարակ ժողովրդով։

Այս խունտայի զինյալները ունեն պահեստներ, որտեղ պահվում են այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է մարդկանց սննդով ապահովելու համար։ Բայց նրանք դա չեն անում: Մերկանտիլ և քաղաքական նկատառումներից ելնելով։ Այդ մասին են վկայում առնվազն այդ նույն հարսանիքները, որոնք հայերը կազմակերպում են Ղարաբաղում։ Դե, ո՞վ կհավատա, որ հարսանիքներ են խաղում այնտեղ, որտեղ մարդիկ «մի քանի օր հացի հերթ են կանգնում»։ Ո՞վ կհավատա այդ հայկական հորինվածքներին այն բանից հետո, երբ հատկապես նրանք (սովից ուժասպառվածները) փակեցին Աղդամ-Խանքենդի մայրուղին՝ թույլ չտալով տասնյակ տոննաներով ադրբեջանական ալյուրը քաղաք հասցնելուն։ Դրանով բեռնատարները արդեն մի քանի օր է կանգնած են Աղդամ-Խանքենդի ճանապարհին, բայց հայկական ազգայնամոլությունը, ռասիզմը, այլատյացությունը բետոնե բլոկներ են դրել նրանց՝ կարծես այդքան անհրաժեշտ ալյուրի, որից կարելի է հաց թխել՝ մատակարարման ճանապարհին։

Ի դեպ, Եվրոպական Միության (ԵՄ) խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը կրկին հայտարարել է, որ Աղդամի ճանապարհի օգտագործումը կարող է լինել՝ արտակարգ և ամենօրյա կարիքների հետ կապված մատարարումների կայուն լուծման մի մասը: Այսինքն, նա կրկին անգամ պաշտպանել է պաշտոնական Բաքվի խոսքերն ու գործողությունները։ Բայց ի պատասխան հայկական կողմը Միշելի վրա հարձակվեց մեղադրանքներով ու վիրավորանքներով։

Այո, ԵՄ-ն պնդում է, որպեսզի Բաքուն ղարաբաղցի հայերին բացատրի Լաչինի ճանապարհով նրանց շարժման կարգը։ Բայց ինչպե՞ս դա անել՝ հաշվի առնելով ընդհանրապես բոլոր թուրքերի հանդեպ այդ ատելության անմարդկային մակարդակը, որը բացահայտորեն դրսևորվում է ղարաբաղցի հայերի կողմից։ Միթե՞ կարելի է ինչ-որ բան բացատրել այդ նույն Աննա Մանգասարյանին, ում հրեշավոր խոսքերը բազմապատկել է հայկական քարոզչությունը։ Իմ կարծիքով, ստեղծված իրավիճակից միակ ելքը՝ Ղարաբաղի ողջ տնտեսական տարածաշրջանում սահմանադրական կարգի վերականգնումն է։ Իսկ նրանց հետ, ովքեր նախընտրում են չճանաչել Ադրբեջանի օրենքները, չուտել ադրբեջանական սննդամթերքը, չխմել ադրբեջանական ջուրը, խոսակցությունը պետք է լինի կարճ՝ ճամպրուկ - «Լաչին» անցակետ - Հայաստան։

Աքպեր Հասանով