Ո՞վ է դիրիժավորում Երևանի սադրանքները Նպատակներ և պատվիրատուներ

Հայաստանի ԶՈւ-ն հերթական անգամ գնդակոծման է ենթարկել ադրբեջանական բանակի դիրքերը Քելբեջարի շրջանում։ Այս մասին այսօր հայտնել է Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը։ Այս առնչությամբ ավելի մանրամասն տեղեկատվություն արդեն հրապարակվել է մեր կայքում։ Ավելացնեմ միայն, որ ադրբեջանական բանակի ստորաբաժանումների կողմից նշված ուղղությամբ ձեռնարկվել են համարժեք պատասխան քայլեր։

Բայց այստեղ կարևոր է նշել որոշակի և հստակ տեսանելի միտում։ Բանը նրանում է, որ օգոստոսի 15-ից Հայաստանի զինված ուժերը արդեն երեք անգամ գնդակոծել են ադրբեջանական դիրքերը Նախչըվանի ուղղությամբ, իսկ օգոստոսի 19-ին՝ Քելբեջարի ուղղությամբ։ Սա պատահական չէ և, ըստ երևույթին, կապված է՝ ինչպես Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Պուտինի Ադրբեջան այցի, այնպես էլ Հայաստանի ղեկավարությանը սադրիչ ու ռեւանշիստական ծրագրեր իրականացնելուն ոգեշնչող արտաքին ուժերի հստակ ծրագրերի հետ։

Դժվար է չտեսնել այն, որ ԱՄՆ-ը, Ֆրանսիան և ԵՄ-ն մի կողմից զինում են Հայաստանին, իսկ մյուս կողմից՝ նրան դրդում Ադրբեջանի դեմ ագրեսիվ գործողությունների, ձգտելով այդպիսով ճնշում գործադրել մեր քաղաքականության վրա և առաջ տանել իրենց շահերը տարածաշրջանում։ Մեր երկրի վրա ուժային և քաղաքական ճնշումների փորձերը՝ նորություն չեն, այն վաղուց դարձել է մի շարք երկրների ստանդարտ մոտեցումը, որին Ադրբեջանը, ինչպես ցույց է տալիս պրակտիկան, միշտ պատասխանում է ժամանակին և վճռական։

Բայց այս դեպքում խոսքը ոչ թե Ադրբեջանի կողմից ժամանակին ու վճռական արձագանքի մասին է, այլ ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի և ԵՄ-ի կողմից տարածաշրջանում իրենց ծրագրերին հասնելու առումով միջոցառումների կոմպլեքսի մասին է: «Վերահսկվող քաոսի» քաղաքականությունը նրանց կողմից վաղուց փորձարկվել է աշխարհի այլ տարածաշրջաններում, և, հետևաբար, չպետք է զարմանալ այն հիմա Հարավյաին Կովկասի տարածաշրջանում կյանքի կոչելու փորձերով։

Փաստորեն, հենց այս քաղաքականությունն էր իրականացվում ավելի քան քառորդ դար, քանի դեռ Ադրբեջանի տարածքի 20%-ը գտնվում էր հայկական օկուպացիայի տակ։ Այս երկրի կողմից մեր երկրի և մեր ժողովրդի դեմ կատարած հսկայական թվով հանցագործությունների համար Հայաստանի դեմ պատժամիջոցների բացակայությունը հանդիսանում է այս եզրակացության հաստատում։

Նույն բանն է, ինչպես և ԱՄՆ-ի կողմից ղարաբաղցի անջատողականներին պաշտոնական եւ տարեկան ֆինանսական օգնություն տրամադրելը։ Նույնն է, ինչպես ԱՄՆ Կոնգրեսի կողմից 907-րդ խայտառակ ուղղման ներդրումը, ընդ որում այն տարվա մեջ, երբ Հայաստանը օկուպացրեց Շուշան և ցեղասպանություն իրականացրեց Խոջալիում։ Ահա և հիմա էլ մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է ԱՄՆ-ը հասել նրան, որ իր ռազմական խորհրդատուին պատվիրակել է Հայաստանի պաշտպանության նախարարությունում:

Հիշեցնենք նաև մակրոնական Ֆրանսիայի օկուպանտ երկրի, այսինքն՝ Հայաստանի վրա դրված խաղադրույքը։ Դա առավել ցայտուն դրսևորվեց 44-օրյա պատերազմի ընթացքում, երբ միսյո Էմանուելը զրպարտեց Ադրբեջանին՝ փորձելով կասեցնել մեր երկրի տարածքային ամբողջականության վերականգնումը։ Նրա մոտ դրանից ոչ մի լավ բան չստացվեց: Եվ «արցախ» կոչվող նախագծի «անկախությունը» ճանաչելու Ֆրանսիայի Սենատի խայտառակ որոշումը մնաց որպես անպետք թղթի կտոր։ Բայց հատկապես այդպիսին է ողջ մակրոնական քաղաքականության գինը։

Այն նույնը, որը կյանքի է կոչվում անմիջապես հիմա՝ արտահայտվելով Հայաստանի ռազմականացման մեջ։ Որին կրկին կվերապահեն Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում հիմնական ապակայունացնող ուժի դերը։ Հայաստանը պարզապես ի վիճակի չէ այլ բան տալ իր արտաքին խնամակալներին՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի նկատմամբ տարածքային պահանջատիրության իր ընտրած ռազմավարությունը այդ երկրին կտրել է բոլոր խոշորագույն տնտեսական և տրանսպորտային նախագծերից:

Որոնք, հատկապես հիշեցնեմ, Ադրբեջանի կողմից իրականացրել է նույն ԱՄՆ-ի ծրագրերին հակառակ։ Այո, հիմա Վաշինգտոնում խոսում են Եվրոպայի էներգետիկ անվտանգության ապահովման առումով մեր երկրի կարևոր դերի մասին, բայց մենք հիշում ենք, թե ինչպես է Ադրբեջանը հասել այս կարգավիճակին։ Հիշում ենք նաև այն մասին, որ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության վերականգնումը տեղի ունեցավ ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի ծրագրերին ու ցանկություններին հակառակ։

Նրանք համառորեն հրաժարվում են ընդունել նոր իրականությունը։ Արդյունքում մենք տեսնում ենք հայկական ռեւանշիզմի և մեր երկրի վրա տեղեկատվական ճնշման աճող աջակցությունը արևմտյան լրատվամիջոցների կողմից, որոնք այլասերված կերպով են մեկնաբանում մեր տարածաշրջանի իրադարձությունները՝ խուսափելով՝ վերջին շրջանում տեղի ունեցող ակնհայտ ռազմական սադրանքների համար Հայաստանին դատապարտելուց։

Չենք բացառում Հայաստանի կողմից սադրանքների հետագա ուժեղացումը, որը կարող է կապված լինել սեպտեմբերի 21-ին Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի Երևան այցի հետ, որի մասին հայտնում են հայկական լրատվամիջոցները։ Երևանը, այդպիսով, կփորձի «Ադրբեջանից բխող սպառնալիքների» պատրվակով «ապացուցել» հավելյալ ֆինանսավորում և սպառազինություն ստանալու անհրաժեշտությունը։ Բաքվում Հայաստանի ու նրա հովանավորների այս բոլոր ծրագրերը տեսնում են, հասկանում են և անում են համապատասխան եզրակացություններ։