Շփոթություն և տատանումներ Հինգերորդ Հանրապետությունում Մակրոնը Հայաստանի համար ժամանակ չի ունենա

Հունիսի 30-ին Ֆրանսիայում տեղի է ունեցել Ազգային ժողովի՝ խորհրդարանի ստորին պալատի արտահերթ ընտրությունների առաջին փուլը։ Քվեարկության արդյունքների համաձայն՝ առաջատար է ծայրահեղ աջակողմյան «Ազգային միավորում» (RN) կուսակցությունը՝ ստանալով ձայների 33%-ից մի փոքր ավելին։ Սակայն, ընտրատարածքների մեծ մասում կլինի երկրորդ փուլ (Ֆրանսիայում ընտրություններն անցկացվում են մեծամասնական ընտրակարգով, այլ ոչ թե կուսակցական ցուցակներով), քանի որ առաջինի արդյունքներով ընտրվել է ընդամենը 74 պատգամավոր (ներառյալ RN-ի ղեկավար Մարին Լը Պենը): Երկրորդ տեղը առայժմ զբաղեցնում է ձախակողմյան «Նոր ժողովրդական ճակատ» կոալիցիան, որի օգտին քվեարկել է ընտրողների 28%-ը: Երրորդ տեղում կենտրոնամետներն են՝ Մակրոնի կողմնակիցները, «Միասին» կոալիցիան, որը ստացել է ձայների 22%-ը։ Ընտրությունների երկրորդ փուլը տեղի կունենա հուլիսի 7-ին։

RN-ի հաջողությունից վախեցած ցենտրիստներն ու ձախերը հանում են իրենց թեկնածուներին երրորդ տեղից, որպեսզի ձայները չբաժանեն ծայրահեղ աջերի օգտին։

Ինչպես հայտնի է, Մակրոնը որոշել է ցրել խորհրդարանը և արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ նշանակել՝ հույս ունենալով համախմբել կենտրոնամետների և ձախ ուժերի ջանքերը ծայրահեղ աջերի դեմ այն բանից հետո, երբ հունիսի սկզբին RN-ն ջախջախիչ հաղթանակ տարավ Եվրախորհրդարանի ընտրություններում։ Սակայն, որոշ փորձագետներ կասկած ունեն, որ Մակրոնն ավելի խորամանկ ռազմավարություն ունի և չեն բացառում երկրորդ՝ այլընտրանքային նպատակի առկայությունը, որը, այսպես ասած, նույնպես ձեռնտու կլինի նրան։ Նրանց կարծիքով, եթե RN-ն նշանակալից հաջողության հասնի, ապա Մակրոնը կհանձնարարի դրա նախագահ Ջորդան Բարդելային ձևավորել կառավարություն (եթե RN-ն ստանա բացարձակ մեծամասնություն, նա ավտոմատ կերպով դառնում է վարչապետ) և միևնույն ժամանակ նրա համար կստեղծի անտանելի աշխատանքային պայմաններ, որպեսզի մինչև 2027 թվականի հաջորդ նախագահական ընտրությունները ստիպի աջերին ամբողջությամբ վարկաբեկել իրենց և իրենց դաշինքը։

Նման այլընտրանքային ռազմավարության առկայության մասին խոսում է վիճակագրությունը. Հինգերորդ Հանրապետության պատմության մեջ չի եղել դեպք, որ նախագահական ընտրությունների նախաշեմին վարչապետի պաշտոնը զբաղեցրած քաղաքական գործիչը կարողանա հաղթել այդ ընտրություններում:

Այս առումով հստակ բան ասել կարելի է միայն հուլիսի 7-ից հետո, երբ պարզ կդառնա՝ արդյո՞ք RN-ի առավելությունն առաջին փուլում հերթական խթանը կհանդիսանա Մակրոնի ընտրազանգվածի և ձախերի համար երկրորդ փուլում միավորելու ուժերը։

Մակրոնն ու վարչապետ Աթալը ակտիվորեն մասնակցել են նախընտրական բանավեճերին՝ քարոզչություն իրականացնելով իրենց կոալիցիայի համար։ Մակրոնի թիմն իր նախընտրական ծրագրում հույսը դրել է Ուկրաինայի խնդրի վրա: Հիմա ևս մեկ անգամ պարզ դարձավ, որ ֆրանսիացիներին մտահոգում են բոլորովին այլ խնդիրներ՝ կենսամակարդակի անկում, անկարգությունների աճ, անհասկանալի ներգաղթային քաղաքականություն, ապաշնորհ արտաքին քաղաքականություն, անհոգի գլոբալիզացիա և եվրաինտեգրում, որը խեղդում է փոքր քաղաքների և գյուղերի բնակիչներին, ֆերմերներին:

Այո, «Ազգային միավորման» օգտին ամենաշատը քվեարկում են մարզերը, սակայն կուսակցության աջակցության կայուն աճ է նկատվում նաև բնակչության այլ շերտերում՝ ավելի հարուստ քաղաքացիների, թոշակառուների և այլնի մոտ:

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանին, ապա մեզ համար առանձնապես տարբերություն չկա, թե ով է մեծամասնություն վերցնում Ֆրանսիայի խորհրդարանի ստորին պալատում։ Հայ-ադրբեջանական կարգավորման հարցում Ֆրանսիայի դիրքորոշման մեջ որևէ կտրուկ փոփոխություն ակնկալել չարժե: Բոլոր քաղաքական ուժերը՝ լինի ձախ, աջ, թե ցենտրիստ, բառացիորեն տոգորված են «փոքր, բազմաչարչար» երկրի հանդեպ կարեկցանքով։ Չմոռանանք նաև, որ երկրի գլխավոր թուրքաֆոբ և իսլամաֆոբ Մակրոնը նախագահականի ղեկին կմնա ևս երեք տարի։

Միևնույն ժամանակ, իսկապես լավ նորությունն այն է, որ մինչև 2027 թվականի նախագահական ընտրությունները Ֆրանսիան, ամենայն հավանականությամբ, կմնա քաղաքական տուրբուլենտության գոտում, հատկապես, որ Բարդելլան արդեն հայտնել է արտաքին քաղաքականության հարցերում Մակրոնին դիմակայելու իր մտադրության մասին: Ֆրանսիան կարող է պահանջել վերադարձնել Ֆրանսիայի ներդրումը ԵՄ բյուջեում, Բրյուսելի հետ կոնֆլիկտի մեջ մտնել Եվրահանձնաժողովում նշանակումների կապակցությամբ և սկսել դիմակայել պաշտպանության հարցերում ԵՄ ավելի մեծ միասնության Մակրոնի կոչերին: Եվ սա հակասությունների մի մասն է միայն։ Այս պայմաններում ներկայիս ղեկավարությունը դժվար թե բավական ժամանակ ունենա ոչ միայն Հայաստանի, այլև նույնիսկ ավելի կարևոր աշխարհաքաղաքական հարցերի համար։

Ադրբեջանը կառուցում է իր անվտանգության քաղաքականությունը՝ օգտագործելով դիվանագիտական և ռազմական միջոցների մի ամբողջ զինանոց։ Միևնույն ժամանակ, Ֆրանսիայի շեղումը Հարավային Կովկասի գործերին միջամտությունից կարող է սթափեցնող ազդեցություն ունենալ Հայաստանի վրա, ինչը, ի վերջո, կարագացնի մեր տարածաշրջանում խաղաղության և կայունության հաստատումը։