Վարչապետ, թե այնուամենայնիվ բլոգեր Փաշինյանը լայքերի հետևից

Անմիջապես կցանկանայի նշել, որ մեր քաղաքական տեսաբանը ավելի մանրամասն հոդված է պատրաստում Նիկոլ Փաշինյանի արտահայտությունների վերաբերյալ, իսկ ես ընդամենը ուզում եմ կիսվել ՄԱԿ-ի ամբիոնից Հայաստանի վարչապետի ելույթից ընդհանուր, ավելի շուտ զգացմունքային տպավորությունով և որոշ եզրակացություններով։

Նիկոլ Փաշինյանը, երևի ցավոտ մտորումներից հետո, վերջապես գտել է թարմ հարթակ իր ելույթների համար։ Այն ինչ-որ չափով տարբերվում է հասարակ բլոգերների բանավոր զեղումների հարթակներից, որոնք, որպես կանոն, ուղիղ եթեր են դուրս գալիս, որպես նվազագույնը լայքեր հավաքելու, իսկ առավելագույնը՝ հիպ բռնելու հույսով։

Արդար կլինի, սակայն, խոստովանել, որ Հայաստանում հանրաճանաչ հրատարակության նախկին գլխավոր խմբագիրը իր եթերի համար գտել է ուժեղ հարթակ՝ ոչ ավել, ոչ պակաս՝ ՄԱԿ-ի Գլխավոր վեհաժողովի 77-րդ նստաշրջանը: Բայց, ոչ ըստ Սենկայի, գլխարկը ստացվեց, քանի որ կա՛մ հուզմունքից, կա՛մ թեմայի անտեղյակությունից, Նիկոլ Վովաևիչը նորից անհեթեթություն էր տանում, ինչը նախևառաջ իր հայրենակիցների կողմից ծաղրի արժանացավ։

Մասնավորապես, Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության փոխնախագահ, Ազգային ժողովի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի նախկին ղեկավար Արմեն Աշոտյանը ֆեյսբուքյան իր էջում խոսելով վարչապետի ելույթի մասին, չդիմացավ, որպեսզի չհեգնել. «1. Պարզունակ, անպետք տեքստ. 2. Խայտառակ կատարում. 3. Հիմար կատակներ Ռուսաստանի հասցեին»։ Գումարած, Աշոտյանը Փաշինյանին (մեջբերում եմ) անվանել է. « բանակը թողած, արտաքին քաղաքականությունը ձախողած, և... «ապուշների «ժողովրդավարության»» վրա հույս դնող։ Եվ ֆեյսբուքը նրան նման «անձի նվաստացման» համար նույնիսկ չի արգելափակել, թեև եթե մեկ ուրիշը, օրինակ, այս տողերի հեղինակը, իրեն թույլ տար նման բան, ապա արգելքը նրա համար առնվազն մեկ շաբաթով ապահովված կլիներ։ Բայց, ինչպես ասում են, սա բոլորովին այլ պատմություն է՝ երկակի չափանիշների սկզբունքի մասին։ Եվ ուրեմն, վերադառնանք մեր փաշինյաններին, ավելի ճիշտ՝ նրանց երկակի բացահայտումներին։

Ոմանց համար նրա ոռնոցը կարող է թվալ շատ համարձակ՝ չէ որ Վովաևիչը մեկնաբանելով սեպտեմբերի 12-14-ին հայ-ադրբեջանական պայմանական սահմանին տեղի ունեցած զինված բախումը բարձրաձայն հայտարարեց, որ «սա ոչ թե սահմանային միջադեպ էր, այլ ուղղակի և անհերքելի հարձակում Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքի վրա»։

Սակայն նա չպետք է շփոթի քաջությունը մեծամտության ու անբարեխիղճության հետ, քանի որ ավելի երկիմաստ բան չկա և իր սկզբնաղբյուրով, և արդյունքներով։ Իսկ Փաշինյանի խոսքերով, կա փաստերի կոպիտ ծեծկռտուք՝ ով ում վրա է հարձակվել, ինչ ինքնիշխան տարածքների մասին է խոսքը, եթե մեր երկրների միջև սահմանները դեռ սահմանազատված չեն, և այս անորոշության գլխավոր մեղավորը՝ հենց Հայաստանն է, իր վարչապետի, պետության ղեկավարի գլխավորությամբ, ում մոտ, դատելով հայտարարությունների հերթականությունից՝ ոչ միայն շաբաթվա մեջ յոթ ուրբաթ կա, այլեւ տարվա մեջ մեկ տասնյակ նոյեմբեր։

Դատեք ինքներդ՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից, այսինքն այն պահից, երբ Փաշինյանը ստորագրեց Եռակողմ հայտարարությունը (ի դեպ, այդ փաստաթուղթն այդպես են անվանում նաև իրենք՝ հայերը, Վովաևիչին մեղադրելով իրենց օկուպացված տարածքները Ադրբեջանին «հանձնելու» մեջ) նախկին գլխավոր խմբագիրը մի տաս անգամ խմբագրել, մերժել և փոխել է իր կարծիքը, ինչպես այս միջպետական, ի դեպ, ակտի, այնպես էլ դրան նախորդած սեփական կարգադրությունների ու գործողությունների մասին։

Ըստ երևույթին, նա մինչև հիմա չի հասկացել պետական փաստաթղթերի միջև տարբերությունը, որտեղ եթե գրված է գրիչով, ապա չես կարող կտրել և կացնով, և օրաթերթային հրապարակումներով, որոնցում խմբագիրն ազատ է իր անսահման լկտի և խաբեբա հայեցողությամբ փոխել տեքստը։

Հիշում եմ, նախկին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ լինելով նույն կապոցում, այսինքն՝ նույն կուսակցությունում, Հայաստանի ապագա վարչապետը ընդհուպ մինչև 2016 թվականը հայտարարում էր հինգ օկուպացված շրջանները Ադրբեջանին հանձնելու անհրաժեշտության մասին։

Սակայն գալով իշխանության՝ Վովաևիչը կտրականապես հրաժարվեց իր նախկին, անկեղծ ասած, գոնե մասամբ դրական դիրքորոշումից՝ Ղարաբաղի վերաբերյալ իր հայտարարություններում կենտրոնանալով կետադրական նշանների վրա։ Եվ հետո, մեր նախագահից ստանալով ռուսաց լեզվի դաս՝ նա մի փոքր ուղղեց իր խոսելաձևը , բայց, ինչպես պարզվեց, ոչ երկար։

Փաշինյանը ամեն կերպ փորձում է վատ խաղում լավ դեմք լինել։ Չէ որ, երբ քո երկրին ոչ ոք լուրջ չի վերաբերվում, երբ դու, անգամ ունենալով արևմտամետ քաղաքական գործչի համբավ, դիմում ես առավելագույնը արևմտյան թոշակառուի հետ հանդիպման վրա, ի՞նչ սկզբունքայնության և վճռականության մասին կարող է խոսք լինել։ Երբ դու, տարիներ շարունակ լինելով Ռուսաստանի ֆորպոստը, քո տարածքում ունենալով ռուսական բազաներ, դրանով հանդերձ չես տիրապետում անգամ քո սահմանները սեփական ուժերով պաշտպանելու իրավունքին, մնում է միայն, որ տիրաժավորելով ադրբեջանական զորքերի հարձակման մասին կեղծիքները, ընդ որում արդեն ոչ թե հայկական բանակի, այլ ռուս սահմանապահների վրա։

Ինչի՞ վրա կարող է ընդհանրապես հույս դնել ՀԱՊԿ-ի մաս կազմող պետության ղեկավարը, եթե իր սահմաններում իրավիճակի սրման դեպքում հանդիպում է ոչ թե այդ կազմակերպության անդամ երկրների ղեկավարների, այլ ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարի ու Իրանի նախագահի հետ։ Ընդ որում, Իրանի նախագահի հետ արդեն այն բանից հետո, երբ նրա պետությանը բառի ողջ իմաստով արդեն պլինթուզից ցած է իջեցրել այդ նույն պետական նշանակության ամերիկացի թոշակառուն։ Ինչպիսի՞ հեղինակության վրա կարելի է հույս դնել, թեկուզ հայկական իսթեբլիշմենթում, եթե հրապարակայնորեն ռուսական կեչիները գրկելու ցանկություն ցուցաբերելիս պատրաստ լինի միայնակ համբուրել ամերիկյան դրոշը։ Մի՞թե Սուրմալու առեւտրի կենտրոնում բռնկված հրդեհից ավելի արագ պետք չէ մարել նման անամոթ երկակիությունը։

Բայց ինքը՝ Փաշինյանը, ըստ երեւույթին, կարծում է, որ լկտիությունը նոր հնարավորություններ է բացում իր համար, օրինակ՝ ողբալ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի ամբիոնից. «Ես այստեղ եմ նրա համար, որպեսզի հայտարարել՝, մենք լի ենք վճռականությամբ, որպեսզի ցանկացած միջոցներով պաշտպանել մեր ժողովրդավարությունը, անկախությունը, ինքնիշխանությունը և տարածքային ամբողջականությունը»: Եվ մոռանում է ավելացնել, որ բառացիորեն իր ելույթից մեկ օր առաջ, շատ-շատ «ժողովրդավարական», ոստիկանական մահակների օգնությամբ գերեզմանոցից ցրել է զոհված հայ զինվորների մայրերին, որպեսզի նրանք այլեւս չխանգարեն իրեն անձնատուր լինել՝ իր համար շատ ավելի սրտալի զբաղմունքով՝ բլոգերությամբ և լայքերի հավաքմամբ։