«Միակ ելքը՝ համայն Ռուսաստանի վերականգնումն է»
Անատոլի Վասերմանը՝ Caliber.Az-ի համար

Հարցազրույց  27 Ապրիլի 2022 - 16:47

Caliber.Az-ի հարցազրույցը՝ ռուսաստանցի պետական և քաղաքական գործիչ, «Արդար Ռուսաստան-Ճշմարտության համար» խմբակցությունից Պետական Դումայի պատգամավոր Անատոլի Վասերմանի հետ։

—Անատոլի Ալեքսանդրովիչ, մեր զրույցը սկսենք հայ-ադրբեջանական օրակարգի քննարկմամբ։ Դուք բազմիցս խոստովանել եք, որ ունեք ոչ օբյեկտիվ դիրքորոշում, քանզի հավատարիմ եք հայաստանամետ գծին։ Եվ այնուամենայնիվ։ Դուք ունեք արդյո՞ք օբյեկտիվ բացատրություն այն պատճառների, որոնց համար Հայաստանը ձգձգում է՝ ներկայիս հետպատերերազմյան ժամանակահշրջանում Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների նորմալացման գործընթացը։

—Ես չեմ կարծում, որ հակամարտույունը ավարտվել է։ Ընդհակառակը, ենթադրում եմ, որ այն դեռևս, ինչպես ասվում է, լուրջ է և երկար ժամանակ։ Գործնականորեն խառը բնակչությամբ բոլոր տարածաշրջանները կարող են քիչ թե շատ հանգիստ դառնան միայն շատ ժամանակ անց նրանից հետո, երբ այնտեղ գոնե մեկ անգամ բռնկվել է հակամարտություն։ Այնպես որ տվյալ դեպքում, վախենում եմ, որ մինչև հանդարտությունը դեռ չափազանց հեռու է։ Այնպես որ, ես կարծում եմ, որ Հայաստանը բացարձակապես վստահ է նրանում, որ հակամարտությունը դեռ լուրջ է ու երկարատև։ Վախենում եմ, որ այն երկարատև խնդիր է։

Անշուշտ, ինչ որ առաջընթացներ կան, և դա միանգամայն ակնհայտ է, բայց դրանք որքան կտևեն, այդ մասին ես նույնիսկ գուշակել չեմ փորձում։

—Դուք չէ որ հասկանում եք, որ Հայաստանը, որպես պարտություն կրած երկիր չի ուզում ընդունել նոր իրողությունները։ Ուրեմն որտե՞ղ է ելքը։

—Վախենում եմ, որ հազիվ թե ոչ միակ ելքը՝ դա համայն Ռուսիայի վերականգնումն է։ Այսինք այն, որ իմ երիտասարդության ժամանակ կոչվում էր Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն։ Ինչպես էլ շուռ տաս, մինչև այն ժամանակ, քանի դեռ երկու հանրապետությունները իրավահավասար են և չկա արբիտր, որը կարղ էր նրանց դատել՝ մի կողմի ցանկացած փաստարկները և որոշումները կբախվի մյուս կողմի բացարձակապես նմանատիպ փաստարկներին և որոշումներին։

—Ռուսաստանը առանց այդ էլ երկար տարիների ընթացքում արբիտրի դերում էր այդ հակամարտության մեջ։ Բայց Մոսկվան անձամբ Պուտինի շուրթերով ճանաչել է նաև Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը։ Բացի դրանից, հատկապես Մոսկվայի նախաձեռնությամբ է կայացել 2020 թվականի նոյեմբերին եռակողմ հայտարարության ստորագրումը։ Դուք սրան ի՞նչ կհակադրեք։

—Ռուսաստանի Դաշնության մոտ չկան կողմերից մեկին մյուսի նկատմաբ նախապատվելու ոչ մի պատճառներ։ Երբ երկու կողմերը ներկայացնում են իրենց փաստարկները՝ Ռուսաստանի Դաշնության համար դժվար է դրանք գնահատել հատկապես այն պատճառով, որ նա չունի կողմերից մեկի վրա կողմնորոշվելու պատճառներ։ Եթե ավելի ճիշտ, նույնիսկ, երբ (քանի որ ես նման որոշումը համարում եմ վաղ, թե ուշ անխուսափելի) հաջողվի վերականգնել մի քանի դարեր անընդմեջ կազմավորված մեր ողջ երկրի միասնությունը, այդ ժամանակ այդ միասնական երկրի շրջանակներում, ավելի շուտ պարզապես հենց հակամարտության կողմերի մոտ կվերանա այն շարունակելու պահանջարկը։

—Հետխորհրդային տարածքի պետություններին առաջարկում եք հրաժարվե՞լ ազգային ինքնիշխանությունից։

—Իսկ ինքնիշխանությունը օգնե՞ց այդ երկրներին։

—Համենայնդեպս երկրները անկախություն ձեռք բերեցին։

—Իսկ ես կրկին անգամ հարցնում եմ. դա օգնե՞ց։

—Խոսքը այն հակամարտության մասին է, որի կարգավորման վրա իզուր ծախսվել էր անօգուտ բանակցությունների 26 տարի, որի արդյունքում Ադրբեջանը միայնակ այն կարգավորեց։

—Հարցը բանակցություններում չէ։ Ընդհանրապես ինքիշխանության ձեռք բերման ինքստինքյան փաստից բարելվվել է արդյո՞ք նախկին Միության գոնե մի մասի դրությունը։ Որքան կարող եմ դատել, բոլոր հանրապետություններում, և՛ ճանաչված, և՛ չճանաչված, կենսամակարդակը նկատելիորեն իջել է համաշխարհային միջինի համեմատությամբ։ Հասկանալի է, որ կենսամակարդակը աճել է ընդհանուր գիտատեխնիկական առաջընթացի շնորհիվ։ Բայց այն աճել է ամբողջ աշխարհում, և դրանից հետո, համաշխարհային միջինի համեմատ, իրավիճակն ամբողջ, այսպես կոչված, հետխորհրդային տարածքում կտրուկ ընկել է։ Ի դեպ, դա վերաբերվում է ոչ միայն երկար ժամանակ Խորհրդային Սոցիալիստական Հանարապետությունների Միություն կոչված Ռուսաստանին, այլ նաև Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպության (ՎՊԿ) բոլոր մասնակից երկրներին։ Այսինքն, թե Լեհաստանում, թե Ռումինիայում, թե ԳԴՀ-ում, որը այժմ հանդիսանում է Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության արևելյան մասը, կենսամակարդակը իջել է համաշխարհային միջինի համեմատ։ Դա տեղի է ունեցել շատ պատճառներով։ Բայց, որքան կարող եմ վերլուծել այս պատճառները, ամենակարևորներից մեկը հենց ինքնիշխանության ձեռքբերումն է ընդհանուր տնտեսական համակարգի քայքայման գնով, որն աղետալի հետևանքներ ունեցավ։ Ի դեպ, ՎՊԿ-ի գոյության ընթացքում նրա անդամները որոշումներ կայացնելու հարցում շատ ավելի ինքնիշխանություն ունեին, քան հիմա։ Վարշավայի պայմանագիրը գործում էր ոչ այնքան կոշտ, որքան Հյուսիսատլանտյան պայմանագիրը, որին այժմ անդամակցում են այդ երկրները: Հետևաբար ստացվում է, որ այդ երկրներում և ինքնիշխանությունը նույնպես պակասել է։

Հարկ է նշել, որ այժմ և՛ Ադրբեջանում, և՛ Հայաստանում ընդունվող տնտեսական և քաղաքական որոշումների առյուցի բաժինը պայմանավորված է հակամարտության առկայությամբ, որը ըստ էության սկսվել է հենց այդ նույն ինքնիշխանության ձեռք բերման գործընթացում։ Սա կարող է տարօրինակն թվալ, բայց դա այդպես է։

—Այսինքն միջնորդային ջանքերը, այդ թվում նաև Ռուսաստանի՝ արդյունքներ չե՞ն բերի, իսկ կողմերը չե՞ն հանգի խաղաղ համաձայնագրի ստորագրման։

—Այո, վախենում եմ, որ խաղաղ համաձայնագիր չի լինի։ Հայաստանում այն մարդկանց թիվը, որոնք պատրաստ են հաշտվել պարտության հետ՝ շատ քիչ է։

—Ադրբեջանին հաջողվեց կոտրել Ղարաբաղի շուրջ բազմամյա ստատուս-քվոն, որից այդպես կառչում էր Հայաստանը, և այդ իրողության հետ հայերը չեն կարող հաշտվել։

—Այո, հասկանալի է, որ նախկին ստատուս-քվոն արդեն չի լինի։ Բայց հասկանալի է նաև, որ Հայաստանը չի հաշտվի այդ փոփոխության հետ, իսկ Ադրբեջանում նույնպես բավակաին թիվ են կազմում այնպիսի մարդիկ, ովքեր համարում են, որ փոփոխությունը բավարար չէ, և չի կարելի դրա վրա կանգ առնել։ Այնպես որ, վախենում եմ, նորից երկու կողմերից կլինեն դժգոհներ։

—Ձեր խոսքով, հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների նորմալացումը հնարավոր է միայն «ԽՍՀՄ-2.0»-ի վերականգնումից հետո։ Դուք համոզվա՞ծ եք, որ Ռուսաստանին կհաջողվի նախկին միութենական հանրապետությունները հավաքել մեկ հովանու տակ։ Ինչպես երևում է վերջին երկու ամիսներին, դա այդքան էլ հեշտ խնդիրներից չէ...

—Դուք նկատի ունեք Ուկրաինայում հատուկ գործողություննե՞րը։

—Այդ թվում նաև դա։

—Ռուսաստանի Դաշնությունը առայժմ նման նպատակ չի հռչակել։ Բայց ես միանգամայնորեն համոզված եմ, որ այն նպատակները, որոնք արդեն հռչակվել են, այս նույն հատուկ գործողությունների նպատակները՝ դրանք երաշխավորված անիրագործելի են առանց Ուկրաինայի պետական անկախության չեղարկման։ Հետևաբար, ինքնին իրադարձությունների տրամաբանությունը վաղ թե ուշ կբերի այդ նույն վերամիավորման։ Համապատասխանաբար, գործընթացը կգնա նաև մյուս հանրապետություններում։ Իհարկե, նրանց մոտ որոշակիորեն քիչ են վերամիավորման համար պատճառները, բայց դրանք նույնպես կան։

Իսկ ինչ վերբերում է հնարավորություններին, ապա Ռուսաստանը (Ռուսաստանի Կայսրություն, ԽՍՀՄ) առաջին անգամ չեն կազմալուծվում, բայց վերամիավորման փորձը մեզ մոտ շատ մեծ է։

—Այպես կոչված վերամիավորման գործընթացը մյուս հանրապետություններում կանցկացվի ուկրաինական նմուշով այդ նույն «հատուկ գործողության» մեթոդո՞վ։

—Ոչ, չեմ կարծում։ Հատուկ գործողությունը աղետալի դեպք է, քանի որ, որքան էլ տարօրինակ է, այն ծագել է նրանից, որ Ուկրաինայի քաղաքացիների առյուծի բաժինը՝ ռուսներ են և մնացած ռուսների հետ վերամիավորվելուց նրանց հետ պահելը, կարելի է միայն ուժով։ Իսկ մյուս հանրապետություններում իրավիճակը այլ է, համապատասխանաբար և բաժանման համար ուժի կիրառում չի պահանջվել և հետևաբար վերամիավորման համար չի պահանջվի։ Սա, եթե կարճ ասենք։ Ընդհանրապես այդ թեմային նվիրված են իմ տասնյակ հրապարակումները։

—Այո, ես տեղյակ եմ, որ Դուք դեռ մի քանի տարի առաջ հայտարարել եք, որ հանդիսանում եք Ուկրաինան Ռուսաստանի հետ միանալու կողմնակից։

—Ոչ թե միանալու, այլ վերամիավորվելու։

—Իսկ ինչու՞ն է տարբերությունը։

—Տարբերությունը նրանում է, որ վերամիավորումը՝ բնական գործընթաց է։

—Իսկ միթե՞ մենք հիմա դիտում ենք վերամիավորում։

—Ոչ։ Իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ երբ հենց որ ինչ որ վայրից վռնդում են «Ուկրաինա» ահաբեկչական խմբավորման զինյալներին, տեղի բնակիչները ուրախությամ վերամիավորվում են և բոլոր մատչելի միջոցներով միանում են միասնական, հանգիստ կյանքին։

—Չեմ համաձայնվի Ձեզ հետ։ Բայց ընդհանրապես, պատերազմը՝ մարդկային կորուստներ, բռնություն և հումանիտար աղետ է իր բոլոր հետևանքներով...

—Խաղաղ բնակչության միջավայրում զոհերի առյուծի բաժինը՝ այդ նույն «Ուկրաինա» ահաբեկչական խմբավորման գործունեության զոհերն են։ Փաստացի ապացուցված է, որ նրանք կրակ են բացում յուրաինների ուղղությամբ, նրանց ուղղությամբ, ովքեր պաշտոնապես համարվում է ուկրաինական պետության և ուկրաինական ժողովրդի մի մասը։

—Ուզու՞մ եք ասել, որ այդ խմբավորումները ցրված են Ուկրաինայի ողջ տարածքով։

—Ոչ։ «Ուկրաինա» ահաբեկչական խմբավորման ուժերի մեծ մասը կենտրոնացված է հատկապես արևելքի ուղղությամբ։ Նրանք անընդհատ ահաբեկչական գործողություններ են անցկացնում Դոնբասի «ժողովրդական հանրապետության» (փակագծերը խմբ.), իսկ երբ սկսեցին նրանց այնտեղից դուր նետել, նրանք այդ ահաբեկչությունը շարունակցեին անցկացնել նույնիսկ այն տարածքներում, որոնք առայժմ նրանց կողմից օկուպացված չեն։

—Ռուսաստանում ասում են, որ անցկացնում են Ուկրաինայի «ապաազգայնականացում»։ Այդ դեպքում ինչու՞ այսպես կոչված դենացիֆիկացիայի գործընթացը չի տարածվում Հայաստանի վրա, որտեղ կանգնեցվել է ֆաշիստների կամակատար Գարեգին Նժդեհի հուշարձանը, ընդ որում Երևանի կենտրոնում։

—Դե, նախ և առաջ, Հայաստանը ի տարբերություն Ուկրաինայի, ահաբեկչություն չի անցկացնում սեփական բնակչության դեմ։ Երկրորդը, Ռուսաստանի Դաշնությունը այնքան շատ ուժեր չունի, որպեսզի ամբողջ տարածքում անմիջապես կարգ ու կանոն հաստատի։ Ստիպված ես շարժվել աստիճանաբար։

—Դե ինչ, սպասենք։ Հնարավոր է, երբևիցե հերթը հասնի նաև Հայաստանին։ Թե չէ ստացվում է ինչ որ սոցիալական անարդարություն։

—Վախենում եմ, որ երբ հերթը հասնի Հայաստանին, Ադրբեջանի վրա նույնպես ուշադրություն կդարձնեն։ Ես չեմ ասում, որ դա ինչ որ հետևանքներ կունենա, բայց և՛ Հայաստանում, և՛ Ադրբեջանում քննարկելով իրադարձությունների ընթացքը՝ կելնեն միևնույն չափանիշներով։ Ինչպիսին կլինեն այդ չափանիշները՝ ես չգիտեմ։ Բայց դրանք կլինեն։

—Ակնարկում եք, որ ապագայում Բաքուն կարո՞ղ է ընդհարվել ռուսական ինտեգրացիոն կառույցներ մտնելու հարցի հետ։

—Այո։ Դա նույնպես բացառված չէ։ Ընդ որում, կարող եմ ձեզ երաշխավորել, որ դուք այնտեղ կմտնեք հանուն սեփական շահերի պաշտպանության։

—Ձեր կանխատեսումը հնչում է սպառնալից։ Մնում է ենթադրել, որ Ուկրաինայից հետո ռազմական գործողության հաջորդ փուլը կլինի Մոլդովա՞ն։

—Համենայնդեպս, ես դրա հույսն ունեմ։

—Գյումրիում Ռուսաստանի ռազմաբազան դեռևս հարկավո՞ր է։

—Մինչև այն ժամանակ, քանի դեռ Հայաստանը համարվում է անկախ պետություն, այդ ռազմաբազան այնտեղ կմնա։ Դե, իսկ վերամիավորումից հետո միասնական երկրի զինված ուժերի տեղաբախշման խնդիրը կլուծվի ելնելով այլ նկատառումներից։ Իսկ ինչպիսին կլինեն այդ նկատառումները, ես չգիտեմ։

—Դուք դեռևս մարքսիզմ-ստալինիզմի համոզված կողմնակի՞ց եք։

—Այո։Որովհետև անցել եմ քաղաքական ուսմունքի ողջ շրջանակով և վերջնական հաշվով համոզվել եմ, որ մարքսիզմը աշխատունակ է, այն դեպքում, երբ մյուս ուսմունքների մեծ մասը, որոնք ես փորձել եմ օգտագործել քաղաքական և տնտեսական իրադարձությունների վելուծության համար, չի գործել։

Մարքսիզմը հենց հետազոտության մեթոդ է։ Փաստորեն, մեր երկրի հիմնական խնդիրները ծագել են այն պատճառով, որ փորձել են այն դիտարկել որպես պատրաստի լուծումների հավաքածու։ Բայց հենց որպես հետազոտության մեթոդ է այն աշխատում:

Ինչ վերաբերում է ստալինիզմին, ապա արդեն հետխորհրդային ժամանակաշրջանում գաղտնազերծված փաստաթղթերի հրապարակումը և այդ փաստաթղթերի վերլուծությունը ցույց տվեցին, որ Նիկիտա պապի (Խրուշչով-Խմբ.) հեքիաթները ոչ մի ընդհանուր բան չունեն իրականության հետ, բացի երևի գործող անձանց անուններից։ Այդ դարաշրջանի իրադարձությունների իրական պատկերը, որը մեզ մոտ ընդունված է անվանել ստալինյան, գործնականում ոչ մի ընդհանուր բան չունի այն ամենի հետ, ինչ պատմում էին այդ դարաշրջանի մասին թե Խրուշչովի, թե Գորբաչովի օրոք: Այսինքն՝ նրանց պատմությունները նույնիսկ իրականության հայելային պատկեր չեն, այլ ուղղակի ամբողջական երևակայություն։ Երբ ես սկսեցի ուսումնասիրել իրադարձությունների իրական պատկերը, ապա բավականին արագ համոզվեցի, որ Իոսիֆ Վիսարիոնովիչն ինքն է ընտրել հնարավոր լուծումներից լավագույնը՝ ելնելով այդ պահին իրեն հասանելի տեղեկատվություններից և ռեսուրսներից։ Հետևաբար ես գնալով նրան ավելի եմ գնահատում, քանի որ համոզվում եմ նրանում, որ նա աշխատել է այնպես, որ ես երբեք չէի էլ երազի։

—Ուժեղ կարոտում ե՞ք «մտրակի» քաղաքականության ժամանակներին։

—Հնարավոր է, որ ես Ձեզ կզարմացնեմ, բայց քաղաքական գործիչների մոտ ընդհանրապես աշխատանքի ուրիշ միջոցներ, բացի մտրակից ու քաղցրաբլիթից, չեն լինում։

—Դուք ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ռուսաստանի ապագան։

—Նախ, 50-60-ական թվականնեիր ԽՍՀՄ-ի սահմաններում։ Երկրորդը, այդ տարիների նույն քաղաքական կշռով։

—Հնարավո՞ր եք համարում պատմությունը ետ շուռ տալ։

—Կարծում եմ, որ դա անհրաժեշտ է։ Իսկ անհրաժեշտությունը վաղ թե ուշ գտնում է իր համար հնարավորություն։

—Նախ հարկավոր կլինի ավարտել Ուկրաինայում պատերազմը։ Ինչպե՞ս և ի՞նչ ժամկետներում դա կարող է տեղի ունենալ։

—Այն կավարտվի Ուկրաինայի պետականության լիկվիդացմամբ, պարզապես որովհետև, որ, ինչպես արդեն ասել եմ, չկա Ուկրաինան «ապառազմականացնելու» և «ապաազգայնակցելու» ուրիշ միջոց։Իսկ դա երբ տեղի կունենա, ես չգիտեմ։ Այժմ, օրինակ, Ուկրաինա է առաքվում ՆԱՏՕ-ի երկրներից մեծ քանակությամբ զենք ու զինամթերք և այս ամենը, կոպիտ ասած, հարկավոր է ինչ որ կերպ վերաաղալ։ Սակայն այստեղ ևս հնարավոր են լուծումների մի քանի տարբերակներ, բայց առայժմ հայտնի չէ, թե նրանցից որը կարող է գործել։ Այնպես որ այս ամենը երկարաժամկետ և բարդ գործընթաց է։

—Այդ առնչությամբ կան շատ տարբեր կարծիքներ։ Ասեք ինձ, Ռուսաստանը Ուկրաինայում պատերազմը սանձազերծեց Արևմուտքի հետ առճակատման պատճառո՞վ։

—Ես այդպես չեմ համարում։ Ես գիտեմ, որ Արևմուտքը կռվում է մեզ հետ, իսկ Ուկրաինան՝ նրա գործիքն է։ Ուրիշ հարմար գործիքներ չգտնվեցին։

—Հասկանալի է։ Բայց չէ ո՞ր Դուք ծննունդով Օդեսսայից եք։

—Այո, ես ծնվել եմ Օդեսսայում։ Ուկրաինան Օդեսան օկուպացրել է մեկ դար առաջ, և ես նրան այդ օկուպացիան չեմ ներել։

—Բայց Դուք մնացիք այնտեղ ապրել։ Եվ նույնիսկ առաջադրվել եք Գերագույն Ռադայում։

—Ուկրաինայի Գերագույն Խորհրդում ես առաջադրվել եմ 1994 թվականին։

—Դուրս է գալիս, որ այդ ժամանակ Դուք չունեի՞ք Ուկրաինայից հեռանալու, Ռուսաստանի քաղաքացիություն ստանալու պլաններ։

—Այդ ժամանակ ես առաջադրվել եմ Ուկրաինան մնացած Ռուսաստանի հետ վերամիավորման կարգախոսի ներքո։ Այսինքն, եթե իմ պլանները կատարվեին, ես ցանկացած դեպքում կհայտնվեի Ռուսաստանում։

—Լինելով հրեա, Դուք միաժամանակ Ձեզ համարում եք հրեական ծագումով ռուս։ Ինչու՞։

—Այո։ Դա այդպես է։ Որովհետև ձագումից բացի իմ մեջ հրեական ոչինչ չկա։ Իմ բոլոր, նույնիսկ զուտ կենցաղային սովորությունները ռուսական են։ Իմ բոլոր գիտելիքները ռուսական են, և այդպես շարունակ։

—Դուք Ռուսաստանը համարու՞մ եք ոչ անվտանգ երկիր։

—Նայած ում հետ համեմատած։ Եթե, ենթադրենք, ինչ որ Լիխտենշտեյնի հետ, ապա, գուցե, վտանգավոր։ Եթե ԱՄՆ-ի հետ, ապա բացարձակապես անվտանգ։

—Որքանո՞վ լուրջ են Ռուսաստանի համար ռիսկերը՝ ՆԱՏՕ-ի դեպի արևելք ընդլայնումից և արդեն Ֆինլանդիայի և Շվեդիայի Հյուսիասատլանտյան դաշինք հնարավոր անդամակցելուց։

—Դրանք իրոք իրական ռիսկեր են Ռուսաստանի համար։ Եվ բանը նույնիսկ միայն նրանում չէ, որ մոտ կբերեն մեծ քանակությամբ զենքեր, այլ նրանում է, որ պետք է սահմանը ամրապնդվի։ Կոպիտ ասած, որպեսզի դրա միջով քիչ ամեն տեսակի աղբ թափանցի։

—Ինչպե՞ս խուսափել Երրորդ համաշխարհային պատերազմից։

—Երրորդ համաշխարհայինն արդեն ավարտվել է 1991 թվականին, ընդ որում, ցավոք, մեր պարտությամբ։ Այժմ մենք անցկացնում ենք Չորորդ համաշխարհային պատերազմը, զգալի աստիճանով տնտեսական, և կարծում եմ, որ նրանում մենք հաղթանակի լավ շանսեր ունենք։

—Շարժվելով Չինաստանի հետ կապի մե՞ջ։

—Ոչ։ Չինաստանի հետ միավորում չի լինի։ Գործի էությամբ դա մեզ պետք չէ։ Բայց շատ պատճառներով մենք այժմ զբաղվում ենք միասնական շուկայի ստեղծմամբ, որը ներառում է Հնդկաստանը, Չինաստանը և Ռուսաստանը։ Դա բավականին բարդ խնդիր է, բայց լուծելի և արդեն լոծվող։ Խոսքը ողջ Ռուսաստանի մասին է, այլ ոչ միայն Ռուսաստանի Դաշնության։

—Եկեք ավարտենք զվարթ նոտայի վրա։ Դուք չէ որ հազվագյուտ եք պարտվում ինտելեկտուալ խաղերում։ Սովորաբար ի՞նչ եք զգում, երբ այնուամենայնիվ պարտվում եք։

—Գիտե՞ս, ես հաճախ եմ պարտվում, որպեսզի դրան ընտելանամ: Ցավոք, տեսեք, ես մասնակցում եմ ոչ միայն հեռուստատեսային, այլե նաև սպորտային ինտելեկտուալ խաղերին, եւ համարձակվում եմ վստահեցնել, որ պարտության փորձը ինձ մոտ շատ պատկառելի է։ Ես սովոր եմ դրան և այն ընկալում եմ հանգիստ։

Caliber.Az

Դիտումներ: 1133