Արդյո՞ք Քեթրին Կոլոննան կկատարի «Qarabağ şikəstəsi»-ն Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ի ապշեցուցիչ անբարոյականությունը

Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ում փորձել են ցատկել մեկնող գնացքի վերջին վագոն և հայտարարել են, որ ողջունում են՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի համատեղ հայտարարությունը և երկու կողմերից արված բարի կամքի ժեստերը։ «Ֆրանսիան հուսով է, որ դա կլինի առաջին քայլը՝ բանտարկյալների, կալանավորների և անհայտ կորածների հետ կապված իրավիճակի կարգավորման ճանապարհին», - ասվում է այդ երկրի ԱԳՆ-ի հայտարարության մեջ։

Իսկ այնտեղ նաեւ հայտարարել են, որ կողմ են՝ ԵՄ-ի եւ ԱՄՆ-ի աջակցությամբ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ խաղաղ պայմանագրի շուրջ բանակցությունների վերսկսմանը։ «Ամուր խաղաղությունը կարող է լինել միայն միջազգային իրավունքի, ինքնիշխանության, տարածքային ամբողջականության և երկու պետությունների սահմանների անձեռնամխելիության նկատմամբ հարգանքի դեպքում»,- նշվում է հայտարարության մեջ, որը իրենից ներկայացնում է քաղաքական խեղկատակության փայլուն օրինակը։

Ամբողջական պատկերի համար պակասում է տեսնել, թե ինչպես է Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ի ղեկավար Քեթրին Կոլոնան կատարում «Qarabağ şikəstəsi»-ն։ Հայաստանի Հանրապետությունում Ֆրանսիայի դեսպան Օլիվյե Դեկոտիին կարող էր նրան ձայնակցել կամ զուռնա նվագել։ Որից հետո մենք կարող էինք բավականություն ստանալ Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի հայտարարությունից այն մասին, որ նա միշտ համարել է, որ Ղարաբաղը Ադրբեջան է։ Եվ որպեսզի Ֆրանսիայի Սենատի բոլոր անդամները նույն ոգով խոսեն Ադրբեջանի պետական օրհներգի հնչյունների ներքո։ Այո՛, ինչպե՞ս կարող էի մոռանալ Փարիզի քաղաքապետ Անն Իդալգոյի մասին։ Նա նույնպես կարող էր կարդալ Սամեդ Վուրգունի «Ազերբայջան» բանաստեղծությունը։

Անշուշտ, ես չափազանցնում և հեգնում եմ։ Բայց էլ ի՞նչ կարելի է անել մի իրավիճակում, երբ Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ն այդքան ջանասիրաբար ձգտում է լավ դեմք պատկերել վատ խաղի դեպքում։ Չէ որ բացարձակապես ակնհայտ է, որ Ֆրանսիան հանդիսանում է հենց այն երկիրը, որն արել և անում է ամեն ինչ, որպեսզի Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև խաղաղություն չլինի։ Նա Հայաստանը լցնում է հարձակողական զենքերով, կախելով հրացանը պատից՝ ակնհայտորեն հույս ունենալով, որ այն անպայման կրակելու է։

Նախկինում Ֆրանսիան, լինելով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկիր, քողարկված, երբեմն էլ բացահայտ աջակցություն էր ցուցաբերում Հայաստանին՝ կտրականապես դեմ արտահայտվելով հակամարտության ռազմական լուծմանը այն պայմաններում, երբ պաշտոնական Երևանը նմանակում էր մասնակցությունը բանակցային գործընթացին։ Պաշտոնական Փարիզը ձևացնում էր, որ դա չի տեսնում, որ Հայաստանի Հանրապետությունը անտեսում է այդ նույն միջազգային իրավունքը, որի մասին Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ն որոշել է հիմա հիշել։

Պաշտոնական Փարիզը կույր ու խուլ էր ձևանում, երբ խոսքը էր գնում Հայաստանի կողմից ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի և Գլխավոր ասամբլեայի բանաձևերը չկատարելու մասին։ Փոխարենը որքա՜ն հեշտությամբ Ֆրանսիան դեն նետեց չեզոքության դիմակը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ։ Այդ ժամանակ նախագահ Մակրոնը ձեռք բերեց ստախոսի կասկածելի համբավ՝ Ադրբեջանին մեղադրելով նրանում, որ մեր կողմից կռվում են այլ երկրների զինյալներ։ Իր ասածների համար նա այդպես էլ ապացույց չներկայացրեց և ներողություն չխնդրեց:

Իսկ ի՞նչ տեղի ունեցավ այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը պատմական հաղթանակ տարավ 44-օրյա պատերազմում։ Ֆրանսիայի Սենատը իրեն պատեց անջնջելի խայտառակությամբ՝ խամաճիկ կազմավորման «անկախությունը» ճանաչելու մասին բանաձև ընդունելով։ Ճիշտ է, դա դասական իզուր ձգտումներ էին։ Չէ որ փայլուն նախապատրաստված և իրականացված հակաահաբեկչական գործողության արդյունքում հայկական բոլոր անօրինական զինված կազմավորումները ջախջախվեցին։ Որից հետո հայտարարվեց ղարաբաղյան խունտայի ինքնալուծարման մասին։ Գործողությունները իրականացվեցին ամբողջ աշխարհի, այդ թվում նաև Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կողմից ճանաչված Ադրբեջանի տարածքում։ Ինչը Ֆրանսիային չխանգարեց պահանջել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստի անցկացում: Փարիզը ակնհայտ հույս ուներ հասնել հակաադրբեջանական բանաձեւի ընդունմանը։ Բայց փորձը փորձանք ստացվեց։ Ոչ մի որոշում չընդունվեց։

Բայց Ֆրանսիայի սադրանքները դրանով չավարտվեցին։ Պաշտոնական Փարիզի «ականջները» դուրս էին ցցվել՝ տարբեր միջազգային կազմակերպություններում արված հակաադրբեջանական բոլոր քայլերից։ Բայց այստեղ էլ նրանց անհաջողություն էր սպասում։ Ադրբեջանը Հայաստանին առաջարկեց բանակցել առանց միջնորդների, և դա դրական արդյունք տվեց։ Եվ ահա մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը անամոթաբար, լկտիաբար և անբարոյականորեն փորձում կառչել նրանից, ինչին նրանք իրականում ստեղծել էին ամեն տեսակի արգելքներ։