Գնացել է սպանել ադրբեջանցիներին. վերադարձել է պոլիէթիլենային տոպրակի մեջ Հայ դիպուկահարների օրինաչափ ճակատագիրը

Կանանց և երեխաների թիկունքում թաքնվելը, սեփական ոչնչացված զինվորականներին որպես խաղաղ բնակիչներ ներկայացնելը տասնամյակներ շարունակ եղել է հայկական քարոզչամեքենայի ուժեղ կողմը: «Որքան հրեշավոր լինի սուտը, այնքան շուտ կհավատան դրան»,- ասում էին Երրորդ Ռեյխում։ Այդպես են ասում ու անում նաև ժամանակակից Հայաստանում։

Եկեք նայենք վերջին օրինակներին: Սեպտեմբերյան ագրեսիայի տապալումից հետո, երբ հայ զինծառայողները խայտառակորեն լռեցին, գործի անցան հայ քարոզիչները, որոնք փորձեցին հերթական հեքիաթը հորինել այն մասին, թե ինչպես են «արյունարբու ադրբեջանցիները» սպանել երկու «անմեղ» բուժքույրերի՝ Սուսաննա Մարգարյանին և Անուշ Ապետյանին։ Նրանց մասին, ի դեպ, դողացող ձայնով արտասահմանցի դիվանագետին պատմում էր Հայաստանի Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ Էդուարդ Ասրյանը: Ըստ նրա՝ Մարգարյանն ու Ապետյանն ընդամենը զինծառայողներ են եղել՝ չնշելով նրանց զինվորական մասնագիտությունը։ Իսկ նրանք դիպուկահարներ էին։ Այսինքն՝ Սուսաննան ու Անուշը երեխաներ ծնելու ու մեծացնելու փոխարեն միտումնավոր գնացել են բանակ՝ ադրբեջանցիներին սպանելու։ Ինչպես հայտնի է, ադրբեջանցի զինծառայողները միշտ փորձում են պահպանել չգրված պատվո օրենսգիրքը՝ չկրակել քաղաքացիական անձանց և բուժաշխատողների վրա։ Սակայն «պապիկյանյան հրաձիգները» այլ փիլիսոփայություն են դավանում՝ օրինական թիրախ համարելով իրենց տեսադաշտում հայտնված ամեն ինչ։ Դրա համար էլ զարմանալի չէ, որ հայ «ամազոնուհիները» տուն վերադարձան պոլիէթիլենային տոպրակներում։ Եվ անմիջապես՝ քարոզչության ջանքերով, նրանք վերածվեցին Ադրբեջանի հերթական «զոհերի»։

Հատկանշական է նաև Բաշքենդից (Գարաքիլիսայի շրջան) Ալիսա Մելքոնյանի պատմությունը, ում հայկական որոշ թելեգրամյան ալիքներ սկզբում նույնպես փորձեցին ներկայացնել որպես «անմեղ քաղաքացիական զոհ», թեև դեռ 2016 թվականից սոցցանցերում շրջանառվում էին նրա լուսանկարները զինվորական համազգեստով և դիպուկահար հրացանով։ նրա ուսերի վրայով պտտվում էին համացանցում: Ուստի որոշվեց նրանից «հերոսի» կերպար կերտել՝ որպես օրինակ արական սեռի զինծառայողների համար, որոնք, ինչպես հայտնի է, առանձնահատուկ խիզախությամբ աչքի չեն ընկնում, ինչի վառ ապացույց է 44-օրյա պատերազմի օրերին 10 000 դասալիքի առկայությունը:

Ալիսայի եղբորը՝ ենթասպա Գագիկ Մելքոնյանին, ով ի դեպ, նույնպես դիպուկահար էր, մեր ասկերները հաջողությամբ ուտիլիզացրել էին դեռ 2016 թվականին՝ հայկական զինված ուժերի ապրիլյան սադրանքի հետ մղման ժամանակ։ «Ալիսան եղբոր թաղման օրը երդվեց, որ կշարունակի նրա գործը։ Եվ այդպես էլ արեց»,- լացակումած ձայնով նկարագրում են հայկական լրատվամիջոցները նրա ճակատագրական որոշումը: Արդյունքում 41-ամյա Ալիսան լիկվիդացվել է 2022 թվականի սեպտեմբերի 13-ին՝ հայկական հերթական սադրանքը կասեցնելու ժամանակ։ Բաքուն սեպտեմբերի 20-ին Երևանին է փոխանցել Ալիսա Մելքոնյանի դին՝ ևս 94 հայ զինծառայողների դիակների հետ։

Ավաղ, սա ոչինչ չսովորեցրեց խիստ նոսրացած Մելքոնյանների ընտանիքին։ Գագիկի և Ալիսայի հետքերով մտադիր է գնալ նրանց չորսամյա զարմուհի Կարինան, ով երազում է դառնալ զինվորական (հավանաբար դիպուկահար) և կռվել ադրբեջանցիների դեմ։ Հարցը միայն այն է՝ ինչի՞ համար: Առասպելական «միացումի» և հայերի համար օտար հողերի համա՞ր: Դե, ինչպես ասում են՝ անուշ լինի: 1993 թվականի հունիսից ադրբեջանական զինուժը հմտորեն ուտիլիզացնում է ցանկացած մելքոնյանի, թեկուզ մորուքով, թեկուզ փեշով, ով համարձակվել է ոտնձգություն թույլ տալ սուրբ ադրբեջանական հողի նկատմամբ։