Անբարոյականության անփոփոխ ֆրանսիական ավանդույթը Նոր դրվագներ

Նրանք երբեք չեն փոխի իրենց դիրքորոշումը։ Ադրբեջանը պետք է դա ընդունի որպես տրվածք և մեծացնի իր տնտեսական, արտաքին քաղաքական և ռազմական հզորությունը։ Որովհետև Ֆրանսիան նորից ու նորից ապացուցում է, որ նա ամենևին էլ ոչ թե խաղաղություն, այլ նոր պատերազմ է տենչում Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև։ Ուզու՞մ եք այս պնդման հերթական հաստատումը: Հեշտությամբ։

Երևանը և Փարիզը պայմանագիր են կնքել ֆրանսիական САУ CAESAR-ների մատակարարման մասին՝ X սոցիալական ցանցում հայտնել է Ֆրանսիայի պաշտպանության նախարար Սեբաստյան Լեկորնուն։ «Մենք շարունակում ենք ամրապնդել մեր պաշտպանական հարաբերությունները Հայաստանի հետ։ Կայացավ ջերմ ու արդյունավետ զրույց իմ գործընկեր Սուրեն Պապիկյանի հետ։ Նոր կարևոր ուղենիշը՝ CAESAR թնդանոթների ձեռքբերման պայմանագրի ստորագրումն է»,- նշել է Լեկորնուն։

Բացի այդ, Ֆրանսիա կատարած աշխատանքային այցի շրջանակներում՝ Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանը հունիսի 18-ին շարունակել է ծանոթանալ EUROSATORY միջազգային ցուցահանդեսի տաղավարներին։ Այս մասին հայտնում է Հայաստանի Պնախարարության մամուլի ծառայությունը։ Ըստ այդ հաղորդագրության՝ Պապիկյանը հանդիպումներ է ունեցել մի շարք ռազմարդյունաբերական ընկերությունների ներկայացուցիչների հետ։ Ձեռք են բերվել պայմանավորվածություններ և կնքվել են պայմանագրեր։ Բայց սա էլ դեռ ամենը չէ։

Ֆրանսիացի մի շարք քաղաքական և հասարակական գործիչները ստորագրել են բաց նամակ նախագահ Էմանուել Մակրոնին՝ կոչ անելով Հայաստան ուղարկել «խաղաղապահ» կոնտինգենտ։ Այս մասին հայտնում է «Le Point» պարբերականը։ Նամակի տակ ստորագրել են Փարիզի քաղաքապետ Անն Իդալգոն, Ֆրանսիայի ԱԳՆ նախկին ղեկավար Բեռնար Կուշները և այլ հայտնի դեմքեր։ Նամակի հեղինակները ընդգծում են Հայաստանի անվտանգության ապահո՝վման և նրա ինքնիշխանության պահպանման կարևորությունը։ Նրանք նախագահին երախտագիտություն են հայտնել Հայաստանին «պաշտպանական» ծրագրերում աջակցելու նախաձեռնության համար, ներառյալ զենքի մատակարարումների և հայ զինծառայողներին ուսումնական ծրագրերի համար։

Այդ նամակը լի է լկտի ու կեղծավոր ստերով։ Նրանում ասվում է, որ «Ադրբեջանը, հենվելով նավթի և գազի եկամուտների, և Թուրքիայի աջակցության շնորհիվ ռազմական առավելության վրա, տրամադրված է ռազմական էսկալացիայի, հատկապես «Ղարաբաղում հաջող էթնիկ զտումներից հետո»: Միայն այս նախադասությունը բավական է, որպեսզի հասկանալ այս թղթի կտորի ստորագրողների մտադրությունների սադրիչ ու խարդախ էությունը։

Անշուշտ, Ադրբեջանը շահույթ է ստանում իր նավթի ու գազի արդյունահանումից ու տեղափոխումից։ Սա մեր ինքնիշխան իրավունքն է։ Մենք չենք գողանում և չենք թալանում։ Սակայն, այս նամակը ստորագրած տիկիններն ու պարոնայք պետք է հիշեն, թե աֆրիկյան երկրների որքան բնակիչներ են ոչնչացվել Ֆրանսիայի գաղութացման գործընթացում։ Փարիզը հարստացել է այլ երկրների և ժողովուրդների ճնշումների հաշվին: Ուստի ավելի լավ է, որ նա ձեռնպահ մնա Ադրբեջանի եկամուտների մասին մեկնաբանություններից։ Ընկած ելած մարդկանց շարքում խոզի մասին ասացվածքը հեշտությամբ կարելի է ֆրանսերեն թարգմանել։

Ինչ վերաբերում է Թուրքիային, ապա նա Ադրբեջանի համար եղբայրական երկիր է։ Մենք ունենք ընդհանուր արմատներ և գրեթե նույնական լեզու։ Մակրոնին ուղղված կոչը ստորագրողների համար անտեղի է նրան հիշատակել այս համատեքստում։ Այո, նա միշտ Ադրբեջանի կողքին է, բարոյապես կողքին է եղել 2020 թվականին Հայրենական պատերազմի ժամանակ։ Բայց կարեւոր է ընդգծել, որ Թուրքիան աջակցում է ոչ միայն եղբայրական երկրին, այլ նաեւ մի երկրի, որի կողմն է միջազգային իրավունքը։

Իսկ ի՞նչն է կապում Հայաստանին ու Ֆրանսիային։ Նրանք գտնվում են միմյանցից հեռու, չեն սահմանակցում, չունեն ընդհանուր անցյալ և չունեն ընդհանուր կամ նման լեզու։ Ֆրանկոֆոնիայի կազմակերպության անդամ երկրի կարգավիճակում աջակցություն գտնելու Հայաստանի ձգտումները ծիծաղելի տեսք ունեն։ Ակնհայտ է, որ ֆրանսիացի քաղաքական գործիչների հետաքրքրությունը Հայաստանի նկատմամբ միշտ եղել է, կա և կապվելու է բացառապես Ֆրանսիայում հայկական սփյուռքի գործոնի հետ։

Եվ այստեղ տեղին է հիշել, որ հունիսի 30-ին Ֆրանսիայում տեղի են ունենալու արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ, որոնք Էմանուել Մակրոնը նշանակել է Եվրախորհրդարանի ընտրություններում իր կուսակցության ձախողումից հետո։ Հետեւաբար, մինչև ընտրությունները մենք կլսենք բազմաթիվ հայանպաստ եւ հակաադրբեջանական հայտարարություններ ֆրանսիացի քաղաքական գործիչների կողմից։ Որոնք, հատկապես նշում եմ, սովոր են ստել և երեսապաշտություն անել։

Հակառակ դեպքում նրանք ավելի վաղ կարտահայտվեին, այն շուրջ երեսուն տարիների ընթացքում, երբ Ադրբեջանի տարածքի 20%-ը գտնվում էր հայկական օկուպացիայի տակ։ Նրանք կարող էին մատնանշել Հայաստանի կողմից միջազգային իրավունքի խախտումը, դատապարտել հայ զինյալների կողմից մեր հողերում էթնիկ զտումները, դատապարտել Խոջալուի ցեղասպանությունը, Աղդամի վերածումը «կովկասյան Հիրոսիմայի» և մեր բոլոր օկուպացված տարածքների բարբարոսական թալանը։

Նրանք դա չարեցին։ Նրանք գերադասեցին քույրավորման պայմանագրեր կնքել մեր երկրի ժամանակավոր օկուպացված տարածքների հետ՝ աջակցելով հայկական անջատողականությանը։ Նրանք չդատապարտեցին Հայաստանին 44-օրյա պատերազմի ընթացքում Գյանջայի, Բարդայի, Մինգեչևիրի վրա հրթիռային հարձակումների համար, որոնց հետևանքով զոհվեցին և վիրավորվեցին ադրբեջանցի խաղաղ բնակիչներ, այդ թվում նաև կանայք և երեխաներ։ Դրա փոխարեն նրանք՝ Ֆրանսիայի կառավարությանը այսպես կոչված «արցախի» «անկախությունը» ճանաչելուն կոչ անող բանաձեւ ընդունեցին։

Բայց ինչի՞ն հանգեցրեց այս ամենը։ Նրան, որ Ադրբեջանը հաղթեց 44-օրյա պատերազմում, անցկացրեց մեկօրյա փայլուն հակաահաբեկչական գործողություն, լիովին վերականգնեց իր տարածքային ամբողջականությունը և ստիպեց Հայաստանի ղեկավարությանը ճանաչել այն։ Որը բառերով հայտարարում է խաղաղության ձգտումների մասին, բայց իրականում զինվում է և պատրաստվում պատերազմի։ Բաքվում այս ամենը տեսնում են և համապատասխան նախապատրաստություններ են անում։ Հայկական կողմից ցանկացած սադրանքի պատասխանը լինելու է շատ ուժեղ և սթափեցնող։ Ճիշտ է, Հայաստանին աջակցելու խոսքերի վրա իրենց համար տարբեր տեսակի կապիտալ սարքած ֆրանսիացի քաղաքական գործիչ-սադրիչները ոչ մի կորուստ չեն կրի։ Նույնը չի կարելի ասել հայ հայրերի ու մայրերի մասին, որոնց վշտի վրա թքած ունեն՝ Ֆրանսիայում հերթական հակաադրբեջանական նամակը ստորագրածները։