Արձագանք կա, բայց արդյունք չկա Սամիթ Ալիևի «Անհարմար ճշմարտությունը»

Ողջույն, թանկագին տղաներ և հարգելի չափահաս ընկերներ: Ուզում եմ ձեզ հետ կիսվել անսպասելի ուրախությամբ։ Մեր հին ծանոթ Արայիկ Հարությունյանը ցույց է տալիս ներկա իրավիճակը հասկանալու նշույլներ։

Այս օրերին նա հարցազրույց է տվել ինչ-որ հեռուստաընկերությանը, և հայտարարել է հետևյալը. «Միջազգային կառույցների արձագանքը եղել է, կա և կլինի, բայց արդյունք չկա»։ Հետո նա ծանր հառաչել է և հավելել. «Կարծես թե, ամեն տեղ նկատել են, որ խնդիր կա և իրավիճակը օրեցօր վատանում է, բայց արդյունքները զրոյական են»։

Մի խոսքով, բողոքները վերածվել են ուղիղ նվնվոցի՝ մեջբերում եմ. «Մենք գտնվում ենք մի իրավիճակում, երբ հայտնվել ենք ցեղասպանության եզրին։ Այլ կերպ ասած՝ սա չի կարելի երկխոսություն անվանել, մեզ ընդամենը մղում են դրան, որպեսզի ընդունել Ադրբեջանի՝ մեզ համար անընդունելի պայմաններն ու պահանջները»։

Կցանկանայի նշել, որ Արայիկը բոլորովին նման չէ սովածի, բավականին հաստլիկ, մի տեսակ կուշտ հորեղբոր։ Այս առումով ես Ղարաբաղի շարքային հայերին խորհուրդ կտայի իրենց և անջատողական վերնախավի միջև հակասությունը տեղափոխել դասակարգային հարթություն։ Դուք պետք է առանց հրավերի այցելեք նրա վիլլան և ստուգեք այնտեղ բոլոր նկուղներն ու ամբարները։ Վստահ եմ, որ այնտեղ կգտնեք շատ հետաքրքիր բաներ, որոնք անպայման ձեզ պետք կգան։ Խնդրում եմ իմ խոսքերը դիտարկել որպես գործողությունների անմիջական ուղեցույց:

Այստեղ ես ինձ թույլ կտամ մի փոքր բառափոխել ընկեր Ստալինին. «Խանքենդիում մեր իշխանությունը հաստատելու մեր առաջխաղացման չափով հարևան և անջատողական տարրերի դիմադրությունը կավելանա»։ Հայերը կարող են շարունակել բողոքել, թե Ադրբեջանը պնդում է, որ խաղաղությունը լինի իր պայմաններով: Իհարկե, պնդում ենք։ Եվ խաղաղությունը լինելու է բացառապես Ադրբեջանի պայմաններով։ Որովհետև մենք հաղթել ենք, որովհետև ավելի ուժեղ ենք։ Դուք կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Կեյտելը հրաժարվեր ստորագրել ֆաշիստական Գերմանիայի կապիտուլյացիայի մասին ակտը՝ դա պատճառաբանելով նրանով, որ ԽՍՀՄ-ը հաշվի չի առնում ֆաշիստական ռեյխի շահերը։ Ահա և ես էլ չեմ կարող։ Այնպես որ՝ ո՛չ մի ինքնորոշում, ո՛չ մի ինքնավարություն, ո՛չ մի ինքնակառավարում։ Դուք կարող է դա չհասկանաք, պետք չէ, դուք պարզապես պետք է դա հիշեք թեկուզ միայն այն պատճառով, որ ոչ ոք չի կարող կանգնեցնել հարյուր հազարավոր բանակը: Հայաստանի հետ կապե՞ր։ Միայն մշակութային և մեր վերահսկողության տակ: Եթե ինչ-որ բան և մատակարարվի Խանքենդի՝ ապա բացառապես Աղդամի միջով։ Սա չի քննարկվում, փակեք ձեր գավառական թատերախումբը։ Ձեզ այլևս ոչ ոք չի հավատում: Ձեզ չեն հավատա, եթե նույնիսկ քաղաքացի Հարությունյանը ուղիղ եթերում սոված ուշաթափություն ձեւացնի։ Պատկերացնու՞մ եք, թե ինչպես են խավարում այդ իննսուն կիլոգրամով հաստամարմնի աչքերը և դղրդյունով ընկնում է հատակին։ Չէ՞։ Իսկ ես պատկերացնում եմ։ Եվ հետին պլանում ուժեղ ձայն. բոլորը պառկած են, գործում է «Յաշման»։ Վարագույր։

Հովանավորները մեր հարեւաններին ընկալում են որպես մի տեսակ օգտակար հանածո՝ ռեսուրս Թուրքիայի, Ադրբեջանի դեմ, և, ընդհանրապես, տարր, որը կարող է օգտակար լինել տարածաշրջանում իրավիճակի ապակայունացման համար։ Ճիշտ է, հարևանները մեծամտության պակասություն չունեն, դե նման բան պատահում է: Նստեք, մտածեք և օբյեկտիվորեն գնահատեք այն, թե իրականում ինչպես են վերաբերվում Հայաստանին։ Եվ ոչ մի պատրանքներ մի ստեղծեք։ Հավատացեք մի մարդու, ով ինչ-ինչ, բայց հոգեբանությունից մի քիչ հասկանում է. ձեր հովանավորներին չի հետաքրքրում ոչ ձեր «հնությունը», ոչ էլ, մանավանդ ձեր «բազմաչարչարությունը», հատկապես, եթե ուշադրություն դարձնել, որ ձեր բազմաչարչարության 90%-ը՝ դա հենց նրանց մեղքն է: Մեղքի մնացած 10%-ը՝ արդեն ձերն է, ձեր սեփականը՝ դմբո միամտություն «մեզ խոստացել էին Մեծ Հայաստան, հենց որ ռուսական բանակին օգնենք և կոտորենք թուրքերին Օսմանյան կայսրության հյուսիս-արևելքում» ոգով։ Ղարաբաղի հետ, ի դեպ, ճիշտ նույն պատմությունն է ստացվել։ Ծովից ծով եք ասու՞մ։ Վերջապես բացեք ձեր աչքերը։ Նրանք, ովքեր ձեզ խոստանում են բոլոր հնարավոր օգնությունները, ձեզ վերաբերվում են որպես «մշակույթի արդեն ոչ երիտասարդ, բայց հանրամատչելի աշխատավորուհի»: «Անմիջապես՝ այո, բայց տես սրճարանում ՝ոչ, հարդագույն է, ընկերները կծաղրեն»: Ձեր կյանքը՝ դուք էլ պետք է կառուցեք, չեք հավատում ինձ, ձեր, կարելի է ասել, պահապան հրեշտակին, բայց տես, օրինակ, ԱՄՆ-ի նախագահ Ուիլսոնին ժամանակին հավատացել եք, բայց նա ձեզ խաբեց։ Իսկ ես, ի տարբերություն նրա, ձեզ ասում եմ զուտ ճշմարտությունը։ Նրանք, ովքեր այսօր ձեզ խոստանում են կիսելի ափեր և կաթի գետեր՝ ձեր հերթական ձախողման դեպքում առավելագույնը կստեղծեն Հայաստանին աջակցության ժամանակավոր կոմիտե, կամ նախաձեռնող խումբ, հետո «System of a Down» խումբը կգնա համաշխարհային բարեգործական շրջագայության՝ Զանգեզուրի հայերի համար գումար հայթայթելու համար, բայց ձեզ կհասնի, լավագույն դեպքում հավաքված գումարի մեկ տասներորդը։ Որովհետև վեց տասներորդը բաժին կհասնի երաժիշտներին, երեք տասներորդը՝ կազմակերպիչներին, ինքներդ հաշվեք...

Իսկ մինչ այդ կարող եք մխիթարանք գտնել նրանում, որ «Ֆրանսիան պահանջում է վերականգնել մարդկանց ու ապրանքների ազատ տեղաշարժը Լաչինի միջանցքով»։ Այս մասին իր միկրոբլոգում գրել է Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպան Օլիվիե Դեկոտինին։ Անհարմար եմ զգում հարցնել՝ ինչպե՞ս է իրավիճակը Նիգերում: Դե ահա և ձեզ համար մանկական խաղեր, և, հետևաբար, դուք պահանջներ կներկայացնեք այլ տեղերում: Օրինակ՝ գարեջրատանը, որպեսզի գավաթը մինչև վերևը լցնեն։

Զոշչենկոն ունի մի այսպիսի պատմվածք «Կապիկի արկածները»։ Լավ բան է, տխուր հումորի չափաբաժնով, այնուամենայնիվ, ինչպես Զոշչենկոյի գրած ամեն ինչ։ Հիշու՞մ եք եզրափակիչը: Ի վերջո, կապիկը, իհարկե, մարդ չդարձավ, բայց սկսեց իրեն լավ պահել, դադարեց խլել ուրիշի կոնֆետները, գազար գողանալ, և նույնիսկ սովորեց թաշկինակով սրբել քիթը։ Իսկ տղան, ով հասել է նման հիանալի առաջընթացի՝ հեղինակին ասում է. ես նրան մարդու պես եմ դաստիրակել, իսկ հիմա բոլոր երեխաները և նույնիսկ հաճախ մեծահասակները կարող են օրինակ վերցնել նրանից։ Ինչպես ասում են՝ հեքիաթը սուտ է, բայց դրա մեջ ակնարկը՝ դաս հիմար անջատողականների համար։

Դե, եթե վերադաստիրակմամբ ոչինչ չստացվի, կարելի է գնալ այլ ճանապարհով: Կոնկրետ ինչպիսի՞: Այդ մասին ես հավանաբար կպատմեմ հաջորդ անգամ։