Եվրախորհրդարան, դատապարտյալի աթոռ և աթոռակ Երևանում «Աղաղակող» քաղաքական գործիչը՝ պարտվողների ծառայության մեջ

Եվրախորհրդարանի մի քանի պատգամավորներ հանդիպել են հայերի հետ, ովքեր անօրինական կերպով բնակվում էին Ադրբեջանի ժամանակավորապես օկուպացված տարածքներում և այժմ նստացույց են անցկացնում Երևանի կենտրոնում՝ Ազատության հրապարակում։
 
Նստացույցները, ընդհանուր առմամբ, ղարաբաղցի հայերի սիրելի զբաղմունքն են։ Ժամանակին ղարաբաղի խունտայի նախկին առաջնորդ Արայիկ Հարությունյանը նույնպես ցուցադրաբար նստել էր Խանքենդիում գտնվող վրանի աթոռին, որն այդ ժամանակ զբաղեցված էր։
 
Հիմա նա նույնպես նստած է, բայց արդեն Բաքվի դատարանի մեղադրյալի աթոռին։ Նույն ճակատագրին արժանացան նաև ղարաբաղյան խունտայի այլ նախկին առաջնորդներ։ Արդար։ Ի վերջո, նրանք մեղադրվում են Ադրբեջանի դեմ կատարված հսկայական թվով հանցագործությունների մեջ։
 
Այսպիսով, կրկնում եմ, Խանքենդին կամավոր լքածների կողմից բողոքի ձևի ընտրության մեջ ոչ մի օրիգինալ բան չկա։
 
Եվրախորհրդարանի պատգամավորների դիրքորոշումը նույնպես զարմանալի չէ։ Նրանք նախկինում այնքան բացահայտորեն ցույց տվեցին իրենց կողմնակալությունը մեր երկրի նկատմամբ, այնքան ցինիկորեն և անամոթաբար ստեցին՝ սպիտակեցնելով Հայաստանը, որ Եվրախորհրդարանի ցանկացած նոր հայտարարություն միայն այս տխուր ավանդույթին հավատարմության հաստատում է։
 
Ամեն ինչ ավելի վուլգար է դառնում, երբ պարզում ես, թե ով է որոշել ստախոսի դեր խաղալ հակաադրբեջանական եվրոպական պառլամենտարիզմի բեմում։
 
«Ադրբեջանը ավելին է, քան ագրեսոր». սա Նիկոլաս Բեյի կողմից Երևանի կենտրոնում արված անհեթեթ հայտարարությունն է։ Եթե ​​նրա ազգանվան ձայնավորը ձգված լիներ, դա ինչ-որ կերպ կբացատրեր առողջ բանականությունը բռնաբարելու այդպիսի հրեշավոր փորձը։
 
Պարոնը հստակ գիտի մեկ-երկու բան մտավոր այլասերվածության մասին, եթե ագրեսոր անվանի այն երկիրը, որի տարածքի 20%-ը ավելի քան քառորդ դար գտնվել էր հայկական օկուպացիայի տակ։
 
Նիկոլասը «բաց թողեց» ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի չորս հայտնի բանաձևերի ուղղակի անտեսումը, որոնք Հայաստանը երբեք չի իրականացրել։ Դրանց իրականացմանը Ադրբեջանը հասավ ինքնուրույն՝ ռազմաքաղաքական մի շարք քայլերի միջոցով, որոնց արդյունքում մեր պետության ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը լիովին վերականգնվեցին։
 
Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ստիպված եղավ «փոխել իրավիճակը» պատերազմականից խաղաղարարի։ Սակայն փաստը մնում է փաստ, որ նա պարբերաբար հայտարարում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման մասին, ներառյալ՝ Ղարաբաղի տնտեսական շրջանը և անկլավները։ Այս ֆոնի վրա պարոն Նիկոլաը փորձում է ավելի հայի տեսք ունենալ, քան ինքը՝ պարոն Նիկոլասը։
 
Նույն Բեն նաև «Ազգային ճակատ» քաղաքական կուսակցության նախկին գլխավոր քարտուղարն է, որի երկարամյա առաջնորդը Մարին Լը Պենն է։
 
2025 թվականի մարտի 31-ին դատարանը` Մարին Լը Պենին և Եվրախորհրդարանի ևս ութ պատգամավորների մեղավոր ճանաչեց միջոցների անօրինական յուրացման մեջ։ Ապացուցվեց, որ ավելի քան 11 տարվա ընթացքում նրանք 4.1 միլիոն եվրո են ծախսել կեղծ վարձված օգնականների աշխատավարձերի վրա, որոնք իրականում աշխատել են ոչ թե Եվրախորհրդարանի, այլ Լե Պենի կուսակցության շահերից ելնելով։ Գիտե՞ք, թե ով էր այս նույն գործին ներգրավված ութ Եվրախորհրդարանի պատգամավորներից մեկը։ Ճիշտ է՛, Նիկոլաս Բեն։
 
Մարտի վերջին ֆրանսիական դատարանը Նիկոլաս Բեյին մեղավոր ճանաչեց պետական ​​միջոցները յուրացնելու մեջ և դատապարտեց 12 ամսվա ազատազրկման, որից 10 ամիսը՝ իրական ազատազրկում։ Նա նաև զրկված է ընտրովի պաշտոն զբաղեցնելու իրավունքից երեք տարի ժամկետով՝ դատավճռի անմիջապես ուժի մեջ է մտնլով։
 
Ահա թե ովքեր են այսօր «աղաղակում» Ադրբեջանի դեմ և աջակցում ղարաբաղցի անջատողականներին։
 
Այս պարոնի նման անցյալը բոլոր հիմքերն է տալիս ենթադրելու, որ նա իր ձայնը անվճար չի տվել Երևանի կենտրոնում։ Ֆրանսիայում կան բազմաթիվ հարուստ հայեր, որոնք պատրաստ են աջակցել ցանկացած քաղաքական գործչի, ով ջանասիրաբար «աղաղակւմ է» մեր երկրի վ հասցեին։ Այսպես էր, կա և, ըստ երևույթին, այդպես էլ կլինի։
 
Սակայն եվրոպացի խորհրդարանականների այս բոլոր ձայներն ու շարժումները, որոնք կարող են հարստացնել նրանցից յուրաքանչյուրին անձամբ, ոչ մի կապ չունեն ճշմարտության և իրադարձությունների իրական ընթացքի հետ։
 
Ադրբեջանը հստակորեն իրականացրել է իր օրակարգը։ Եվ այն, ինչ մեր երկրի ժամանակավորապես օկուպացված տարածքներում անօրինական բնակվող հայերն անում են Երևանի կենտրոնում, արդեն գլխացավանք է Հայաստանի ղեկավարության համար, որը դեռևս չի բացատրել, թե ինչպես է տեղի ունեցողները տեղավորվում Նիկոլ Փաշինյանի՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիր հնարավորինս շուտ ստորագրելու կարևորության մասին հայտարարությունների տրամաբանության մեջ։