Ռևանշիստական հիմարության շքերթ Ինչո՞ւ չի հանդուրժում դաշնակ Մանուկյանը նախարար Պապոյանին

«Երկաթե կանցլեր» Օտտո ֆոն Բիսմարկին են վերագրում հետևյալ արտահայտությունը. «Հիմարությունը՝ Աստծո պարգև է, բայց չպետք է դրանով չարաշահել»։ Ցավոք, այնպես է ստացվում, որ հարևան Հայաստանից պարբերաբար գալիս են լուրեր, որոնց բովանդակությունը ակնհայտ ցույց է տալիս, որ այդ երկրում որոշ քաղաքական գործիչների կողմից հիմարության չարաշահումը վերածվել է ավանդույթի։ Եվ հերթական անգամ դա ապացուցել է ընդդիմադիր «Հայաստան» դաշինքի պատգամավոր Գեղամ Մանուկյանը։
 
Նախքան այս խորհրդարանականի գոհարներին անցնելը, հիշեցնենք, որ երեկ, Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Ղազախստան պետական այցի ժամանակ՝ տարածաշրջանային մասշտաբի իրադարձություն դարձած հայտարարություն է արել: ։
 
«Ադրբեջանը վերացրել է Հայաստան ապրանքների տարանցման բոլոր սահմանափակումները, որոնք գոյություն ունեին օկուպացիայից ի վեր, և առաջին նման տարանցիկ բեռ է հանդիսացել ղազախական հացահատիկի բեռը», - հայտարարել է պետության ղեկավարը։
 
Այսպիսով, պաշտոնական Բաքուն վերահաստատել է, որ հավատարիմ է մնում Հարավային Կովկասում համապարփակ խաղաղություն, իրական բարիդրացիություն և կայուն զարգացում հաստատելուն: Նրանք, ովքեր տեղյակ են հայ-ադրբեջանական հակամարտության պատմությանը, հասկանում են, թե որքանով կարևոր և խորհրդանշական է այս որոշումը: Չէ որ  շուրջ երեսուն տարվա ընթացքում հենց Հայաստանն է օկուպացիայի տակ պահել Ադրբեջանի տարածքի 20%-ը՝ ավերելով քաղաքներ և գյուղեր, հարյուր հազարավոր մարդկանց վտարելով իրենց հարազատ տներից, իրականացնելով էթնիկ զտումներ և ցեղասպանություն Խոջալիում: Սակայն, չնայած այս բոլոր դժբախտություններին և ցավին՝ Ադրբեջանը, վերականգնելով իր տարածքային ամբողջականությունը, տարածաշրջանին առաջարկեց՝ ինքնիշխանության հարգանքի և տնտեսական համագործակցության վրա հիմնված խաղաղություն: Եվ այս համատեքստում Հայաստան բեռների տարանցման սահմանափակումների վերացումը՝ շատ կարևոր քայլ է, որի համար այդ հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը երախտագիտություն է հայտնել Ադրբեջանի ղեկավարին:
 
«Նախագահ Իլհամ Ալիևը երեկ հայտարարեց Ադրբեջանի կողմից իր տարածքով դեպի Հայաստան բեռների տարանցման սահմանափակումների վերացման մասին: Սա շատ կարևոր հայտարարություն է, և ես ուզում եմ  երախտագիտություն հայտնել Ադրբեջանի նախագահին այս քայլի համար: Ինչպես նաև երախտագիտություն եմ հայտնում Ղազախստանի նախագահին և Վրաստանի վարչապետին», - ասել է Փաշինյանը՝ ելույթ ունենալով՝ Թբիլիսիի «Մետաքսի ճանապարհ» V ֆորումում:
 
Այս քայլի նշանակությունը տարածաշրջանում վստահության և խաղաղության ամրապնդման համար դժվար է գերագնահատել, ինչը նշել են նաև Հայաստանի կառավարության ներկայացուցիչները: Այսպես, փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը, մասնավորապես, հայտարարել է, որ «Հայաստան բեռնափոխադրումների սահմանափակումները վերացնելու մասին Ադրբեջանի Հանրապետության նախագահի որոշումը՝ մեծ նշանակություն ունի տարածաշրջանային հաղորդակցությունների բացման, փոխադարձ վստահության ամրապնդման և խաղաղության օրակարգի առաջխաղացման համար»։
 
Իր հերթին, էկոնոմիկայի նախարար Գևորգ Պապոյանը Facebook սոցցանցում հետևյալ բովանդակությամբ գրառում է արել. «Մոտ ժամանակում, Ակտաու-Բաքու երթուղով, իսկ այնուհետև ադրբեջանական և վրացական երկաթուղիներով Հայաստան կհասնի ղազախական ցորենի առաջին խմբաքանակը: Խաղաղությունը հաստատված է»։
 
Եվ հենց այս փաստի հավաստագրումն է ուժեղ ցնցել Գեղամ Մանուկյանի առանց այդ էլ անկայուն հոգեբանությունը։ Որպեսզի հնարավոր լինի գնահատել այս գործչի հիմարության ամբողջ մասշտաբը՝ մեջբերում ենք քաղվածք նրա ելույթից Հայաստանի Ազգային ժողովում. «Հարց է ծագում այն առնչությամբ, թե ով է հանդիսանում Հայաստանի էկոնոմիկայի նախարար. Գևորգ Պապոյանը, թե՞ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Ղազախստանում Տոկաևի հետ հանդիպումից հետո Ալիևը հայտարարել է, որ ղազախական ցորենը առաջին անգամ Հայաստան կտեղափոխվի Ադրբեջանի տարածքով։ Դրանից հետո Պապոյանը, ըստ էության, կրկնել է Ալիևի խոսքերը»։
 
Այսինքն, ելնելով այս ճառախոսի դատողության «տրամաբանությունից», էկոնոմիկայի նախարարը պարտավոր էր հերքել ակնհայտը։ Սակայն, Մանուկյանը պատրաստ է փրփուրը բերանում ապացուցել, որ կաթը սև է միայն այն պատճառով, որ Ադրբեջանում այն սպիտակ է, հատկապես, եթե ուշադրություն դարձնենք առողջ բանականության այս մարտիկի կենսագրության վրա։
 
Սկսենք նրանից, որ նա հանդիսանում է «Դաշնակցություն» ՀՅԴ-ի անդամ և նախկինում հենց որպես այս կուսակցության թեկնածու է առաջադրվել Ազգային ժողովում։ Հետևաբար, այս բազմակի ժամկետով պատգամավորը հիշում է նաև այն ժամանակները, երբ հանրապետությունում իշխող կուսակցությունը Հայաստանի հանրապետական կուսակցությունն էր (ՀՀԿ), տխրահռչակ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, որին Փաշինյանը և հայ ժողովուրդը 2018 թվականի հեղափոխության ժամանակ ուղարկեցին քաղաքական փոսի հատակը, որտեղից նա այսօր հազվադեպ է ձայներ հանում։
 
Սերժ Ազատովիչի մասին ես հիշեցի կապված նրա հետ, որ նրա նախագահական ժամկետի ընթացքում պաշտպանության նախարարի պաշտոնը զբաղեցրած Սեյրան Օհանյանը ղեկավարում էր «Հայաստան» խմբակցությունը, որի մեջ է մտնում Մանուկյանը։  Դե իսկ «Հայաստան» դաշինքի՝ հենց այդպես է այդ բոլորը կոչվում, առաջնորդ է հանդիսանում Ռոբերտ Քոչարյանը։ Այս բոլոր փաստերի միակցությունից ծագում է ակնհայտ եզրակացություն. երկրորդ և երրորդ նախագահների կողմից գլխավորվող կուսակցությունները կարող են անվանվել այնպես, ինչպես նրանց սիրտն է ուզում, բայց իրականում հանդիսանում են այդ նույն  դաշնակներ, միայն պրոֆիլով։
 
Եվ այս եզրակացությունը տալիս է՝ Մանուկյանի իսկապես զարմանալի, նույնիսկ հայկական քաղաքականության չափանիշներով հիմար եզրակացության պատճառի մասին հարցին։ Նա չէ որ ներկայացնում է հենց այն ուժերը, որոնք հրահրեցին՝ մեր երկրի տարածքների 20%-ի ժամանակավոր օկուպացիային բերած հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը։
 
Եվ 44-օրյա պատերազմում Հայաստանի պարտությունից հետո նրանք մեծ հույս ունեին խաղալ հայ ժողովրդի զգացմունքների հետ, բայց դրանից ոչինչ չստացվեց։ Դաշնակների և ղարաբաղյան կլանի նկատմամբ արհամարհանքն ավելի ուժեղ եղավ, քան առասպելների և հույսերի փլուզման դառնությունը, որոնց էությունը հանգեցրեց մեր երկրի նկատմամբ տարածքային պահանջների։
 
Այդ ժամանակվանից ի վեր այս ռևանշիստների դիրքերը էլ ավելի են թուլացել։ Եվ դրա հիմնական պատճառն նրանում է, որ այսօր Հայաստանում շատերը հասկանում են, թե այդ երկրին ինչպիսի օգուտներ կբերեն խաղաղությունն ու բարիդրացիական հարաբերությունները Ադրբեջանի հետ, ինչպես նաև այն, որ նման մոտեցման հակառակորդները վաղուց արդեն չարաշահում են հիմարությամբ՝ առաջնորդվելով բացառապես շահադիտական, այլ ոչ թե ազգային շահերով։