Հակառակ առողջ բանականությանը Կրկին պատգամավոր Բադամովի հետ կապված միջադեպի մասին

Այս նյութով մենք կցանկանայինք ևս մի քանի շեշտադրում կատարել՝ Միլլի Մեջլիսի պատգամավոր Ազեր Բադամովի գործին։ Հիշեցնենք, որ Բադամովը, որը ադրբեջանական պատվիրակության կազմում էր, պետք է ինքնաթիռով թռչեր Աստրախան՝ մասնակցելու Համազգային առաջնորդ Հեյդար Ալիևի ծննդյան տարեդարձին նվիրված միջոցառումներին, սակայն նրան ձերբակալել են Մոսկվայի օդանավակայանում։ Պատգամավորին ոչ միայն թույլ չեն տվել նստել Աստրախան թռչող ինքնաթիռը, այլև տեղեկացրել են, որ, պարզվում է, նրան արգելված է մուտք գործել Ռուսաստան։ Ավելին, այս քայլի վերաբերյալ որևէ բացատրություն չի տրվել։ Միաժամանակ, կարող ենք ենթադրել, որ Բադամովին արգելվել է մուտք գործել Ռուսաստան՝ կապված Ռուսաստանի Պետդումայի պատգամավոր Նիկոլայ Վալուևին ուղղված նրա արտահայտությունների հետ։ Բադամովի կողմից Վալուևին տրված մակդիրները, իհարկե, կարող էին վիրավորական համարվել հենց նախկին մարզիկի կողմից, սակայն կան երկու կարևոր հանգամանքներ, որոնք ցույց են տալիս՝ Մոսկվայի կողմից իրեն թույլ տրված արձագանքի լիակատար անհամապատասխանությունը։
 
Նախ, Վալուևը Բադամովից խիստ պատասխան ստացավ ոչ թե անսպասելիորեն, այլ ի պատասխան ռուս պատգամավորի կողմից՝ Ռուսաստանում ադրբեջանական սփյուռքի ներկայացուցիչներին ուղղված վիրավորանքների։
 
Եվ երկրորդը, ամեն դեպքում, եթե մեկ երկրի որևէ պետական ​​պաշտոնյա դառնում է անցանկալի հյուր մեկ այլ երկրում, ընդունված է դրա մասին նախապես տեղեկացնել։ Ճիշտ նույն կերպ Բաքուն վարվեց վերոնշյալ պատգամավոր Վալուևի հետ՝ նրան հայտարարելով անցանկալի անձ՝ նրա վիրավորական հայտարարություններից անմիջապես հետո։
 
Այսինքն, եթե ռուսական իշխանությունները համարեին, որ Բադամովի մեկնաբանությունները ինչ-որ կերպ հակասում են ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների ոգուն, ապա նրանք կարող էին նախապես տեղեկացնել Բաքվին, որ նրան արգելված է մուտք գործել Ռուսաստան։ Հատկապես, եթե խոսքը վերաբերում է այն երկրներին, որոնք կապված են Դաշնակիցային փոխգործակցության հռչակագրով։ Սակայն, փոխարենը, ձեռնարկվեց մի գործողություն, որն իր էությամբ լիովին սադիստական ակցիա ​​էր, երբ անտեղյակ պատգամավորին պարզապես տարան և հետ շպրտեցին Մոսկվայի օդանավակայանում։ Ավելացնենք, որ ռուսական կողմը լրացուցիչ հնարավորություն ուներ տեղեկանալու Բադամովի առաջիկա ուղևորության մասին և Բաքվին տեղեկացնելու այդ անձի մուտքի անցանկալիության մասին։ Ի վերջո, պատվիրակության անդամների ցուցակը, հավանաբար, նախապես ուղարկվել է թե՛ Աստրախան, թե՛ Մոսկվա։
 
Մի խոսքով, տեղի ունեցածը կարելի է համարել որոշակի «դեմարշ»։ Կրկնակի տարօրինակ է, որ այս դեմարշը տեղի ունեցավ Ռուս Ուղղափառ Եկեղեցու ղեկավար, Մոսկվայի և Համայն Ռուսիո Պատրիարք Կիրիլի՝ Ադրբեջանի մայրաքաղաք կատարած այցի և մեր երկրում նրան ցուցաբերված ջերմ ընդունելության ժամանակ։
 
Կա հստակ զգացողություն, որ Մոսկվան որոշ չափով անհետևողական է իր գործողություններում, որ Ռուսաստանի կառավարության ներսում կան ազդեցիկ խմբեր, որոնք մեր երկրների միջև հարաբերությունների բուն էությունը դիտարկում են այլ լույսի ներքո։ Այս երկիմաստ քաղաքականության «առավելություններին» կարելի է ավելացնել նաև դեռևս չարտահայտված դիրքորոշումը Գրոզնիի երկնքում ռուսական ՀՕՊ-ի կողմից խփված ադրբեջանական ուղևորատար ինքնաթիռի կործանման վերաբերյալ, ինչպես նաև վերջերս բացահայտված ռուսական խմբերի ներգրավվածությունը՝ այս տարվա փետրվարին մի շարք ադրբեջանական լրատվամիջոցների վրա հաքերային հարձակմանը։
 
Սակայն նման քաղաքականություն, այս կամ այն ​​չափով, գոյություն ունի ոչ միայն Ադրբեջանի հետ կապված։ Չնայած Մոսկվայի պաշտոնական հայտարարություններին՝ հետխորհրդային հանրապետությունների նկատմամբ ջերմ զգացմունքների և համագործակցությունը խորացնելու ցանկության մասին, Ռուսաստանի իրական քաղաքականությունը հաճախ հակասում է այս խոսքերին։ Գործնականում ռուսական կողմի գործողությունները ավելի ու ավելի են հանգեցնում հարևանների հետ հարաբերությունների վատթարացմանը և նրանց դնում դժվարին դրության մեջ։ Իրավիճակը հատկապես մտահոգիչ է թվում Կենտրոնական Ասիայի համատեքստում։ Սա արտահայտվում է Ուզբեկստանից միգրանտների վրա ճնշման աճով, ղրղզների հետ կապված աղմկահարույց միջադեպերով, ինչպես նաև ռուս քաղաքական գործիչների կողմից Ղազախստանի հասցեին արված կոշտ և սադրիչ հայտարարություններով։ Այս ամենը վկայում է խնդիրների և հակասությունների համակարգային բնույթի մասին։
 
Հին աշխարհակարգի փլուզման և պետությունների համակեցության նոր պայմանների ձևավորման դարաշրջանում՝ համաշխարհային տերությունները գայթակղվում են ամրապնդել արտաքին քաղաքականության նեոիմպերիալ վեկտորը։ Սակայն սա ոչ մի տեղ չտանող ճանապարհ է, հատկապես այն պայմաններում, երբ նույնիսկ փոքր պետությունները ավելի ու ավելի են բարձրացնում իրենց ձայնը համաշխարհային ասպարեզում և դառնում միջազգային հարաբերությունների համակարգի կենսական մաս։ Ադրբեջանը նման պետության ամենացայտուն օրինակն է։ Ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների ներկայիս դաշնակցային կարգավիճակը, ի թիվս այլ բաների, Մոսկվայի կողմից մեր երկրի միջազգային հեղինակության աճի և նրա հաստատված միջազգային սուբյեկտիվության ըմբռնման արդյունք է։ Այս կարգավիճակը անմիջապես չի ձևավորվել, կարելի է ասել, որ դա ձեռք է բերվել տասնամյակների տառապանքի և հակասությունների, երբեմն շատ լուրջ, լուծման միջոցով։
 
Վերջին ամիսներին Կրեմլի կողմից Բաքվի նկատմամբ ցուցաբերված անփութությունը, կոպտությունը, իսկ երբեմն՝ միտումնավոր անբարյացակամ քաղաքականությունը կասկածի տակ է դնում Մոսկվայի անկեղծ նվիրվածությունը՝ մեր երկրների միջև դաշնակցային հարաբերությունների ոգուն, անկախ նրանից՝ սա կենտրոնի դիրքորոշումն է, թե՞ ռուսական էլիտայի որոշակի խմբերի մեքենայությունները։