Ֆրանսիա. հայկական ահաբեկչության պաշտպանության ավանդույթ Երևանի ու Փարիզի հերթական սադրանքը

Հայ-ֆրանսիական հերթական սադրանքը՝ ուղղված Ադրբեջանի դեմ և Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղության համաձայնագրի ստորագրումը։ Հայաստանի նախկին օմբուդսմեն, Իրավունքի և արդարադատության կենտրոն «Թաթոյան» հիմնադրամի տնօրեն Արման Թաթոյանը, ինչպես նաև երեկվա ղարաբաղցի անջատողական Արտակ Բեգլարյանը և ամերիկացի փաստաբան Գառնիկ Քերքոնյանը Փարիզում հանդիպել են Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի մի խումբ պատգամավորների և Սենատի անդամների հետ։ Այս հանդիպումը կայացել է Ֆրանսիայի հայկական կոմիտեի և կոմիտեի ներկայացուցիչ Անահիտ Հակոբյանի աջակցությամբ։ Զրույցներ են տեղի ունեցել Ազգային ժողովի պատգամավոր Իզաբել Սանտյագոյի, Սենատի հայ-ֆրանսիական բարեկամության խմբի նախագահ Ժիլբեր-Լյուկ Դևինազի, սենատոր Վալերի Բուայեի և այլ օրենսդիրների հետ։ Հասկանալի է, որ հանդիպումներում կեղծ մեղադրանքներ են հնչել մեր երկրի հասցեին։

Մասնավորապես, խոսվել է «Ադրբեջանում ապօրինի պահվող հայ գերիների և պատանդների անպայման ազատման և վերադարձի մասին», որոնք իբր «ենթարկվում են խոշտանգումների և նրանց կյանքին վտանգ է սպառնում»։ Խոսքը, եթե որևէ մեկը չգիտի, վերաբերում է ղարաբաղյան խունտայի նախկին առաջնորդներին, ովքեր մեղադրվում են մի շարք ծանր հանցագործությունների մեջ։ Հիշեցնեմ, որ, ըստ Ադրբեջանի գլխավոր դատախազության, քրեական գործեր են հարուցվել 15 ղարաբաղցի անջատողականների նկատմամբ: Նրանց նկատմամբ միջազգային հետախուզում է հայտարարվել։ Նրանց թվում են Արկադի Ղուկասյանը, Բակո Սահակյանը, Արայիկ Հարությունյանը, Դավիթ Բաբայանը, Դավիթ Իշխանյանը, Լյովա Մնացականյանը, Դավիթ Մանուկյանը, Ռուբեն Վարդանյանը։ Նրանց մեղադրանք է առաջադրվել ահաբեկչության, ահաբեկչության ֆինանսավորման, օրենքով չնախատեսված զինված կազմավորումներ ու խմբավորումներ ստեղծելու, ահաբեկչության նպատակով վարժանքներ անցկացնելու հոդվածներով։ Այս տարվա հունիսին հայտարարվեց, որ նրանց գործերի քննությունն ավարտվել է։ Նրանք այժմ սպասում են արդար դատավարության։ Եվ այս ֆոնին տեսնում ենք սարսափելի հանցագործությունների մեջ մեղադրվողներին գրեթե «հերոսական» կերպարանքով ներկայացնելու փորձեր։

Այստեղ մտքիս շատ բան է գալիս: Սկսած Ադրբեջանի խաղաղ բնակիչներին սպանած հանցագործների և Մոնթե Մելքոնյանի նման միջազգային ահաբեկիչների Հայաստանում հերոսացման բազմաթիվ օրինակներից, ընդ որում՝ պետական մակարդակով։ Եվ վերջացրած փաստերով, երբ Ֆրանսիան զիջումների գնաց այն ուժերին, որոնք պահանջում էին ազատ արձակել ֆրանսիական հողի վրա արյունալի գործողություններ կատարած ահաբեկիչներին։ Հիշենք գոնե Հայաստանի ազատագրության հայ գաղտնի բանակի (ASALA) անդամ Վարուժան Կարապետյանին: Ինչպես հայտնի է, 1983 թվականի հուլիսի 15-ին Կարապետյանը Փարիզի Օրլի օդանավակայանում գտնվող Turkish Airlines-ի վաճառասեղանի դիմաց ռումբ է տեղադրել մեծ ճամպրուկի մեջ։ Այս ահաբեկչության հետևանքով զոհվել է 8, վիրավորվել՝ 55 մարդ։ Ինչպես տեսնում ենք, նա սարսափելի հանցագործություն է կատարել։ Զարմանալի չէ, որ 1985 թվականի մարտի 3-ին ատենակալների դատարանը Կարապետյանին մեղավոր է ճանաչել ահաբեկչություն կատարելու մեջ և դատապարտել ցմահ ազատազրկման։ Բայց 2001-ին նա վաղաժամկետ ազատ արձակվեց և արտաքսվեց Հայաստան։ Այնտեղ ահաբեկիչը հանդիպում է ունեցել Հայաստանի այն ժամանակվա վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի հետ։ Ահա հայ ահաբեկիչներին արդարացնելու Ֆրանսիայի պատրաստակամության, ինչպես նաև պետական մակարդակով Հայաստանում ահաբեկչությանը աջակցելու փաստերը։

Այս ամենը տեղի է ունենում նաև այսօր։ Ֆրանսիան լիովին աջակցում է հայկական ռևանշիզմին, որը պատրաստ է ահաբեկչությունն օգտագործել որպես իր նպատակին հասնելու մեթոդներից մեկը։ Ընդ որում, Ֆրանսիան աջակցում է թե՛ Հայաստանի ընդդիմությանը, թե՛ Հայաստանի իշխանությանը։

Բայց, կոնկրետ խոսելով ղարաբաղյան խունտայի նախկին ղեկավարներին վերաբերող պահանջի մասին, նկատեմ, որ Հայաստանի Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյանը ավելի վաղ հայտարարել էր, որ Ադրբեջանում ձերբակալված հայերի հարցը ներառված չէ Երևանի և Բաքվի միջև խաղաղության պայմանագրի նախագծում։ Ինչպես տեսնում ենք, այս հանգամանքը չի զսպում թաթոյաններին, այլ սադրիչներին ու նրանց ֆրանսիացի հովանավորներին։

Ընդ որում, նույնիսկ 44-օրյա պատերազմում Հայաստանի կրած պարտությունից հետո Ադրբեջանի ժամանակավոր օկուպացված տարածքներին «հատուկ կարգավիճակ շնորհելու» համար «մարտնչողներին» Ֆրանսիայի սենատ հրավիրելու փաստը մեր երկրի դեմ ուղղված պրիմիտիվ, բայց ոչ արտասովոր սադրանք է:      

Զարմանալի չէ նաև այն, որ հայ սադրիչների և նրանց ֆրանսիացի հովանավորների այս հանդիպման ժամանակ քննարկվել է հայերի՝ Ադրբեջանի ազատագրված տարածքներ վերադառնալու հնարավորությունը։ Պարզ է, որ ոչինչ չի ասվել հարյուր հազարավոր ադրբեջանցիների Հայաստան վերադարձի կարևորության մասին, որոնք այնտեղից վտարվել են անցյալ դարի 80-ականների վերջին։ Ինչպես նաև այն մասին, որ այդ հայերը ապօրինի են ապրել մեր երկրի ժամանակավոր օկուպացված տարածքներում՝ ունենալով օկուպանտ երկրի, այսինքն՝ Հայաստանի քաղաքացու անձնագիր։ Բայց ճշմարտության մասին լռելը, միաժամանակ ստի տարածումը հայկական կողմի և նրա ֆրանսիացի հովանավորների ավանդական ռազմավարությունն է։ Այս ռազմավարությունը, նկատեմ, նախկինում էլ է ձախողվել։ Նույն բանը դրան սպասում է ինչպես ներկայում, այնպես էլ ապագայում։