Այցելություն և մտորումներ Սովորական ռեւանշիզմ

Նոր տարվա նախաշեմին «Հայաստան» խմբակցության պատգամավորներu հինգ ուղղություններով այցելել են Հայաստանի սահմանային առաջնագծում մարտական հերթապահություն իրականացնող հայ զինծառայողներին։ «Ես կրկին պնդում եմ, որ բանակը՝ դա այն կառույցն է, որն առաջինն ու ամենաարագը կարող է ուղղել իր վիրավոր մեջքը և վերականգնել իր հաղթողի ու հեղինակության փառքը։ Մենք խորապես համոզված ենք, որ հայկական բանակը իր ավանդական մարտական ոգով, անկոտրում վճռականությամբ կշարունակի պայքարը, դեռ նոր հաղթանակներ կտանի»,- նշել է Սեյրան Օհանյանը։

Հզոր է։ Ինձ շատ դուր եկավ «կկարողանա ուղղել իր վիրավոր մեջքի» հաշվով։ Կռիվ չեմ սարքի «իսկ արդյոք մեջքն է», պարզապես հիշեցի պատմությունը այն մասին, թե ինչպես Դրակուլան մարտից հետո պարգևատրել է իր զինվորներից նրանց, ովքեր վիրավորվել էին կրծքից, իսկ նրանց, ովքեր վիրավորվել էին մեջքից՝ հրամայեց մահապատժի ենթարկել վախկոտության համար։ Մի խոսքով, անզգուշաբար է ասել։ Կարող էր ուղիղ ասել՝ դիմելով զինվորներին. «Ես գիտեմ, որ եթե այդ ադրբեջանցիները ձեզ հասնեին՝ դուք բոլորին ցույց կտաիք»։ Արդեն ցույց են տվել, իսկ մենք տեսել ենք։ Ազգային, այո և ոչ միայն ազգային մեծամտությունն ու ինքնագոհությունը՝ դա ոչ միայն փակուղի է։ Սա ճանապարհ է դեպի ողբերգություն։ Դեպի հերթական ողբերգություն ձեր պատմության մեջ։

Դուք անընդհատ դիմում եք ձեր հնությանն ու իմաստությանը։ Աստված նրանց՝ ձեր կարծիքների հետ, վերջ ի վերջո դուք ունեք դրա իրավունքը, բայց չնայած ձեր հայտարարած տարիքին, ձեզ մոտ այդպես էլ «իմաստության ատամ» դուրս չի եկել։ Երբեմն նույնիսկ խղճում ենք ձեզ՝ զուտ մարդկայնորեն, դե լավ, թշնամիներ ենք, բայց այնուամենայնիվ հարևաններ, բայց, երբ կարդում ես Օհանյանի հայտարարությունները, կամա թե ակամա, մի միտք է առաջանում. իսկ արդյո՞ք մեզ պետք է ձեզ հետ խաղաղությունը։ Գուցե վերցնենք Զանգեզուրը, հետո նոր սահմանի վրա բետոնե պարիսպ կառուցենք ու կոկորդիլոսներով փոս փորե՞նք։ Միգուցե այլ լուծում պարզապես չկա՞։ Իրականում դա ձեր մեղքն է, դուք այդքան տարի մեզ համոզում էիք, որ մենք գենետիկորեն անհամատեղելի ենք, որ մենք սկսել ենք հավատալ: Իսկ «Հայկական բանակը դեռ նոր հաղթանակներ է տանելու» հատվածից հետո՝ անհետանում են վերջին կասկածները։ Ինչպե՞ս և ինչո՞վ եք պատրաստվում, ոչ, նույնիսկ չհաղթել, այլ պարզապես կռվել։ Զենքի հետ դուք խնդիրներ ունեք։ Ժողովրդագրության հետ՝ նույնպես: Այո, և գումարների հետ էլ սուղ է: «Մարդկային ալիքները գնդացիրների վրա», նույնպես տարբերակ չէ, քանի որ կրկին՝ ժողովրդագրություն։

Ամենահետաքրքիրը նրանում է, որ հենց որ մենք հանդիպում ենք տարածաշրջանի սահմաններից դուրս՝ այդ նույն Ռուսաստանում, կամ Եվրոպայում, մենք ոչ միայն հիանալի շփվում ենք։ Մենք նույնիսկ բարեկամություն ենք անում, և ես անձամբ գիտեմ դրա մի ամբողջ զանգված օրինակներ։ Ինչո՞ւ։ Չեմ հասկանում, հավանաբար այս ամենը գենետիկ անհամատեղելիության պատճառով է։ Դուք նորից պատերազմ եք ուզու՞մ: Տեր աստված, ինչքա՜ն ենք հոգնել ձեզնից, մեր անհանգիստներ։ Սովորեցնում ես, սովորեցնում, միևնույն է մենակ «երկուսներ»։ Գոնե նայեք քարտեզին և պարզապես մտածեք. որտե՞ղ եք դուք, և որտե՞ղ է ձեր «վաղը»։ Որտեղ է և ում հետ է: Պարզապես դեն նետեք ուրիշների նկատմամբ ատելությունը և դիմեք տրամաբանությանը: Համեմատեք Հայաստանի ռեսուրսները, բնակչության թիվը և հաջորդ տարվա բյուջեն ձեր հարևանների (նկատի չունեմ նույնիսկ ոչ թե Թուրքիան և Իրանը) նմանակեերպ ռեսուրսների հետ և նորից մտածեք՝ արժե արդյո՞ք լսել միոտանի մարդուն (ես կանխատեսում եմ աննրբանկատության մեղադրանքներ՝ բայց դա ոչինչ, քանի որ կեցցե ոչ այնքան նա, ով կորցրել է ոտքը պատերազմում, որքան նա, ով կարողացել է այդ ոտքը պոկել նրանից): Փրկիր Տեր աստված վշտից, բայց միոտանին ձեզ էլ հաշմանդամ կդարձնի, եթե դուք նրան հավատաք ու չմոռանաք ռևանշի մասին։

Կհամարձակվեմ ձեզ մի խորհուրդ տալ։ Ընդունեք ոչ ի վնաս և ոչ վիշտ, ինչպես ասում են։ Ֆանտազիաները, հարեւաններ, այդպես չեն մարմնավորում: Գլխով, գլխով պետք է մտածել, այլ ոչ թե հյուծված կրծքով։ Սա ձեզ համար Սոչիի օլիմպիադան չէ, որտեղ կարելի է ձեզ որպես իտալացի ներկայացնել, մեր վայրերում ամեն ինչ խիստ է, և բոլորը միմյանց մասին ամեն ինչ գիտեն։ Մի անգամ ձեզ ասել են. «Դուք կարող եք ամեն ինչ անել, որովհետև ձեզ ամեն ինչ կարելի է»: Բայց ձեզ հերթական անգամ խաբել են, քանի որ դասեր չքաղեցիք ձեր սեփական անցյալից: 19-րդ դարի վերջին, իսկ հետո՝ 1915-ին, ձեզ նույն բանն ասացին և ավելի շատ բան խոստացան։ Դա լավ ավարտ չունեցավ։ Հղի եք ռեւանշի մասին մտքո՞վ: Մենք դա գիտենք և պատրաստ ենք։ Իսկ հիմա, հարեւաններ, ինքներդ ձեզ մի հարց տվեք, որին պետք չէ մեզ պատասխանել, մենք առանց ձեզ էլ գիտենք պատասխանը։ Հարցրեք ինքներդ ձեզ և պատասխանեք ինքներդ ձեզ՝ «վիրավոր մեջքը ուղղելու» լույսի ներքո։ Այսպիսով, ո՞րն է ավելի ուժեղ՝ «İti qovan»-ը, թե՞ «միացում»-ը: Անձամբ ես խաղադրույք եմ կատարում «İti qovan»-ի վրա, որի օպերատորների առողջության ու ուժի համար Նոր տարվա գիշերը կխմի մեր ողջ բազմազգ Ադրբեջանը։ Շնորհավոր գալիք նոր տարվա առթիվ, ընկերներ: Խաղաղություն և բարություն ձեզ։