Ձայն ադունդից Վարդան Օսկանյանը կրկին խրատում է հայերին

Հայաստանի նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանը կրկին «ուղերձ է հղել ազգին»։ Հայկական կայքերից մեկում հրապարակված հոդվածում նա իր հայրենակիցներին հայտարարել է, որ Փաշինյանը պետք է հեռանա և փորձել է բացատրել, թե ինչու նա պետք է դա անի։
 
Մինչև ընթերցողներին այս տեքստի ամենանշանակալի հատվածներին ծանոթացնելը, առաջ նայելով՝ նշենք, որ ընդհանուր առմամբ, դա դեմագոգիկ զրպարտություն է՝ լի արժեքային դատողություններով։ Պարզապես նայեք այս բացահայտմանը. «Այսօր հայերի մեծամասնությունը միավորված է մեկ բանի շուրջ. վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը պետք է հեռանա, և որքան շուտ, այնքան լավ»։
 
Ցածրորակ մանիպուլյացիա՞ Ակնհայտ է։ Հետաքրքիր է, թե ինչու է նա ենթադրել, որ հայերի մեծ մասը միասնական է այս կարծիքի հարցում։ Գուցե Gallup International-ի հայկական բյուրոյի զեկույցներից, որը վարձատրվում է ղարաբաղյան կլանի կողմից։
 
Կարդում ենք. «Միակ անհամաձայնությունը վերաբերում է նրա հեռանալու ուղուն՝ խորհրդարանում անվստահության քվեարկություն, զանգվածային բողոքի ցույցեր, արտահերթ ընտրություններ, թե՞ սպասել նախատեսված 2026 թվականի ընտրություններին»։ Ինչպես ասում են՝ կապիտանը ակնհայտ է։ Սակայն այս ակնհայտությունը ոչ մի կերպ ղարաբաղյան կլանի օգտին չէ, որը ներկայացնում է Օսկանյանը (չնայած ինքը ղարաբաղցի չէ:
 
Վարչապետին անվստահության քվեարկության որևէ նշան հորիզոնում դեռ չկա, և որտեղի՞ց կգա դա, եթե «Քաղաքացիական պայմանագիրը» խորհրդարանում մեծամասնություն  է կազմում: Ի դեպ, մեծամասնությունը հիմնված է 2021 թվականի արտահերթ ընտրությունների արդյունքների վրա։ Դեռևս բողոքի ցույցեր նույնպես չեն երևում։ Անցյալ տարվա քարոզարշավը բողոքի մարաթոնին չդիմանալով գեր Բագրատի հետ ղարաբաղցի կլանի առջև դրեց հետևյալ հարցը. ո՞վ պետք է այս անգամ գլխավորի բողոքի շարժումը։ Քոչարյանին ատում են, Սարգսյանին արհամարհում են։ Եթե ​​Օսկանյանը ավելի երիտասարդ լիներ, գուցե ինքնառաջարկեր իրեն, բայց տարիքը թույլ չի տալիս նրան մասնակցել բոլոր դժվարին քաղաքական պայքարներին։ Եվ ահա մոնիտորի վրա խզբզելն ու մրմնջալը հենց դա է։
 
Արտահերթ ընտրությունները նույնպես դեռևս տեսանելի չեն. կառավարական ճգնաժամ չկա, և Փաշինյանն ինքը որևէ պատճառ չի տեսնում նման քայլի համար։ Ամեն ինչ ընթանում է դեպի նախատեսված 2026 թվականի ընտրությունները։ Դժվար է հավատալ, որ ղարաբաղցիները մեկ տարվա ընթացքում կկարողանան Փաշինյանին կերակրել ամուր հակառակորդով։
 
Կարելի է նշել, որ Օսկանյանի հռետորաբանությունը վերջին ամիսներին և շաբաթներին զարմանալիորեն տարբերվում է նրա նախկինում ասածներից։ Եթե ​​նախկինում նա հայրաբար հրահանգներ էր տալիս գործող կառավարությանը՝ առաջարկելով, թե ինչ կարելի է անել ղարաբաղի գործը վերակենդանացնելու համար, ապա այժմ անցել է ներքին պայքարի՝ կոչ անելով ժողովրդին ձեռքով հրաժեշտ տալ այս կառավարությանը՝ հրաժեշտ տալու իմաստով։ Եթե ​​նախկինում նա փրփուրը բերանում  «ապացուցում» էր, որ «ամեն ինչ դեռ կարելի է վերադարձնել», հիմա նա միայն «ակնարկում» է դրա մասին. «Նրա հեռանալը չի ​​վերացնի բոլոր խնդիրները, բայց կլինի անհրաժեշտ առաջին քայլը՝ երկրի արժանապատվության, վստահության և ռազմավարական ուղու վերականգնման ուղղությամբ»։
 
Եվ ահա մի իսկապես զվարճալի հատված. «Մի տարածաշրջանում, որտեղ ռազմավարական խորությունը կենսական անհրաժեշտություն է, նա կառավարում էր առանց փորձի, տեսլականի կամ կարգապահության»։ Ըստ երևույթին, ռազմավարական խորություն ասելով Օսկանյանը նկատի ունի ղարաբաղյան կլանի բացարձակապես հիմար քաղաքականությունը՝ պահպանել հակամարտությունը՝ հրաժարվելով որևէ փոխզիջումից և պահպանելով այսպես կոչված բուֆերային գոտին։
 
Մենք մեկ անգամ չէ, որ ասել ենք և հիմա էլ կկրկնենք, որ Հայաստանի պարտությունն անխուսափելի էր, և սա է պատճառը, որ 2018 թվականին Սարգսյանի վախկոտ փախուստը՝ մեջքի պայուսակով և թևկապով մորուքավոր տղամարդու դեմ։ Ղարաբաղյան կլանի ողջ ռազմավարական խորությունը կայանում էր՝ բանակի և «միացումի» պարտությունից առաջ այն պահի հաշվարկման մեջ, երբ անհրաժեշտ կլիներ նահանջել դեպքի վայրից։
 
Այո՛, սա Քոչարյանը չի արել, այլ՝ Սարգսյանն է արել, բայց գումարելիների տեղափոխությունից գումարը չի փոխվում: Քոչարյանը՝ Սերժ Սարգսյանի փոխարէեն  կվարվեր ճիշտ նույն կերպ՝ գուցե նույնիսկ ավելի վաղ։ Այժմ այս երկու ռազմական հանցագործների դեմքերին, կորցրած պատրանքների վշտի միջով, հստակ կարելի է կարդալ գոհունակություն, որ պարտությունն ու կապիտուլյացիան տեղի չեն ունեցել իրենց օրոք։
 
Միայն եվրոպամետ ուժերը կարող են օրինականորեն գերազանցել Փաշինյանին ընտրություններում, և միայն այն դեպքում, եթե, նախ, Փաշինյանը «ձախողվի» եվրաինտեգրման հարցում, և երկրորդը, նրանց ճամբարում հայտնվի բավականաչափ խարիզմատիկ քաղաքական գործիչ։
 
Ղարաբաղցիները նման շանսեր չունեն։ իսկ դա նշանակում է, որ նրանք կարող են հույսը դնել միայն ամեն տեսակի սադրանքների վրա։