Բաքուն զգուշացնում է, Երեւանը պետք է լսի Հակառակ դեպքում՝ բոլոր միջոցների օգտագործմամբ պատասխան քայլեր

Սա կարևոր, հստակ նախազգուշացում է Հայաստանին և նրա հովանավորներին: Հատկանշական է, որ այն բարձրաձայնել են զինվորականները, այսինքն՝ Ադրբեջանի Պաշտպանության նախարարությունը, այլ ոչ թե հայրենական դիվանագետները։ Ովքեր, առանձին նշեմ, արդեն մեկ անգամ չէ, որ համապատասխան նախազգուշական հայտարարություններ են արել պաշտոնական Երևանի հասցեին։ Ավաղ, Հայաստանի ղեկավարությունը նախընտրում է ձևացնել, թե նոր պատերազմ նախագուշակող ոչինչ տեղի չի ունենում։

Մեր առջև, իրականում, ընդամենը Հայաստանի ներկայիս կառավարողների կողմից վարքագծի փոփոխություն է։ Նախկինում նրանք գործում էին ավելի լկտիորեն, ինքնավստահ։ Հենց պաշտոնական Երևանի ներկայացուցիչների լկտիության և ինքնավստահության պատճառով մենք լսեցինք Հայաստանի այն ժամանակվա պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի՝ պատերազմի դեպքում ադրբեջանական նոր տարածքներ գրավելու մասին ելույթը։ Այդ նույն պատճառով էլ այն մասին, որ «Ղարաբաղը Հայաստան է, և վերջակետ», բղավել է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը։ Հենց նա 2020 թվականի հուլիսին հրամայեց ռազմական սադրանք կազմակերպել Թովուզի ուղղությամբ։ Հենց նրա հրամանով 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան Հայաստանի զինված ուժերը խոշոր տրամաչափի զենքերից, ականանետերից և հրետանային կայանքներից գնդակոծեցին ճակատագծի երկայնությամբ ադրբեջանական բանակի դիրքերը և Թերթերի, Աղդամի, Ֆիզուլիի և Ջեբրայիլի շրջանի ճակատամերծ գոտում գտնվող գյուղերը, ինչի հետևանքով տուժեցին խաղաղ բնակիչներ:

Դա եղավ վերջին կաթիլը Ադրբեջանի ղեկավարության և ադրբեջանական ժողովրդի համբերության բաժակում։ Մեր Զինված ուժերը ստիպված եղան սկսել պատասխան գործողություններ՝ այլևս չարձագանքելով մեր հաղթական երթը կասեցնելու Հայաստանի հովանավորների փորձերին։ Մենք հիանալի հիշում ենք, որ մի շարք երկրների ղեկավարները, ինչպես նաև միջազգային կառույցները, ինչպիսիք են ԵԱՀԿ-ն և ՆԱՏՕ-ն, այդ պատերազմի առաջին իսկ օրը կողմերին կոչ էին անում «հնարավորինս արագ դեէսկալացնել հակամարտությունը»։ Ինքնին այդ ձևակերպումը սխալ էր, վիրավորական էր Ադրբեջանի և ՄԱԿ-ի համար, որի Անվտանգության խորհուրդը և Գլխավոր ասամբլեան ընդունել էին չորս բանաձև, որոնցում սեւով սպիտակի վրա ամրագրված էր՝ մեր երկրի օկուպացված տարածքներից հայկական բոլոր անօրինական զինված կազմավորումների շուտափույթ դուրսբերման անհրաժեշտության մասին պահանջը։ Ավաղ, աշխարհում ոչ մի պետություն ոչինչ չարեց նրա համար, որպեսզի Հայաստանին ստիպել հետևել նրան, ինչ ամրագրված էր այդ բանաձեւերում։ Աշխարհի ոչ մի պետություն պատժամիջոցներ չկիրառեց Հայաստանի դեմ նրա համար, որ նա օկուպացրել էր Ադրբեջանի տարածքի 20%-ը, իրագործել էր էթնիկ զտումներ, ավերակների էր վերածել ադրբեջանական քաղաքներն ու գյուղերը։ Հենց այս պատճառով է, որ Հայաստանի նախկին և ներկա կառավարիչները այդքան խորապես վստահ էին սեփական անպատժելիության մեջ։ Եվ հենց այս պատճառով էր, որ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում աշխարհի որոշ երկրների նախագահների կողմից՝ ադրբեջանական բանակը կասեցնելու ցանկացած փորձը օդի դատարկ ցնցում էր։

Ադրբեջանը այն ժամանակ մեծ, պատմական հաղթանակ տարավ։ Պաշտոնական Բաքուն իրավացիորեն կարծում էր, որ հայկական կողմը ճիշտ եզրակացություններ է արել 44-օրյա պատերազմի արդյունքներից։ Ավաղ, ժամանակը ցույց տվեց, որ դա այդպես չէ։ Պաշտոնական Երեւանը շարունակեց ֆինանսավորել եւ զինել ղարաբաղյան խունտային՝ ակնհայտորեն հուսալով պահպանել Խանքենդին եւ այդ ժամանակ Ադրբեջանի մի շարք չազատագրված այլ տարածքներ։ Պաշտոնական Երևանի հասցեին պաշտոնական Բաքվի բազմաթիվ կոչերը սթափեցնող ազդեցություն չունեցան։ Եվ այդ ժամանակ, անցյալ տարվա սեպտեմբերին, մեր երկրի Ղարաբաղի տարածաշրջանում իրականացվեց մեկօրյա հակաահաբեկչական փայլուն գործողություն։ Որի արդյունքում Խանքենդիում բարձրացվեց Ադրբեջանի դրոշը, Ղարաբաղի խունտայի առաջնորդների մեծ մասը ձերբակալվեցին և բերվեցին Բաքու, իսկ նրա վերջին ղեկավար Սամվել Շահրամանյանը հայտարարեց «արցախ» կոչվող նախագծի ինքնալուծարման մասին։

Թվում է, թե գոնե այս ամենից հետո մենք կտեսնենք Հայաստանի ղեկավարության վերջնական սթափվելը։ Եվ իրոք Երևանից սկսեցին որոշակի ազդանշաններ գալ։ Հայաստանը պաշտպանեց Բաքվի թեկնածությունը COP29-ը հյուրընկալելու համար, սկսվեց սահմանների սահմանազատման և սահմանագծման գործընթացը, վերադարձվեցին չորս ադրբեջանական գյուղերը։ Բայց երբ ֆինիշային ուղագծի վրա դուրս եկավ խաղաղ պայմանագրի ստորագրման գործընթացը՝ պաշտոնական Երեւանը «փախավ թփերի մեջ»։ Ընդ որում, այս բառի ուղիղ իմաստով։ Այո, Փաշինյանը բառացիորեն փախավ Բրիտանիայում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ նախապես ծրագրված հանդիպումից։ Դա արվել է ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի անմիջական հրահանգով, որոնք այժմ խաղում են այն պատերազմի սադրիչների ամոթալի դերը, որի սպառնալիքի մասին այժմ զգուշացնում է Ադրբեջանի Պնախարարությունը։

«Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների կողմից Հայաստանում անցկացվող զորավարժությունները, Ֆրանսիայի կողմից Հայաստանին մահաբեր զենքով հագեցնելն ու Եվրոպական միության կողմից Խաղաղության եվրոպական հիմնադրամի քողի տակ նախնական փուլում տասը միլիոն եվրոյի չափով Հայաստանին ռազմական օգնության տրամադրումը՝ Հայաստանին ոգեշնչում են նման սադրանքների և վկայում են Ադրբեջանի դեմ հերթական պատերազմի նախապատրաստության մասին»,- հստակորեն ուրվագծել է իր դիրքորոշումը հայրենական պաշտպանության գերատեսչությունը։

Այն ևս մեկ անգամ Հայաստանին և նրա հովանավորներին զգուշացնում է այն մասին, որ նրանք պետք է ձեռնպահ մնան Հարավային Կովկասում պատերազմի նոր օջախ ստեղծելու մտադրությունից։ Եվ սա նախազգուշացում է, որին իմաստ կունենար Հայաստանի ղեկավարները ուշադրություն դարձնեն։ Այո, առաջին հերթին նրանք։ Հենց նրանք պետք է բացատրեն իրենց հովանավորներին, ովքեր սադրիչ նպատակներ են հետապնդում և տենչում են ունենալ ևս մեկ վերահսկվող քաոսի հերթական օջախ, որ Ադրբեջանի Պնախարարությունն է հանդես գալիս նախազգուշացումով։ Մեր բանակն ապացուցել է, որ ի վիճակի է հասնել իր բոլոր նպատակներին։ Այդ թվում նաև այն ամենի լիկվիդացմանը, ինչը վտանգ է ներկայացնում մեր երկրի ազգային շահերին ու տարածքային ամբողջականությանը։ Անկախ նրանից, թե այս հաշվով ինչ սպառնալիքներ կարող են ներկայացնել Հայաստանի հովանավորները։