Ռեւանշիզմից ահաբեկչություն՝ մեկ քայլ է Անցյալի և ներկայի սադրիչների մասին

Սադրիչները, ինչպես գիտեք, հին հռոմեական գլադիատորների տեսակ են։ Նրանք պատկերված էին գոտկատեղի փաթաթանով, գոտիով, ձախ ոտքին երկար սռնապաններով, ձեռքին մանիկա, որի մեջ գլադիատորը բռնում էր սուրը և հռոմեա-կելտական սաղավարտ՝ երեսկալով, առանց եզրի ու սանդերքի։ Սադրիչի կուրծքը պաշտպանված էր թիկնապանակով, որը սկզբում ուղղանկյուն էր, հետո հաճախ կլորացված։ Ժամանակակից սադրիչները ուրիշ տեսք ունեն: Նրանք կարող են հագնել թանկարժեք կտորից պատրաստված գործնական, լավ ձևված կոստյումներ և աշխատել հարմարավետ գրասենյակային սենյակներում, որոնցից դուրս գալով կարող են նստել թանկարժեք մեքենա։ Նրանցից շատերի տեսքը կարող է ամենևին էլ հերոսական, գլադիատորական չլինել։ Բայց դա նրանց չի խանգարում լինել սադրիչներ։

Հիմա մենք տեսնում ենք, թե ինչպես են ակտիվորեն աշխատում Հայաստանին քաղաքական, ֆինանսական և ռազմական աջակցություն ապահովվող եվրոպացի և ամերիկացի սադրիչները։ Նրանք ակնհայտորեն տենչում են նոր պատերազմի Հարավային Կովկասում։ Պատերազմ, որը կբերի նոր զոհեր, ավերածություններ, արցունքներ, ցավ։ Բայց այս ամենը «մանրուքներ» են, քիչ են մտահոգում նրանց, ովքեր տենչում է իրականացնել իրենց սեփական աշխարհաքաղաքական ծրագրերը: Նրանք սովոր են խաղադրույք կատարել «իրենց շան տղաների» վրա։ Այդ իմաստով Նիկարագուայի բռնապետ Սոմոսան ոչնչով չի տարբերվում հայկական «խորովածային հեղափոխության» հաղթական Նիկոլ Փաշինյանից։ Ճիշտ է միայն, այն, որ Հայաստանի վարչապետն ավելի ակտիվ է պտտում հեծանիվի ոտնակները, օրինակ ծառայելով իր թիմի մյուս անդամներին։ Իսկ մնացած բաներում՝ նա էլ այդպես ուրիշի կամքի կատարողն է, միայն պրոֆիլում:

Բայց այստեղ կարեւոր է հասկանալ, թե ինչի կարող է հանգեցնել հայկական ռեւանշիզմի խրախուսման քաղաքականությունը։ Միանգամայն ակնհայտ է, որ հայկական ահաբեկչությունը նույնպես գլուխ կբարձրացնի։ Ի դեպ, երեկ լրացավ Անկարայի Էսենբողա միջազգային օդանավակայանի վրա հարձակման 42 տարին, որն իրականացրել էր ահաբեկչական «Հայաստանի ազատագրության հայ գաղտնի բանակ» (ASALA) կազմակերպությունը։ 1982-ի օգոստոսի 7-ին տեղի ունեցած հարձակման անմիջական հեղինակներն էին Զոհրաբ Սարգսյանը և Լևոն Էքմեքջյանը (Էքմեքչյան), ովքեր ռումբ են պայթեցրել լեփ-լեցուն սպասասրահի մեջտեղում, այնուհետև ավտոմատներով կրակ են բացել անձնագրային հսկողության աշխատակիցների և ուղևորների վրա, ովքեր հերթի էին կանգնած KLM-ի չվերթ բարձրանալու համար: Այնուհետև ահաբեկիչները վազել են սրճարան, որտեղ 20 պատանդ են վերցրել։ Թուրքական հատուկ ջոկատայինների կողմից սրճարան գրոհի ժամանակ Սարգսյանը սպանվել է, իսկ Էքմեքչյանը վիրավորվել և ձերբակալվել է։ Հարձակման և դրան հաջորդած երկու ժամ տեւած փոխհրաձգության արդյունքում զոհվել է 9, վիրավորվել՝ 72 մարդ։ Զոհվածների թվում եղել է մի կին ԱՄՆ-ից , ինժեներ Արևմտյան Գերմանիայից, երեք թուրք ոստիկան, ինչպես նաև թուրք ուղևորներ և օդանավակայանի աշխատակիցներ:

ԱՍԱԼԱ-ն իր վրա է վերցրել հարձակման պատասխանատվությունը և հայտարարել, որ հարձակումը եղել է ի բողոք՝ «թուրքական ֆաշիստների կողմից հայկական հողերի օկուպացիայի դեմ»: Ծանոթ է հնչում, այնպես չէ՞: Անմիջապես հիմա մենք հայ «ռեւանշիստներից» լսում ենք նույն բանը ադրբեջանական ժողովրդի ու պետության նկատմամբ։ Նրանք բացահայտ հայտարարում են, որ պատերազմը չի ավարտվել, որ իրենք պահանջներ ունեն մեր հողերի նկատմամբ։ Այո, նրանք արյուն են տենչում: Նրանք գիտեն ումից օրինակ վերցնել: Նկատի ունեմ այն, որ երբ թուրք ոստիկանները ձերբակալված Լևոն Էքմեքջյանին հայտնեցին, որ նա ու նրա հանցակիցը սպանել են 9 հոգու, նա բղավեց. «Դա քիչ է»: Արդյունքում՝ 1982 թվականի սեպտեմբերի 7-ին դատարանը նրան դատապարտեց մահապատժի։ Էքմեքչյանի վերաքննիչ բողոքը մերժվել է, և 1983 թվականի հունվարի 29-ին նա կախաղան է բարձրացվել։

Սա հայ ահաբեկիչների այն հանցագործությունն է, որը կարևոր է միշտ հիշել։ Հատկապես հիմա, երբ հայ ռեւանշիստների ձայները հնչում են շատ բարձր ու համառորեն։ Այդ թվում նաև այն պատճառով, որ նրանք զգում են աշխարհի տարբեր երկրների հովանավորությունը, բայց առաջին հերթին՝ ԱՄՆ-ից ու Ֆրանսիայից։ Ադրբեջանը այս ամենը տեսնում է ու հասկանում՝հայկական կողմը որպես զենք ընտրած սադրիչների շարժառիթներն ու վերջնական նպատակը։ Նրանց ոչինչ չի հաջողվի։ «Երկաթե բռունցքը» տեղում է և ունակ է սթափեցնել ում ցանկանա։