Ֆոկուսը չստացվեց Սամիթ Ալիևի «Անհարմար ճշմարտությունը»

Ինչպես ասում են, եկել է արբեցուցիչ պատմությունների ժամանակը։ Մի խոսքով, Իսրայելի «Kan» պետական հեռուստառադիոընկերությունը, իբր, հայտնել է այն մասին, որ Իսրայելի բանակն իր զինվորականներին արգելել է մնալ Ադրբեջանում և Վրաստանում՝ Իրանի կողմից հարձակման սպառնալիքների պատճառով: Իբր, նրա տեղեկություններով, բանակի ղեկավարության կարգադրության համաձայն՝ զինվորական ծառայության մեջ գտնվող իսրայելցիները, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով այժմ գտնվում են Հարավային Կովկասի այս երկու հանրապետություններում, պարտավոր են անհապաղ վերադառնալ Իսրայել։ Մինչդեռ, պետական հեռուստառադիոընկերության պաշտոնական կայքում այս տեղեկությունը ոչ ոք չգտավ, բայց այս տեղեկությունը անխոնջ տարածում են հայկական լրատվական կայքերն ու տելեգրամ ալիքները։ Զուտ մարդկային տեսանկյունից ես նրանց հասկանում եմ. տեղեկատվական պատերազմը չի ավարտվել։ Իսկ այնպես՝ հետաքրքիր տեղեկատվական շահարկումը, համենայնդեպս, վատ փորձ չէ, ափսոս, որ այն այնքան էլ հաջող չէր: Որովհետև դա զուրկ է որևէ տրամաբանությունից։

Ես ձեզ մի փոքրիկ գաղտնիք կբացեմ. մեկ այլ պետության տարածքում գտնվող այս կամ այն պետության զինված ուժերի անձնակազմին հրամանները չեն տրվում հեռուստատեսության միջոցով, իրեն հարգող պետությունների ռազմական կառույցները ունեն իրենց գերատեսչության ղեկավարի կարգադրությունները, իրենց զինվորներին ու սպաներին հասցնելու առավել գաղտնի միջոցներ։ Սրանից ավելի զվարճալի միակ բանը կարող է լինել Իսրայելի պաշտպանության բանակի հաղորդագրությունը Իսրայելից դուրս գտնվող իր զինվորներին և սպաներին՝ թոմ-թոմների որոտի և ազդանշանային խարույկների ծխի միջոցով: Այ սա ես հասկանում եմ՝ կհնչեր ստեղծագործական: Այնպես որ, սա էշի անհեթեթություն չէ, ոչ, սա անբավարար մտածված տեղեկատվական նետում է։ Դե, կամ խոսակցություններ ուշ պերեստրոյկայի դարաշրջանից. «Սոֆիա Ռոտարուն ամուսնացել է Յակ Իոալուի հետ, դե, նրանք միասին երգել են նաև «Գորնայա լավանդա»-ի մասին երգը, եթե որևէ մեկը հիշում է, բայց տես «Զեմլյանե» խումբը հրաժարվել է նվագել նրանց հարսանիքին»։

Մեկ Ադրբեջանի կողմիզ կռվել են ԴԱԻՇ-ի վարձկանները և ընդհանրապես Մերձավոր Արևելքի կեսը, մեկ Իսրայելի պաշտպանության բանակի անձնակազմը (ինչպես դա կարող է տեղավորվել մեկ գլխի մեջ՝ ես այնքան էլ չեմ հասկանում, դե, եթե որ... ԽՍՀՄ-ի ու Վերմախտի զորքերըը միաժամանակ, եղբայրական դաշինքով, 1942-ին համատեղ հարձակվեին... օրինակ Էկվադորի վրա): Դե, եկեք զեղջ անենք հաարևանիկների հոգեֆիզիկական վիճակի վրա, ես անձամբ զարմացած եմ, որ նրանք իսրաելական և թուրքական զորքերին ու սիրիացի և իրաքցի վարձկաններին չեն կպցրել նաև, օրինակ՝ դոտրակցիներին։ Իհարկե, ոչ ոք չհավատաց ստին, թեկուզ միայն այն պատճառով, որ սուտն անհիմն էր, ոչ առասպելական վարձկանների դիակներ, ոչ էլ գերիններ։ Չեմ ժխտի, որ Ադրբեջանի տարածքում եղել է թուրքական F-16-ների էսկադրիլիա, բայց դրանք եղել են զսպման տարր։ Որպեսզի երրորդ կողմերի մոտ չլիներ հարևանիկներին օգնելու գայթակղություն:

Այնպես որ, դոտրակցիները ու սիրիացիները Իսրայելի պաշտպանության բանակի հետ միասին՝ միջազգային հանրության ուշադրությունը գրավելու միամիտ փորձ են։ Սկզբունքորեն՝ բացատրելի է։ Դե, նախ՝ գլխին հարվածները խելք չեն ավելացնում, իսկ երկրորդը՝ նրանք պատրաստ են ամեն ինչ հորինել, միայն թե չխոստովանեն, որ պարտվեցին մեզ, ինչպես այդ կատակում։ Հայ դարպասապահին կարելի է գոլ խփել, բայց սա միայն սկիզբն է, որովհետև հետո նրան շատ երկար ժամանակ է պետք ապացուցել, որ գոլը եղել է։ Փոխհատուցումը «մենք՝ խեղճ հայերս, միայնակ պայքարեցինք գրեթե ողջ աշխարհի դեմ» ոգով։ Այո։ Իմ կարծիքով, ընկերները ստում են, ինչ-որ կոլեկտիվ Տրոցկու նման, և գնահատեք իմ նրբանկատությունը, ես ասացի, որ ընկերները ստում են, ինչպես այդ հավաքական Տրոցկին, և չսկսեցի մեջբերել բնօրինակը։

Ընդհանրապես, ամեն ինչ ընկեր Բուլգակովի կարծիքով է. «Եվ այս ստի մեջ ամենահետաքրքիրն այն է, - ասել է Վոլանդը, - որ այն՝ սուտ է առաջինից մինչև վերջին բառը»:

Իմ կարծիքով, մեր սիրելի հարեւաննիկների ֆոկուսներից նույնիսկ նրանց հովանավորներն են սկսում քիթը շուռ տալ... Առայժմ հանդուրժում են, այո, դե նաև օգտվում են նրանցից... փոփոխական հաջողությամբ... Դե նաև լավ կատակով իրավիճակը լիցքաթափել չեն մոռանում, օրինակ, կատակը՝ ղարաբաղցի բոլոր հայերին Փարիզի պատվավոր քաղաքացու կոչում շնորհելը՝ առանց Ֆրանսիայի տարածք մուտք գործելու և հետագայում Ֆրանսիայի քաղաքացիություն ստանալու իրավունքի, իմ կարծիքով, շատ հաջող էր։ Այնպես որ, հարևաններից աճպարարներ ոչ այնքան էլ լավ է ստացվում, և հովանավորները գնահատում են ոչ այնքան իրենց իլուզիոնիստների արվեստը, որքան օգտագործում են, որպեսզի գործողությունների միջև դադարները լրացնեն: Գիտեք, Նադեժդա Թեֆին՝ եղել է 20-րդ դարի սկզբի այսպիսի հիանալի գրող, ունի մի փոքրիկ, բայց շքեղ պատմություն, որը կոչվում է «Ձեռքերի ճարպկություն»: Ձախորդ աճպարարի մասին, ով հերթական ու կրկին անհաջող ելույթ է ունենում գավառական փոքրիկ քաղաքում։ Աճպարարն իրականում ապաշնորհ է, նրա խորամանկությունները չեն գործում, իսկ նրա ձեռքերի ճարպկությունը լավ դառնալու ցանկություն է թողնում, նա այրում է հանդիսատեսներից մեկի թաշկինակը, թաշկինակի մեջ եփած ձվի տեսքով հնարքը նույնպես չի ստացվում, մի խոսքով, անհաջողություն ու վերջ։ Եվ հուսահատության մեջ ընկնելով, նա սկսում է լաց լինել, ընդ որում նա լաց է լինում բավականին անկեղծորեն, բողոքում է, որ հավաքած գումարը կազմում է ընդամենը չորս ռուբլի, իսկ կրպակի տիրոջը նա պետք է վճարի ութ, ընդհանրապես, ուր գցես՝ ամենուր սեպ է, ինչպես ասում են։ Դե, մարդիկ, մեծ հաշվով, այնքան էլ չար արարածներ չեն, ոմանք նույնիսկ սկսում են կարեկցել նրան, ասում են, ամեն ինչ պատահում է, ինչ-որ մեկը նույնիսկ արցունքոտվում է, բայց հետո դահլիճից ձայն է լսվում. հիմա սրիկա մարդիկ կան։ Նա քեզանից փող կպոկի, իր արցունքներով ու բողոքներով հոգիդ կայլայլի։ Իսկ եկեք, ախպեր, ծեծենք այս աճպարարին, քանի որ ոչինչ չկա։

Ակնարկը հասկանալի՞ է։ Չէ որ ամեն ինչ կարող է պատահել, ձեր տեղը ես զգույշ կլինեի... Դոտրակցիների, պակիստանցիների, ցախալականների և նրանց միացած ԴԱԻՇ-ականների հետ հնարքները, ինչպես տեսնում եք, այնքան էլ լավ չեն աշխատում։ Բայց մի հուսահատվեք և շարունակեք ձեզ վրա աշխատել, միգուցե հաջորդ անգամ ձեզ մոտ ստացվի: Ինչում ես անձամբ շատ ուժեղ կասկածում եմ։