Կամ կազմալուծել, կամ բայրակթարացնել Երրորդը տրված չէ

«Ղարաբաղի զինված ուժերը չեն կազմալուծվի, իշխանությունները երբեք համապատասխան առաջարկ չեն հնչեցրել»,- «Ապառաժ» թերթին հայտարարել է՝ ադրբեջանական Ղարաբաղում անհասկանալի կազմավորման «անվտանգության խորհրդի քարտուղար», ռազմական հանցագործ Վիտալի Բալասանյանը։ Ընդ որում, այդ «քարտուղարը» ընդգծել է նաեւ, որ «հանրապետության իշխանությունները, ընդհակառակը, բանակը ժամանակակից պայմաններին հարմարեցնելու համար կառուցվածքային փոփոխություններ են անցկացրել»։

Նման ձիու լկտիությունը չի կարելի աչքաթող անել, «չեն հասկանա՝ թուլության ու թողություն տեղ կընդունեն»։ Մեր գործողությունների ալգորիթմը պետք է լինի հետևյալը. Լաչինում անցակետի արագ տեղադրում, գազանջատում՝ Խանքենդում և նրա շրջակայքում և, ասենք, յոթ էներգետիկ ենթակայաններից հինգի ոչնչացում, որոնք էլեկտրաէներգիա են մատակարարում մինչև վերջ չոչնչացվածներին( ենթակառուցվածքը այնտեղ գործնականում պաշտպանված չէ և հեշտ թիրախ կարող է դառնալ): Մեկ շաբաթ անց (առանց ջերմության և լույսի, այն շատ երկար կձգվի), առաջարկել «ձեռքերդ վեր դուրս արի տանկից»։ Պահանջները չկատարելու դեպքում, ռուս խաղաղապահներին կարճ, բայց հստակ բացատրել Ադրբեջանի տարածքում ապօրինի զինված խմբավորումների ներկայության անթույլատրելիությունը. «իսկ հիմա շրջվիր»։ Եվ պարզապես մեկընդմիշտ բացահայտել այդ թարախակույտը։

Մեզ ամեն դեպքում կմեղադրեն, մենք արդեն սովոր ենք և նույնիսկ սկսում ենք դա մի տեսակ զվարճանքի տեղ ընդունել. «Եթե ԵԱՀԿ-ն, ԵԽԽՎ-ն և ԵԽ-ն ուլտրաձայնային տիրույթում չեն քվեարկում՝ ըստ երևույթին մենք ինչ-որ բան ճիշտ չենք անում»։ Պետք է, պետք է շտկել իրավիճակը, առանց ավելորդ պատշաճավարություն դրսևորելու։ Դա բոլորովին անտեղի է։

«Միջազգային իրավունքի նկատմամբ մեր հարգանքը սահմաններ չունի, բայց գոնջոտի մեկը մտել էր ցախատունը, և մենք նրան ականջից բռնած հանել ենք այնտեղից: Դե, ականջը մնացել է ձեռքի մեջ, իսկ փաստորեն ինչու՞մն է խնդիրը։ Սա տարածքային ամբողջականության վերականգնում է, իսկ այն, որ նրանք, ովքեր չհասցրին զուգարանակոնքերով փախչել, ոչնչացվել են՝ ուրեմն սա անողոք պատմական տրամաբանություն է»։ Իսկ եթե լիովին անկեղծ լինենք, ապա զինվորների և/կամ անջատողականների ոչնչացման մասին տեղեկությունները շատ լավ բարձրացնում են տրամադրությունը, կարծես թե համակրելի աղջկա հետ ես ծանոթացել, կամ աշխատանքային օրվա կեսին հարյուր գրամ ես կոնձել, և ոչ ոք դա չի նկատել: «Բացառիկ դրական հույզերի մի ամբողջ բույլք»։

Բայց Ղարաբաղի մաքրումը միայն գործի կեսն է։ Պետք է խաղալ «միանգամից մի քանի տախտակների վրա»։ Գոնե միայն այն պատճառով, որ ստիպված ես գործել հատկապես նման ձևով: Կարելի է ամենաբարձր մակարդակով բարձրացնել Զանգեզուրում ադրբեջանցիների ինքնավարության հարցը։ Մերոնք այնտեղ երկու հարյուր հազարից ավելի էին։ Եվ շատերն են ցանկանում վերադառնալ: Սրանք «տարածքային պահանջներ» չեն, այլ իրենց տներ վերադառնալու օրինական իրավունք։ Իմ կարծիքով, հարեւանուհիների մոտ առանց այդ էլ «մեկ քառակուսի կիլոմետրի նորմաները բարձր են», և հետևաբար՝ նրանք պետք է մի փոքր հետ գնան։ Միաժամանակ ինքնաբարեբար կվերանա Զանգեզուրի միջանցքի հարցը։ Ինչի՞ համար միջանցք, եթե Ադրբեջանի և Նախչըվանի Ինքնավար Հանրապետության միջև կլինի Զանգեզուրի Ինքնավար Հանրապետության միջով ուղիղ կա՞պ: «Փոքր մասշտաբի ստորությունների համար կարելի է ապտակ հասցնել, ավելի ծանր զանցանքների համար պետք է աչքը հանել», - սա միշտ չէ, որ ճիշտ է: Ոմանք ստացած ապտակը հասկանում են որպես «նա չի կարող իմ աչքը հանել», ուստի լկտիության համար պատիժը պետք է ուղեկցվի դասախոսությամբ. ինչի՞ համար, ինչու՞, երբ գանք փողի ետևից, և հաջորդ անգամ ինչ է սպասվում ծեծվածին։

«Ջիմմի, մայորը երեք գանգամաշկի համար վճարում է արծաթե դոլար: Սա արդար գին է, բայց դու քարշ տալով բերել ես վեց դյուժին, իսկ գնդի գանձարանում հիմա այդքան փող չկա, կբերեն միայն մի շաբաթ հետո։ Կարո՞ղ ենք պայմանավորվել երեք դոլար մեկ դյուժինի դիմաց և մեկ ամիս արձակուրդի վրա»: Եվ կեցցե սոցիալիստական մրցակցությունը անջատողականների գլխաքանակի կրճատման գործում։ Պետք է օգտագործել ցանկացած հնարավորություն, որպեսզի բարդացնել նրանց կյանքը։ Գործի օգտին և տրամադրությունը բարձրացնելու համար: Այդպես կհաղթենք։