Պետրոսյանի ժառանգությունը Օ՜յ ինչ է լինելու / ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ

Մեր տարածաշրջանում տեղի են ունենում շատ հետաքրքիր, ես կասեի նույնիսկ գրավիչ գործընթացներ, և գլխավորը, իմ կարծիքով, մեզ համար՝ այս գործընթացներից հեռու մնալն է։ Հարևանիկները դանդաղ վերածվում են աշխարհաքաղաքական հումորեսկի։ Պետրոսյանի մի տեսակ կայծանետ հումոր՝ առանց անձամբ Պետրոսյանի։

Իսկ ահա թե ինչ է տեղի ունեցել. Հայաստանի Սահմանադրական դատարանը Միջազգային քրեական դատարանի (ՄՔԴ) վերաբերյալ Հռոմի կանոնադրությամբ ամրագրված պարտավորությունները համարել է Սահմանադրությանը համապատասխան։ Մարդկային լեզվի թարգմանությամբ. եթե Ռուսաստանի նախագահը գա Հայաստան՝ մենք նրան անպայման կձերբակալենք։ Նույնիսկ եթե նա դիմադրություն ցույց տա: Մենք կձերբակալենք բոլոր նրանց, ում մամար ՄՔԴ-ն օրդեր է տվել: Եվ մենք նրանց բոլորին անպայման ցույց կտանք։ Նույնիսկ եթե նրանք բոլորը դիմադրեն իրենց ողջ 102-րդ ռազմաբազայով։

Իրավիճակն, իհարկե, ֆիլմից ավելի զվարճալի է։ Անձամբ ես միանման անբարյացակամությամբ եմ վերաբերվում լինի ռուսական ներկայիս ռեժիմի, լինի մեր թանկագին հարևանիկների վերնախավի նկատմամբ՝ բայց տվյալ կոնկրետ դեպքում ցանկացած էմոցիաները, բացի սպասողական ժպիտից՝ ուղղակի անտեղի են: Նման դասավորության և մեր հարևանիկների կողմից, մեղմ ասած, նման աննրբանկատության դեպքում ինչ-որ բան անպայման տեղի կունենա։ Եվ հետևաբար՝ մենք մի կողմ ենք քաշվում, հիանում ենք կոմպոզիցիայով և գոհունակությամբ ժպտում ենք: Առայժմ պարզապես ժպտում ենք, քանի որ մենք անշուշտ ծիծաղելու առիթ կունենանք։

Կարելի է աննկատ շփել ձեռքերը: Մեջբերում եմ. «Մոսկվան բացարձակապես անընդունելի է համարում Ռուսաստանի ղեկավարության դեմ ՄՔԴ-ի վերջին անօրինական և իրավաբանորեն անէական «օրդերների» ֆոնին Միջազգային քրեական դատարանի Հռոմեական կանոնադրությանը միանալու պաշտոնական Երևանի պլանները։ Գործի բարոյական կողմն ինձ միանգամայն չի հուզում, թող Ռուսաստանը Հայաստանի հետ ինքնուրույն զբաղվի, ինքն է մեծացրել և կերակրել ի փորձանք իր գլխին։ Սիրելի երեխան սկսել է կոպտել՝ ինչ արած, ուզում ես՝ կարող ես մտրակել, ուզում ես՝ մի քիչ էլ գրպանի փող տալ, բայց դա դժվար թե օգնի, աղջիկը ավելի հարուստ հայրիկին է աչքերը խաղացնում: Իսկ դուք նրա հետ այսպես վարվեք, դասականներից լավ, միևնույն է, ոչ ոք խորհուրդ չի տա։

Հետաքրքիր և այլ բան։ Ի՞նչ դեմքով է Հայաստանը հիմա փող վերցնելու Ռուսաստանից։ Կարծում եմ, որ անտարբերությամբ, սկզբում ձևացնելով, թե առանց այդ փողերի էլ հիանալի գլուխ կհանի։ Գնալով ավելի լկտիորեն ու ավելի անպատկառորեն։ Չէ որ ինչպես էլ շուռ չտաս՝ Հայաստանին այնուամենայնիվ կերակրում է նա՝ Ռուսաստանը, հենց Ռուսաստանից է գալիս տրանսֆերտների հիմնական հոսքը (2017-ից 2020 թթ. ժամանակահատվածում Հայաստանին ԵՄ-ի օգնությունը կազմել է մոտ 185 միլիոն եվրո, քիչ չէ, բայց շատ էլ չէ Ռուսաստանից գումարների համեմատությամբ): Չէ որ ոչ բոլոր հայերն ունեն հարազատներ Փարիզում և Լոս Անջելեսում, այո և հեռու ոչ բոլորին են թողնում այդ նույն Փարիզ և Լոս Անջելես: Բա ի՞նչ, եթե Ռուսաստանը սկսի հայերին զանգվածաբար արտաքսել, ասենք, Կրասնոդարի երկրամասից։ Եվս մեկ անգամ ընդգծում եմ. մենք՝ վեր ենք այս գոտեմարտից, սրանք ձեր անձնական ջոկումներ են՝ «վասալը խախտել է երդումը», իսկ անձամբ ինձ այս իրավիճակը հետաքրքրում է բացառապես որպես թատերասեր։

Այնպես որ, իհարկե, լկտիությունը՝ երկրորդ երջանկությունն է, բայց սա միայն սկզբում: Բայց տես հետո ... հետո ... հետո կարող է ամեն ինչ պատահել: Տեսնում եք չէ, հարեւաններ, Արևմուտքը ձեզանով խաղ է խաղում։ Ոչ թե ձեզ հետ, ինչպես ձեզ է թվում, այլ հատկապես ձեզանով: Ձեր խնդիրների, հնության, թախծոտ աչքերի և բազմաչարչարության վրա Արեւմուտքը թքած ունի։ Արևմուտքը մինչև ուղն ու ծուծը պրագմատիկ է, և ձերբակալման այս օրդերը, սա այն բանը չէ, ինչը սև բիծ է Կրեմլի ռեժիմի համար, այն ավելի շատ ուղերձ է բոլորին Կրեմլի հետ շփումները նվազագույնի հասցնելու համար: Բայց այստեղ այն երկրները, որոնք ավելի խելացի են, վարում են իրենց ազգային շահերով, այլ ոչ թե ՄՔԴ-ի պահանջներով թելադրված քաղաքականություն։ Մուեզզինից առաջ չի կարելի մինարեթ մտնել, հասարակությունը չի հասկանա։ Ռուսաստանը երկար խաղ չի խաղում, երկար խաղի մեջ նրան սովորաբար ներքաշում են։ Նա չի սկսի գունավոր հեղափոխություններ անել, կամ ՈԿԿ-ներ հովանավորել: Նա պարզապես կգնդակահարի խորհրդարանը կամ կկատարի ուղղակի ինտերվենցիա։ Չե՞ք ճանաչում չերվոնեցներին։ Դուք շատ կտրուկ մարմնաշարժումներ եք անում և ձեր ներկայիս տերերին ավելորդ անգամ հիշեցնում ձեր գոյության մասին։ Այնուամենայնիվ, ով է ձեր բժիշկը… ձեր եվրոպացի դաշնակիցներն ու բարի կամեցողները… դե ինչ եվրոպացի դաշնակիցները… նրանք այնուամենայնիվ հեռու են, և, առաջին հերթին, կարող են պարզապես ժամանակին չհասնել, և երկրորդը, ամենայն հավանականությամբ՝ պարզապես չեն ցանկանա։ Բայց անպայման կհայտնեն խորը մտահոգություն, գլուխները թափ կտան, և նույնիսկ ցավակցություններով հեռագրեր կուղարկեն։ Գուցե օգնելու խոստումներով, բայց հաջորդ անգամ, քանի որ առանց ձեզ էլ հոգսերը բավական են։

Եվ սրանք ոչ այնքան ձեր սխալներն են «ազգային պետություն կառուցելու» գործում, որքան պողպատե օրինաչափություններ, որոնք անպայման երկրին կբերեն՝ հարեւանների հետ անդադար խնդիրների, կաղող ժողովրդագրության և առանց դեպի ծով ելքի՝ հերթական պարտությանը:

Իսկ մեզ... մեզ չարժե նախատել հոգևոր անզգայության մեջ, մեր արցունքները՝ մինչև ծայրահեղության ժլատ կլինեն։ Մինչդեռ մենք այստեղ ընդհանրապես գործ չունենք: