Խաղաղություն առանց «դանակների» գրպանում Caliber.Az YouTube ալիքի tեսանյութ

Մինչ Ադրբեջանի քաջարի Զինված ուժերը, մեկ 44-օրյա պատերազմի և դրան հաջորդած չորս մեկօրյա գործողությունների արդյունքում, մեր հերոս զինվորների կյանքի գնով, բացատրեցին հարևան Հայաստանին, որ մեր տարածքի նկատմամբ նրա բոլոր հավակնությունները բացարձակապես անիմաստ են, իսկ ադրբեջանական դիվանագիտությունը, զինված ուժերի աշխատանքին զուգահեռ, արտաքին քաղաքական հարթակներում ապացուցել է հայկական վրեժխնդրության երազանքների ապարդյունությունը, հայկական պետության քաղաքական ղեկավարությունում, կարծես թե, համապատասխան եզրակացություններ չեն արել , և այնտեղ. նրանք դեռ շարունակում են փայփայել «միգուցե», «իսկ եթե», «ինչ կլինի, եթե» հույսը: Հակառակ դեպքում, ինչպես կարելի է բացատրել վերջերս տարածված լուրը՝ այս երկրի կողմից Ֆրանսիայի ռազմաարդյունաբերական համալիրից «Կեսար» ինքնագնաց հրետանային համակարգերի գնման մասին։

Եթե Հնդկաստանից 155 մմ MArG ինքնագնաց հաուբիցների և Pinaka հազարկային կրակի հրթիռային համակարգերի գնումը կարելի է բացատրել հարավասիական վաճառողի առևտրային շահերով, ապա Ֆրանսիան դժվար թե մտահոգվի միայն իր գանձարանի համալրմամբ: Ակնհայտորեն, Փարիզը առաջնորդվում է մի փոքր այլ շարժառիթներով, որոնցից դժվար թե կարելի է առանձնացնել իր հայ քրոջ հանդեպ անկեղծ մտահոգությունը։ Մենք շատ ենք խոսել Սառը պատերազմի մասին, որը մեր ժողովրդին պարտադրել է Մակրոնի Ֆրանսիան (և աննկատ, առանց մեր կողմից որևէ սադրանքի), և մեկ անգամ չէ, որ կխոսենք։ Բայց Ֆրանսիան հեռու է գտնվում, իսկ Հայաստանն ու Ադրբեջանը հարևաններ են ու միշտ այդպիսին կմնան, իրարից հեռու չեն գնա։

Ուստի հարցեր են առաջանում, որոնք ուղղված են ավելի շուտ Երևանի ներկայիս քաղաքական ղեկավարությանը, քան հեռավոր Փարիզին։ Ի՞նչ եք մտածում, հարևաններ: Ինչ կա ձեր մտքում: Ինչո՞ւ է պետք այս անիմաստ մրցավազքը, որից ապրիորի հետ կմնաք։ Պատրաստու՞մ եք կռվել մեզ հետ, հետ վերադարձնել՝ վերջին պատերազմի ժամանակ կորցրած ձեր կողմից օկուպացված տարածքները, թե՞ ինչ։ Ի՞նչ եք դուք ուզում:

Այնուհետ հղումով.