Նպատակը` իշխանությունը պահպանելն է Նիկոլ Փաշինյանի «խոստովանությունների» գինը

Ապշեցուցիչ նողկալի բացահայտումների հերթական չափաբաժինով է հանդես եկել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը։ Անմիջապես նշեմ, որ նա ամանորյա տոներից առաջ սկսել է ոչ միայն իր երկրի հանրությանը պարբերաբար ցնցող խոստովանություններով սովորությունը։ Օրինակ, վերջերս նա խոստովանել է, որ մինչև հիմա պաշտոնապես չի ձևակերպել իր հարաբերությունները Աննա Հակոբյանի հետ՝ չնայած նրանց 27 տարվա համատեղ կյանքին։ «Մենք ամուսնացած չենք ոչ ԶԱԳՍ-ով, ոչ էլ եկեղեցիով։ Մեր հարաբերությունները ամրագրված են մեր ընդհանուր երեխաներով»,- նշել է նա։ Ի՞նչ նպատակով է սա բերանից թռցրել Նիկոլ Վովաևիչը, ի՞նչ լույսի ներքո է նա որոշել ներկայանալ՝ անելով նման խոստովանություն։ Այս հարցին ստույգ պատասխան չկա։ Բայց կա դրա հասկացողությունը, որ բուն Հայաստանում ցնցված են Փաշինյան-Հակոբյան տանդեմի կյանքից վաղուց հայտնի փաստի հիշեցման անտեղիությունից։
 
Ահա և հիմա էլ Հայաստանի վարչապետն արել է, մեղմ ասած, ցնցող հայտարարություն. «1994 թվականից, այսինքն՝ զինադադարից հետո, բանակցային գործընթացը անցկացվել է Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջանի կազմի մեջ վերադարձնելու շուրջ։ Ոչ մի այլ բովանդակություն բանակցային գործընթացը չի ունեցել։ Այլ բովանդակության մասին դիսկուրսները Հայաստանի Հանրապետություն են ներդրվել բացառապես ներքաղաքական խնդիրներ լուծելու համար»,- գրել է նա Facebook սոցիալական ցանցում։
 
Այսինքն արվում է՝  իր մեղքը Հայաստանի նախկին իշխանությունների վրա վրա բարդելու բացահայտ փորձ։ Առաջին հերթին՝ «խորովածային հեղափոխության» արդյունքում Փաշինյանի կողմից տապալված Սերժ Սարգսյանի վրա։ Ակնհայտ է նաև ժամանակի ընտրությունը Փաշինյանի նման բնույթի ճիգերի համար։ Նրա վրա հիմա տեղում է  քննադատությունների տարափ քաղաքական հակառակորդների կողմից, առաջին հերթին՝ հատկապես «սերժիկականների» կողմից։ Եթե հակիրճ, ապա նրանք բոլորը՝ խմբովի և անհատականորեն Փաշինյանին մեղադրում են «ազգային շահերը դավաճանելու», «Ադրբեջանի պահանջները կատարելու պատրաստակամության» մեջ։ Նման ելույթները հատկապես ակտիվացան, երբ Փաշինյանը համաձայնվեց լուծարել փաստացի չգործող ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը։ Որը, հիշեցնեմ, ստեղծվել էր հենց հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը լուծելու համար։ Այն լուծված է։ Համապատասխանաբար, չկա ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի կարիքը։ Բայց ե՞րբ են Հայաստանում առաջնորդվել ողջախոհությամբ։
 
Այնպես որ, Փաշինյանի մանևրի էությունը, ինչպես նաև դրա իրականացման ժամանակը՝ հասկանալի են։ Բայց կան որոշակի նրբերանգներ։ «Այս համատեքստում ես մեծ սխալ թույլ տվեցի։ 2018 թվականին, երբ ծանոթացա բանակցությունների բովանդակությանը, ես ինքս ինձ չխոստովանեցի վերը նշվածը (ձեզ հայտնի մոդելի իմ հայրենասիրությունը թույլ չտվեց դա անել) և, հետևաբար, ես այս ամենը ժողովրդին չբացատրեցի»,- նշել է Փաշինյանը։
 
Այստեղ ի՞նչ կարող եմ ասել։ Հայտնի անեկդոտը ասում է, որ անհնար է լինել կիսով չափ հղի։ Բայց հենց նրանում է գործը, որ Հայաստանի վարչապետը հուսահատորեն փորձում է հերքել այս ոչ այնքան անեկդոտային, որքան բժշկական ճշմարտությունը։ Կարծես սկսելով ապաշխարել՝ նա կանգ է առնում ճանապարհի կեսին։ Չէ որ, ծանոթանալով բանակցությունների իրական բովանդակությանը, նա սկսեց նույն շեփորը նվագել, ինչ իր նախորդները։ Այդ չէ որ նա էր այն ժամանակ օկուպացված Խանքենդիում բղավում, որ «Ղարաբաղը՝ Հայաստան է, և վերջակետ»։ Այդ նա էր հարբած պարեր կազմակերպել Շուշայի Ջըդըր-Դյուզի հարթավայրում։ Այդ նա էր պնդում, որ նրա իշխանության գալը կամրապնդի Հայաստանի դիրքերը Ադրբեջանի հետ բանակցային գործընթացում։ Այդ նա 2020 թվականի ամռանը ռազմական բախում հրահրեց հայ-ադրբեջանական պայմանական սահմանի Թովուզի ուղղությամբ։ Այդ նա, ամփոփելով այս ամենը, անխուսափելի դարձրեց հայ-ադրբեջանական նոր պատերազմը։ Որի ընթացքում Փաշինյանի անձնական հրամանով հրթիռային հարվածներ հասցվեցին Ադրբեջանի խաղաղ քաղաքներին, որոնք հանգեցրին հարյուրավոր ադրբեջանցի ծերերի, կանանց և երեխաների զոհվելուն և վիրավորվելուն։ Այս բոլոր հանցագործությունների համար Փաշինյանը՝ տեսականորեն դատելով կարող էր Ադրբեջանի առջև խոստովանել մեղքերը։ Բայց նա չարեց դա: Նա գերադասեց հանուն իշխանություն պահպանելուն՝ ստել ու խորամանկել։
 
Մենք չէ որ հիշում ենք, որ 44-օրյա պատերազմից հետո, այսինքն Փաշինյանի կողմից 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Եռակողմ հռչակագիրը ստորագրելուց հետո՝ Հայաստանը շարունակեց քաղաքական, ֆինանսական և ռազմական օգնություն ցուցաբերել ղարաբաղյան խունտային։ Այդ թվում նաև ականային տեռոր իրականացնելու առումով, որի զոհեր են դարձել հարյուրավոր ադրբեջանցիներ։ Փաստորեն, հենց պաշտոնական Երեւանի նման գործողությունները  Բաքվին ստիպեցին հակաահաբեկչական գործողություն իրականացնել մեր երկրի Ղարաբաղի տարածաշրջանում։
 
Որից հետո, հիշեցնեմ նաև, Հայաստանն ու Ֆրանսիան փորձեցին հասնել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդում հակաադրբեջանական բանաձեւի ընդունմանը։ Այո, իր նախկին սխալների մասին հայտարարող Նիկոլ Փաշինյանի խաբեությունը սահմաններ չունի։ Ինչի մասին է վկայում նաեւ այն, որ նա հրաժարվում է Հայաստանի սահմանադրությունից հանել Ադրբեջանի նկատմամբ տարածքային պահանջները։ Այո, նա չի վերացնում հիմնական խնդիրը Ադրբեջանի հետ խաղաղ պայմանագիր կնքելու ճանապարհին, դրանով հանդերձ պարբերաբար փորձում է իրեն դիրքավորել «խաղաղության աղավնու» դերում։ Եվ, նայելով նրա այս բոլոր հնարքներին, առանձնապես չես էլ զարմանում Փաշինյանի հերթական սուտ խոստովանության վրա, որի նպատակը կայանում է՝ իր բոլոր ձախողումները իր նախորդների վրա բարդելու ճանապարհով իշխանությունը պահպանելու ցանկության մեջ։