Բաղձալի մեկ ու կես դյույմը Փաշինյանը խնդրում է բարեկամություն Թրամփի հետ

Վերջերս լրատվամիջոցներում արագ տարածվեց մի լուսանկար, որում Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ժպտում է՝ Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի և ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփի ընկերակցությամբ։ Դա տեղի է ունեցել՝ Փարիզի Աստվածամոր տաճարի վերականգնումից հետո հանդիսավոր բացման արարողության ժամանակ։
 
Հետաքրքիր բեմական տեղորոշում։ Մակրոնը աջ ձեռքով հովանավորաբար բռնում է Հայաստանի վարչապետի արմունկից։ Եվ այս երկուսը կանգնած են միմյանց շատ մոտ: Թրամփն էլ կանգնած է նրանցից հազիվ նկատելի հեռավորության վրա։ Ընդհանրապես, պետք չէ լինել ո՛չ հոգեբան, ո՛չ էլ դիմագետ, որպեսզի իմիտացիան բացատրել հետևյալ ձևով՝ Մակրոնը Փաշինյանին մտցնում է, ավելի ճիշտ՝ փորձում է մտցնել Թրամփի հարաբերության շրջանակը։
 
Այնուամենայնիվ, այն, ինչ մեզ առաջարկում է լուսանկարը, հաստատվում են բազմաթիվ փաստերով, որոնք վկայում են այն մասին, որ Փաշինյանը վճռականնորեն մտադրվել է խցկվել Սպիտակ տան ապագա սեփականատիրոջ վստահության մեջ և դրա համար օգտագործում է բոլոր հնարավորությունները։ Այս գործը բավականին դժվար է թվում, քանի որ Փաշինյանը և նրա թիմը սրտանց աջակցում էին Բայդենի վարչակազմին, այո և ավանդաբար՝ հանրապետականներն այնքան էլ հակված չեն սնվել հայկական նարատիվներով, ինչպես դա անում են դեմոկրատները: Ահա  հիմա էլ Փաշինյանը փորձում է տեղավորվել Թրամփի թևի տակ, կարծես ոչինչ էլ չի եղել։
 
Այստեղ, թերևս, տեղին է համեմատել Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի դիրքորոշումը, ով դեռ հուլիսին Շուշայի մեդիա ֆորումում հանդես էր եկել ի պաշտպանություն Թրամփի, ի տարբերություն՝ փոփոխվող իրավիճակից հետ չմնալ փորձող Հայաստանի իշխանությանը։
 
Բայց վերադառնանք Հայաստանի ղեկավարին։ Փաշինյանի համար առաջադրանքի դժվարությունը բարդանում է նաև նրանով, որ նա չի կարող դրա համար օգտագործել Ամերիկայի հայկական սփյուռքի և նրա ամենահզոր ինստիտուցիոնալ կառույցի՝ Ամերիկայի հայ դատի հանձնախմբի (ANCA) ռեսուրսները։ Գաղտնիք չէ, որ այն ղեկավարում են դաշնակները, որոնք ծայրահեղ բացասական վերաբերմունք ունեն Փաշինյանի նկատմամբ՝ նրա վրա թափելով 44-օրյա պատերազմում կրած պարտության ողջ մեղքը։ Նրանց կարծիքով, նա դավաճանել է «միացումի» գործին և, առավել ևս,  չափազանց դանդաղ է գործը տանում դեպի ռևանշի փորձին։
 
Ինչպես հայտնի է դարձել Caliber.Az-ին, այս պայմաններում Փաշինյանը՝ Թրամփի վարչակազմի հետ կապ հաստատելու հատուկ հանձնարարություն է տվել՝ ԱՄՆ-ում Հայաստանի դեսպան, անգլերենի իր նախկին ուսուցչուհի Լիլիթ Մակունցին՝ շրջանցելով ANCA-ն։ Ուսուցչուհին պարզվեց, որ հմուտ կին է և հաստատել է որոնելի շփումը, բարեբախտաբար, գլխի ընկնելով դրա համար օգտագործել մեկ այլ հմուտ կնոջ՝ Քիմ Քարդաշյանին։ Նա էլ, իր հերթին, համապատասխան խնդրանքը Թրամփին է հասցրել նրա փեսայի՝ Ջարեդ Քուշների միջոցով։
 
Զուգահեռաբար Փաշինյանի կառավարությունը իր շահերի լոբբինգի գործընթացում ակտիվորեն ներգրավել է՝ հայազգի 84-ամյա ամերիկացի գործարար, սիրիական Հալեպ քաղաքից Ալբերտ Բոյաջյանին։ Նա հանդիսանում է AAPAC-ի (Հայ-ամերիկյան քաղաքական գործողությունների կոմիտե) հիմնադիր, որին Փաշինյանի կառավարությունը դիտարկում է որպես ANCA-ի այլընտրանքային հարթակ։
 
Բոյաջյանն իրեն դիրքավորում է որպես «բարերար»։ Դրանով հանդերձ նրա ողջ բարեգործական գործունեությունը առավելապես ուղղված էր Հայաստանի էքսպանսիոնիստական էությանը աջակցելուն, Ղարաբաղի և հարակից տարածքների հայկական օկուպացիայի ամրապնդմանն ուղղված այսպես կոչված «նախագծերին»։ Մասնավորապես, Բոյաջյանը նպաստել է՝ Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում ղարաբաղյան անջատողականների ապօրինի արտադրանքի իրացմանը, ինչպես նաև ակտիվ մասնակցություն է ունեցել «Գյորուս-Խանքենդի» ճանապարհի և Ղարաբաղի նախկին անջատողականների համար ռազմավարական նշանակություն ունեցող «Հյուսիս-Հարավ» (չշփոթել համանուն տարածաշրջանային տրանսպորտային միջանցքի հետ) ավտոմայրուղու շինարարությանը՝ տարեկան 500 հազարից մինչև 1 միլիոն դոլարի ներդրում կատարելով ճանապարհաշինության հիմնադրամում։
 
Բոյաջյանն ակտիվորեն համագործակցել է նաև Սերժ Սարգսյանի կառավարության հետ, որը 2011 թվականին նրան պարգևատրել է «Պատվո շքանշանով»։ 2005 թվականին Բոյաջյանին Ղարաբաղում ընդունել է անջատողականների առաջնորդ Արկադի Ղուկասյանը, իսկ 2019 թվականին՝ Բակո Սահակյանը։ 2020 թվականին Հայաստանի երրորդ նախագահ Սարգսյանը նրան շնորհավորել է ծննդյան 80-ամյակի առթիվ։
 
Մի խոսքով, Բոյաջյանին կարելի է համեմատել հայկական մեկ այլ մեծաքսակ՝ Ռուբեն Վարդանյանի հետ, այն միակ ուղղումով, որ նրա խելքը բավարարել է՝ 2020 թվականին Հայաստանի կապիտուլյացիայից հետո չմտնել Ղարաբաղ։ Մնացածում ամեն ինչով նման են՝ երկուսն էլ համոզված հայ ազգայնականներ են և «ֆիլանտրոպներ» վարկանիշով ռևանշիստներ։
 
Ուշագրավ է, որ Բոյաջյանը, ի տարբերություն Ամերիկայի հայկական սփյուռքի ներկայացուցիչների մեծամասնության, այնուամենայնիվ չի սկսել այրել կամուրջները Փաշինյանի կառավարության հետ՝ ըստ երևույթին, իրավացիորեն դատելով, որ վերջինիս ծառայություններ մատուցելուց կարող է որոշակի բոնուսներ ստանալ։ Հոտառությունը, ինչպես ասում են, նրան չի դավաճանել՝ հատկապես դրանով էլ նա հիմա զբաղվում է։
 
Վերջապես, դեպի Թրամփի վարչակազմ երրորդ ճանապարհը Փաշինյանի համար անցնում է Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի միջոցով, ինչին մենք ականատես եղանք Փարիզում, և որտեղից սկսեցինք մեր պատմությունը։ Ակնհայտ է, որ Փաշինյանը երեխայի պես՝ Մակրոնին խնդրել է իրեն ծանոթացնել Թրամփի հետ և միասին լուսանկարվել։ Այստեղ, սակայն, տեղին է հարցը՝ իսկ որքանո՞վ է ինքը Մակրոնը մոտ Թրամփին։ Չէ որ նույնիսկ Թրամփի վերջին ժամկետից նկատելի էր, որ Մակրոնը նրա ներկայությամբ իրեն երկչոտ է պահում, հասկանալով, որ ամերիկացի առաջնորդը անբարյացակամ է նրա նկատմամբ։ Սա զարմանալի չէ, չէ որ Թրամփը՝ պահպանողական է, ավանդական ընտանեկան արժեքների պահապան՝ և նրան պարզապես դուր չի գալիս ոտից գլուխ լիբերալ Մակրոնը։
 
Սակայն, քաղաքականությունը՝ ոչ միայն տրամադրության, այլ նաեւ շահերի մասին է։ Մակրոնը, չնայած սոցիալական և տնտեսական ոլորտում իր լիբերալ հայացքներին, իր մեջ համադրում է նաև ազգային հավակնություններ՝ իսկ ահա դրանք արդեն ներդաշնակ են Թրամփի՝ Ամերիկան գլոբալացման ճանապարհից հեռացնելու միտումին։ Ըստ երևույթին՝ Մակրոնն այժմ փորձում է Թրամփին ապացուցել, որ նա հենց այն տղան է, որն իրեն պետք է Արևմտյան Եվրոպայում։ Հավանաբար, դա է պատճառը, որ Թրամփը ժամանեց Փարիզ՝ քննարկելու Ֆրանսիայի դերը նորացված Եվրոպայում: Այո և առիթ՝ տոնելու եվրոպական ամենահայտնի տաճարի վերականգնումը։ Կարծես, Մակրոնն օգտվել է պահի ուժից՝ Փաշինյանին նրան ներկայացնելու որպես, հայտնի լեգենդի համաձայն՝ քրիստոնեություն ընդունած առաջին երկրի ներկայացուցիչ։
 
Սակայն չմոռանանք, որ այն ամենը, ինչին Փաշինյանը մինչ այժմ հասել է Թրամփի մերձեցման ճանապարհին՝ դա համատեղ լուսանկարն է։ Եվ նույնիսկ այնտեղ, ինչպես արդեն վերը նշվեց, Թրամփը շտապեց իրեն մեկուկես դյույմով բաժանել Հայաստանի վարչապետից։
 
Եվ սա, չնայած հատվածների հաղթահարման համար ամենադժվարներից մեկի՝ չափսերին։