Ֆրանսիական կողմնակալության առաքելություն «Մարդասիրություն» Դեկոտինիի ոճով

Անցյալ շաբաթ լրացավ 44-օրյա Հայրենական պատերազմի սկսվելու հինգ տարին, որի արդյունքում Ադրբեջանը վերականգնեց արդարությունը և ազատագրեց իր ժամանակավորապես օկուպացված տարածքների մեծ մասը: Այդ օրը Ադրբեջանի պատմության մեջ հավերժ կմնա որպես քաջության և զոհվածների հիշատակի խորհրդանիշ։
 
Եվ հենց այդ օրը Ֆրանսիան նորից ցույց տվեց իր իսկական դեմքը: Հայաստանում այդ երկրի դեսպան Օլիվիե Դեկոտինին որոշեց «հարգանքի տուրք մատուցել» հայ օկուպանտների հիշատակին՝ «X» սոցիալական ցանցում  հրապարակելով Ժան Կոկտոյի մեջբերումը. «Մեռյալների իսկական գերեզմանը՝ ապրողների սիրտն է»: Չենք սկսի հատկապես տարվել նրանում, թե ինչու է պարոն Օլիվիեն համարել, որ Ժան Մարեի սիրեցյալից բացի, հայ օկուպանտների նկատմամբ իր հիացմունքի համատեքստում ուրիշ ոչ մեկին չարժե մեջբերել:
 
Այնուամենայնիվ, Օլիվիե Դեկոտինիի հերթական  սադրանքում զարմանալի ոչ մի բան չկա: Նա վաղուց է հայտնի որպես բազմաթիվ կողմնակալ ելույթների հեղինակ: Այսպես, 2024 թվականի մարտին նա հայտարարեց «արցախի հայերի վերադարձի իրավունքներ խախտումների մասին»:
 
«Ստեփանակերտ (Խանքենդի – նշ. հեղ.) տանող ճանապարհը հիմա փակ է։ Լեռնային Ղարաբաղի 100 000 հայեր ստիպված են եղել Ադրբեջանի կողմից ինը ամիս տևած շրջափակումից և դաժան հարձակումներից հետո լքել իրենց տները», - գրել է նա «X»-ում։
 
Եվ սա` նրա հակաադրբեջանական հայտարարությունների ընդամենը մեկ օրինակ է։ Այո, Ֆրանսիայի դեսպանը երբեք չի թաքցրել իր համակրանքը Հայաստանի նկատմամբ և շարունակում է Երևանին աջակցելու քաղաքականություն վարել, նույնիսկ երբ միջազգային հանրությունը ճանաչել է, որ Ղարաբաղի հարցը փակված է։ Չնայած, մեր կարծիքով, հատկապես այստեղ է, ըստ երևույթին, «թաղված շան գլուխը»։
 
Ֆրանսիան, որպես տխրահռչակ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նախկին համանախագահ, երկար տարիներ խաղացել է «միջնորդի» դեր, իսկ իրականում բացահայտորեն աջակցել է Հայաստանին՝ սաբոտաժի է ենթարկել ցանկացած որոշում, որը կարող էր հանգեցնել դեօկուպացիայի։ Ադրբեջանի կողմից իր ողջ տարածքների նկատմամբ վերահսկողությունը վերականգնելուց և Մինսկի խմբի լուծարումից  հետո տարածաշրջանում կազմավորված նոր իրողությունները դարձել են Փարիզի համար անձնական պարտություն։
 
Պարզ ասած, այստեղ բանը ոչ միայն Օլիվիե Դեկոտինիի մեջ է։ Ֆրանսիացի քաղաքական գործիչները, անկախ կուսակցական պատկանելությունից, այդ հարցում զարմանալիորեն միաբան են՝ նրանք ունեն մեկ դիրքորոշում. տարբեր բնույթի լիակատար և անվերապահ աջակցություն Հայաստանին։ Քաղաքականապես՝ դա Ֆրանսիայի Ազգային ժողովում և Սենատում անընդհատ բանաձևեր են, որոնցում Ադրբեջանը ներկայացնում են որպես «ագրեսոր», իսկ Հայաստանը՝ «զոհ»։ Ֆինանսական, որի դեպքում կան Հայաստանին տրամադրվող տարբեր օգնության ծրագրեր, որոնք մատուցվում են «բարեփոխումների աջակցության» քողի տակ, բայց իրականում ամրապնդում են նրա ռազմական և դիվանագիտական ներուժը: Եվ ռազմականը՝ որի դեպքում արդեն բացահայտ մատակարարվել է սպառազինություն, իսկ ֆրանսիացի մասնագետների վերապատրստել են հայ զինծառայողներին։
 
Այսպիսով, Օլիվիե Դեկոտինիի սոցիալական ցանցերում գրառումը՝  ոչ թե դիվանագետի զուտ անձնական կարծիք է, այլ Փարիզի պաշտոնական գծի արտացոլումը: Ֆրանսիան Ադրբեջանի հաղթանակը ընկալում է որպես իր պարտություն և այդ իսկ պատճառով չի դադարեցնում իր սադրանքները: Այսօր Փարիզը ակտիվորեն փնտրում է ցանկացած պատրվակ, որպեսզի իրեն վերադարձնել Հարավային Կովկասում կորցրած ազդեցության լծակները։
 
Եվ, հետևաբար, մենք պետք է հիշենք. Ֆրանսիայի դիրքորոշումը չի փոխվում, նա միշտ կաջակցի Հայաստանին՝ քաղաքականապես, ֆինանսապես, զենքով և դիվանագիտորեն: Առնվազն, քանի դեռ Մակրոնն է իշխանության գլխին: Մեզ համար սա նշանակում է միայն մեկ բան. պատրաստ լինել ֆրանսիական նոր սադրանքների, միջազգային հարթակներում Ադրբեջանին վարկաբեկելու նոր փորձերի, նոր բանաձևերի և հայտարարությունների, մոռացության մատնված հակամարտությունը վերակենդանացնելու նոր ճիգերի: