Կոչը և ինքնակոչերը Սամիտ Ալիևի «Անհարմար ճշմարտությունը»

2025 թվականի սեպտեմբերի 2-ին գոյություն չունեցող «արցախի հանրապետության» ինչ-որ «ազգային ժողով» հայտարարություն է տարածել նույն «հանրապետության» հռչակման 34-ամյակի կապակցությամբ: Նրանց «ազգային ժողովը», եթե որևէ մեկը մոռացել է, այդ նույն ծիծաղելի հորեղբայրներն ու մորաքույրերն են, որոնք նստած էին Խանքենդիում՝ մի շենքում, որն այլևս գոյություն չունի և այլևս երբեք չի լինի, որովհետև, առաջինը՝ այն ընդհանրապես չէր տեղավորվում շրջակա լանդշաֆտի մեջ, և երկրորդը՝ այն կառուցվել էր առանց Ադրբեջանի Հանրապետության համապատասխան մարմինների հետ համաձայնեցման:
 
Այո, մենք այն քանդեցինք, ինչպես նաև «Բեկոր» մականունով ավազակ և անջատողական Աշոտ Գուլյանի հուշարձանը, որը թարգմանաբար նշանակում է «բեկոր»: Թողեք ծիծաղելը, իրականում հետո ծիծաղելի կլինի: Այսպես, այդ բեկորը «Դաշնակցության» անդամ էր, անջատողական ջոկատի հրամանատար, «արցախի հերոս», ինչպես նաև «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր։ Նա ոչնչացվել է 1992 թվականի օգոստոսի 24-ին Հեյվալը գյուղի համար մղված մարտերում, դա Աղդերեի շրջանն է, ընդ որում այդ բեկորից միայն բեկորներ են մնացել այս բառի  ամբողջական իմաստով։ Ասում են, որ մերոնք երկար ժամանակ չէին կարողանում հասկանալ, թե որտեղ է, փաստորեն ասած, գլուխը, և որտեղ՝ մարմնի հակառակ մասը։ Արդարացրեց իր մականունը, ինչ ասեմ։
 
Գիտեք, իմ մանկության, այո և պատանեկության տարիներին օգտագործվում էր մի հրաշալի հայհոյանք «զուգարանի բեկոր»։ Դա հարուստ արտահայտություն էր, և ես այս առնչությամբ այլևս մեկնաբանություններ չեմ անի, որովհետև առանց այդ էլ ամեն ինչ բոլորի համար պարզ է։ Ոչ, դե սա իրականում պարզապես հրաշալի է։ Դե լավ, ինձ խնդրեցին այս թեմայով առանձնապես չխայտել, ուստի վերադառնանք ինքնակոչերի հայտարարությանը։
 
Նրանք, դե, այդ ինքնակոչերը կարող են ընդունել այն, ինչ ուզում են, թեկուզ կոչեր, թեկուզ կրծքի վրա, թեկուզ բանաձևեր, բայց  ահա անձամբ ես խորհուրդ կտաի հանգստացնող դեղամիջոցներ, դրանք հոգեմետ դեղամիջոցներ են, որոնք նվազեցնում են անհանգստությունը, վախը, հուզական լարվածությունը, ինչպես նաև հանգստացնող և թուլացնող ազդեցություն ունեն։
 
Այնուհետև։ Այս տարվա սեպտեմբերի 2-ին «Եռաբլուրում» անցկացվել է «արցախի կանչը» հուշահամալիրի բացման արարողությունը։ Արարողությանը  մասնակցել է Սամվել Շահրամանյանը, «Հայրենիք» կուսակցության առաջնորդ Արթուր Վանեցյանը, ինչպես նաև այլ գործիչներ։ Հուշարձանի գաղափարը պատկանում է Շահրամանյանին, իսկ ֆինանսավորումը իրագործել է Վանեցյանը։ Համալիրի բացման ժամանակ ՀԱԵ-ի «արցախյան թեմի» առաջնորդը կոչ է արել ձգտել անվտանգ, արժանապատիվ և ուժեղ հայկական պետություն կառուցելուն՝ ուշադրություն՝ «արցախի հետ անբաժան»։ «Թեմապետի» այս մեկնաբանությունը անպայման պետք է հիշել։ Այսինքն, Ադրբեջանի նկատմամբ տարածքային պահանջները մնում են ռևանշիստների օրակարգի մաս։
 
Մինչդեռ, սեպտեմբերի 1-ին ԵԱՀԿ-ի Նախարարների խորհուրդը՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարման և դրա ֆինանսավորումը դադարեցնելու մասին որոշում է ընդունել։ Դե ինչ կարող եք ասել... Հարցը վերջնականապես հանվել է միջազգային օրակարգից, և ԵԱՀԿ-ի Նախարարների խորհրդի որոշման մեջ ամենից հրաշալին՝ Մինսկի խմբի ֆինանսավորման դադարեցումն է։ Դե ինչ կարող եք ասել... Minsk gruppuna Fatihə, mərhumun yaxınlarına səbr diləyirik։ Դե, նրանք համբերատարության կարիք կունենան, քանի որ այլևս ֆինանսավորում չի լինի, և դա պարզապես հիանալի է։ Բայց, ինչպես արդեն նշեցի վերը, ամեն ինչից անկախ, մեր հարևանները շարունակում են այս կամ այն ձևով տարածքային պահանջներ ներկայացնել Ադրբեջանին։ Եվ մի փորձեք ինձ համոզել, որ դա անում են մարգինալացված մարդիկ, ես վերևում մեջբերեցի հայկական եկեղեցու «թեմի» առաջնորդի հայտարարությունը։ Եվ սա նշանակում է միայն մեկ բան. ռևանշիստներից կարելի է ամեն ինչ ակնկալել, և մենք պետք է ցանկացած պահի պատրաստ լինենք այդ ամեն ինչին։
 
Այնպես որ, պետք է անընդհատ ուշադիր հետևել և վերլուծել «միացումիստներ»-ի ինչպես հայտարարությունները, այնպես էլ գործողությունները։ Գնահատել ամենահավանական թշնամու բոլոր չափանիշները՝ սեփական ռազմական արտադրության ստեղծումից և զենքի գնումից մինչև ժողովրդագրությունը: Էներգետիկան, ենթակառուցվածքների զարգացումը կամ քայքայումը, օգտակար հանածոների արդյունահանումը, այս կամ այն նախագծերում որ երկրների ընկերություններն են ներգրավված, շրջակա միջավայրը, հարկային քաղաքականությունը և ֆինանսները՝ վճռականորեն ամեն ինչ պետք է լինի տեսողության տակ և անընդհատ վերլուծվի: Պետք է ունենալ գործողությունների ծրագիր, ընդ որում ոչ միայն մեկ գործողության ծրագիր, հարկավոր են լրացուցիչ ծրագրեր և հակածրագրեր, եթե սյուժեն շեղվի այս կամ այն ուղղությամբ: Կարող է լինել ավելի քան երեք տասնյակ սցենար, և սա բոլորովին է սահման չէ: Հատկապես այսպես են աշխատում վերլուծական կենտրոնները Արևմուտքում, ինչպես նաև ցանկացած ինքնահարգանք ունեցող պետության գլխավոր շտաբները: Եվ նման խաղերում մանրուքներ չեն լինում: Եվ սա նույնիսկ շախմատ չէ, սա շուրջկալային շաշկի է, չինական խաղ՝ վեյցի, այն նաև կոչվում է «գո»: Հենց այս խաղերն են խաղում պետությունները։ Բոլոր պետությունները: Միշտ և բոլոր ժամանակներում: Պետք է դեն նետել միամտությունն ու պարզամտությունը, բայց ահա գամակը չպետք է վայր դնել: