Մականուններ և ինիցիալներ Փաշինյանը լղոզել է իր նախորդներին

Երեկվանից սկսած, վարչապետ Փաշինյանը իր Ֆեյսբուքյան էջում կիսվում է մի շարք հետաքրքիր գրառումներով։ Նա դրանք տեղադրել է ի պատասխան՝ Սերժ Սարգսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի և Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից նրան վերջին տարիներին հայերի բոլոր «աղետների» մեջ՝ սկսած Հայաստանը պատերազմի մեջ ներքաշելու, «արցախի հանձնման» և վերջացրած հայերին Ղարաբաղից վտարումի մեջ հաճախակիացած մեղադրանքներին։ Յուրաքանչյուր գրառման վերջում Փաշինյանը, ինչպես արդեն ավանդույթ է դարձել, եռյակին հրավիրում է բանավեճի։
 
«Երբ ժողովուրդը ուրախանում է, տխրահռչակ եռյակը, որը խուսափում է բանավեճերից՝ տխրում է։ Հիմա ժողովուրդը ուրախանում է, որ խաղաղություն է եկել, որ ոչ մի զինվոր չի զոհվել։ Իսկ բանավեճերից փախչող եռյակը դրա համար ընկել է դեպրեսիայի մեջ։ Նրանց համար բավական չէ զոհերի իրական թիվը, և նրանք բաց չեն թողնում՝ իրենց բաղձալի թվերը հնչեցնելու հնարավորությունը, մանավանդ որ նրանք «հակառակի պես» չեն աճում։ Իսկ հիմա ասեք, դուք կգա՞ք բանավեճի, թե՞ ոչ», - գրել է Փաշինյանը իր առաջին գրառման մեջ։
 
Երկրորդում վարչապետը գրում է այսպես. «ՏՊԼ-ն (Լևոն Տեր-Պետրոսյան – խմբ.), ՍՍ-ն (Սերժ Սարգսյան – խմբ.) և ՔՌ-ն (Ռոբերտ Քոչարյան – խմբ.) անընդհատ պնդում են, որ ես եմ Հայաստանը ներքաշել պատերազմի մեջ»։
 
Ինիցիալների օգտագործումը, ըստ երևույթին, իր ընդիմախոսներին նվաստացնելու նպատակ է հետապնդում Փաշինյանը, դատելով ամեն ինչից, իր արժանապատվությունից ցածր է համարում նրանց անուններով կոչել։
 
Շարունակում ենք կարդալ. «ՏՊԼ, ՍՍ եւ ՔՌ, բա որ ես եմ Հայաստանը պատերազմի մեջ ներքաշել, բա 2018–ի դրությամբ ՀՀ 18 տարեկան զինվորը ի՞նչ գործ ուներ ՀՀ ինքնիշխան տարածքից դուրս։

Ընդ որում, նրանք ոչ ձեր զավակներն էին, ոչ ձեր թոռները։ Բա ձեր թոռներին ու զավակներին ինչու՞ չէիք ուղարկում խաղաղության գոտի, պատասխանեք՝ ՏՊԼ, ՍՍ եւ ՔՌ։ Պատասխանեք, թե էդ նույն ժամանակ ձեր զավակները ու՞ր էին եւ ինչով էին զբաղվում»։
 
Փաշինյանը օգտագործում է ճիշտ տրամաբանություն։ Ինքնին այն փաստը, որ պատերազմը տեղի է ունեցել նրա վարչապետության օրոք, նրան չի դարձնում դրա հիմնական մեղավորը, այո և ընդհանուր առմամբ ամբողջ ղարաբաղյան հակամարտության նախաձեռնողը։ Ադրբեջանի կողմից ղարաբաղյան խնդրի ուժային լուծումը պայմանավորված էր Հայաստանի նախորդ ողջ օկուպացիոն քաղաքականությամբ՝ իսկ այն տևեց  շուրջ երեսուն տարի, որից Փաշինյանը իշխանության գլխին էր ընդամենը երկու տարի։ Դրանով հանդերձ նա համարձակություն գտավ խոստովանել, որ իր ամպագոռգոռ հայտարարությունը այն մասին, որ «Ղարաբաղը  Հայաստան է, և վերջակետ», թելադրված էր «հայրենասիրության» նախորդ մոդելով, փաստորեն այն սահմանելով որպես թյուրիմացություն, և որ նա զղջում է, որ նախկինում Ղարաբաղը չի ճանաչել որպես Ադրբեջանի մաս։
 
Փաշինյանը այդ նույն երկրորդ հրապարակման մեջ նաև փորձում է սեպ խրել Հայաստանի նախկին ղեկավարների և այն մարդու միջև, որին նա համառորեն հրաժարվում է անվանել Ամենայն հայոց կաթողիկոս՝ նրան դիմելով բացառապես իր աշխարհիկ անունով. «ՏՊԼ–ն, որ 2008թ․ Մարտի 1–ին Կտրիճ Ներսիսյանին թողել է իր տան դարպասների դիմաց, հողամասի դարպասից ներս չի թողել, հիմա Կտրիճ Ներսիսյան է պաշտպանում։ Մի հատ արագ ներողություն խնդրի մեծն Կտրիճից 2008–ի մարտի մեկին նրան շան բնի մոտից առաջ չթողնելու համար»։
 
Ինչպես տեսնում ենք, այս կուրյոզային տեսարանը թեև նկարագրված է մինիմալիստական ոճով, սակայն բավականաչափ գունագեղ, որպեսզի ընթերցողը հստակ լսի շան հաչոցը: Մենք չենք կարող հաստատել այս միջադեպի մանրամասները, սակայն նույնիսկ եթե վարչապետը չափազանցություն է թույլ տվել, ապա այն արժանի է միայն գովասանքի, քանի որ այն նպաստում է Տեր-Պետրոսյանի այգում տեղի ունեցած կոնֆլիկտը ավելի լավ պատկերացնելուն:
 
Վերջում Փաշինյանը, բնականաբար, ավելացնում է բանավեճի հրավերը, սակայն, նոր երանգներով համեմված.  «Մեկ էլ էն ասեք, բանավեճի գալու՞ եք, թե չէ, ուժեղ տղերք՝ վոին, մոզգ եւ ֆուլհաուս․․․»
 
Վերջին խոսքերում մեզ շատ զարմացրեց մականուններին անցնելը, մանավանդ որ դրանք բոլորովին էլ նվաստացուցիչ չեն։ Սակայն այստեղ էլ կա բացատրություն։ Չէ որ Փաշինյանը դրանք օգտագործել է բանավեճի՝ փաստորեն մենամարտի կանչելու համար։ Իսկ միթե կարելի է մարտահրավեր նետել այն հակառակորդին, որին չես հարգում։ Պետք է հարգել, թեկուզ իրավիճակային առումով։ Այստեղ Փաշինյանի մոտ ամեն ինչ հոգեբանորեն ճիշտ է։
 
Մնում է միայն կռահել, թե ում որ մականունն է վերաբերվում։ Այդպես և գայթակղում է դիմել դեդուկտիվ մեթոդին, սակայն ինչ-որ բան մեզ միանշանակ կանգնեցնում է։ Հավանաբար, չարժե դրա վրա ժամանակ վատնել։ Այստեղ չէ որ ուրիշ ավելի կարևոր բան կա։ Հատկապես այն, որ Փաշինյանը, հաստատակամորեն հարթելով խաղաղության ճանապարհը, ցավոտ հարվածներ է հասցնում իր հակառակորդներին։
Երրորդ գրառման մեջ Փաշինյանը Տեր-Պետրոսյանին մեղադրել է Հայաստանը պատերազմի մեջ ներքաշելու, Քոչարյանին՝ Հայաստան փախչելու, իսկ Սարգսյանին նրանում, որ նա «Ղարաբաղից ավելի շուտ փախավ, որպեսզի հաճույք ստանա այն մետաղադրամներով, որոնք նրանք հավաքեցին Լաչինի դիրքում»։
 
Դարձյալ հովերգական տեսարանի մանրամասներ՝ մենք տեղյակ չենք Լաչինի դիրքում տեղի ունեցածի նույնիսկ մշուշապատ մանրամասներին, սակայն բաց դաշտում մետաղադրամներ հավաքող Սարգսյանի պատկերը, ինչ որ մշուշապատ հիշեցնում է միամիտ Պինոկիոյի ոսկին փորած խորամանկ կատու Բասիլիոյին։
 
Մինչդեռ, Փաշինյանի երրորդ հրապարակման ավարտը հիշեցնում է արդեն ոչ թե հեքիաթ, այլ ավելի շուտ անտիկ ողբերգություն. «Հաղթո՜ղ նախագահներ, հաղթո՜ղ նախագահներ․ Երրորդ հանրապետության պատմության մասին խորհելիս սարսափով արձանագրեցի, որ «հաղթող նախագահ» հորջորջվողներից ոչ ոք, պատկերացնու՞մ եք, ոչ ոք, ոչ մի անգամ ժողովրդի վստահության քվեն չի ստացել։
Լսեք, եթե դուք հաղթանակ եք բերել ժողովրդին, կարո՞ղ եք բացատրել՝ 1996–ից սկսած ընտրությունները ինչու՞ էիք կեղծում։ Ինչպե՞ս կարող էր ժողովուրդը իրեն հաղթանակ բերած առաջնորդներին չընտրել։ Ինչպե՞ս։

Իսկ չէր ընտրում, որովհետեւ ի հեճուկս ձեր կողմից վճարվող իբր վերլուծաբանների, «ժողովրդական ու վաստակավոր» արտիստների, Հայաստանի սնուցող մայրերը եւ նրանց ետեւում լուռ ու խոհուն կանգնած նահապետ հայրերը հասկանում էին, որ դուք հաղթանակ չեք բերել, այլ Հայաստանը քաշել եք մի անդունդի մեջ, որից ելք չկա։
Ու հիմա մեռնում եք տեսնելով, որ այո հազարավոր զոհերի գնով այդ ելքը գտնվել է։ Մեռնում եք բառիս բուն իմաստով, օրը երեք անգամ։ Մի հատ առավոտ, մի հատ կեսօրին ու մի հատ էլ մութն ընկնելուն պես»։
 
Հատկապես աչքի է ընկնում իր հակառակորդներին երեք անգամ հասցված մահվան պատկերը, որը Փաշինյանը, լինելով ոչ արյունարբու մարդ, իհարկե օգտագործում է միայն քաղաքական համատեքստում։ Ամեն դեպքում, մեզ թվում է, որ Հայաստանի վարչապետը ընտրել է ճիշտ տոնայնություն և նրա խոսքերը ուղիղ կմտնեն ղարաբաղյան կլանի նվնվոցից հոգնած հասարակ հայերի սրտերի մեջ։
 
Կա նաև չորրորդ ուղերձը, որում Փաշինյանը կրկին հարցնում է Տեր-Պետրոսյանին, թե ով և ինչ իրավական ակտով է նրան լիազորել 18-ամյա զինծառայողներին տեղակայել Հայաստանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից դուրս՝ Ալմաթիի հռչակագրի ընդունումից և հաստատումից հետո։
 
Եվ այո, այս հրապարակումներից յուրաքանչյուրի վերջում վարչապետը բանավեճի էր հրավիրել Հայաստանի երեք նախկին ղեկավարներին, որի ընդամենը մի խոսքից, կարծես, նրանք ուզում են իսկապես մեռնել։