Ռևանշիստների հայկական շաբաթը Նրանց ճանաչում էին դեմքով

Կազանում, BRICS XVI գագաթնաժողովի շրջանակներում տեղի է ունեցել Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի և Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հանդիպումը, որից հետո երկու երկրների արտգործնախարարներին հանձնարարվել է շարունակել երկկողմ բանակցությունները խաղաղության համաձայնագիրն ու միջպետական ​​հարաբերությունների հաստատումը` հնարավորինս շուտ ավարտելու և կնքելու նպատակով:

Դիվանագիտական ​​արձանագրության լեզվով ասած՝ զգուշավոր լավատեսության պատճառ կա՝ Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղ համաձայնագրի շուտափույթ կնքման հեռանկարների առումով։

Իհարկե, այստեղ ամեն ինչ դեռ կախված է Հայաստանի ղեկավարությունից։ Դա շատ բան է ասում հենց այս խաղաղության համաձայնագիրը կնքելու պատրաստակամության մասին, բայց մինչ այժմ մենք ինչ-որ կերպ չենք տեսնում իրական քայլեր այս ուղղությամբ։ Հայաստանի Սահմանադրության մեջ փոփոխությունները, որոնք տարածքային պահանջներ են պարունակում Ադրբեջանի նկատմամբ, չեն վերացվել. Հայաստանի ղեկավարությունը նույնպես հայտարարություն չի արել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի դե յուրե լուծարման մասին։ Այս առումով ամեն ինչ ավելի պարզ է դառնում. Ֆրանսիան պարզապես ճնշում է գործադրում պաշտոնական Երևանի վրա՝ թույլ չտալով անել այն, ինչը համապատասխանում է և՛ նոր իրողությունների տրամաբանությանը, և՛ Հայաստանի ազգային շահերին, որը պետք է դուրս գա ինքնամեկուսացումից, որում այն ​​դեռևս մնում է ի սկզբանե սխալ ընտրված զարգացման ուղու պատճառով:
 
Գրեթե ամեն օր տարբեր տիկիններ ու պարոններ բացահայտ սուտ ու անհեթեթություն են հնչեցնում Ադրբեջանի հասցեին։ Մակրոնի Ֆրանսիան, ինքն էլ խեղդվելով ինչպես տնտեսական, այնպես էլ աշխարհաքաղաքական բնույթի խնդիրների ճահճում, չի հրաժարվում Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև խաղաղ գործընթացը խաթարելու փորձերից։ Ֆրանսիական կողմը հատկապես ակտիվ է Եվրախորհրդարանում՝ թյուրիմացաբար համարելով, որ այդ կառույցի բանաձևերը որևէ նշանակություն ունեն Ադրբեջանի համար։ Բաքուն կարող է անհապաղ հիշեցնել բոլորին ևամեն մեկին առանձին, որ Հայաստանը  այդպես էլ չի կատարել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի չորս բանաձևերը, որոնցում սևով սպիտակի վրա նշված էր մեր երկրի օկուպացված տարածքներից հայկական անօրինական զինված խմբավորումների դուրսբերման պահանջը։ Եվ սրա համար ոչ ոք Հայաստանի դեմ պատժամիջոցներ չկիրառեց։ Նկատի ունենալով այս  փաստը՝ որքան էլ այն երկրի քաղաքացիները, որոնց խորհրդանիշը գալլական աքլորն է, օդը ցնցեն, դա մեր երկրի վրա որևէ ազդեցություն չի ունենա։ Որովհետև մենք վերականգնել ենք մեր ինքնիշխանությունը և տարածքային ամբողջականությունը՝ հակառակ գործելով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի անդամ երկրների ծրագրերին, և այժմ բարելավում ենք ազատագրված տարածքները՝ միաժամանակ նախապատրաստվելով COP29-ի անցկացմանը։ Այն Բաքվում անցկացնելու համաձայնություն է տվել  նաև Հայաստանը։ Հիշեցնում եմ այս հանգամանքի մասին, որպեսզի չափազանց պարզ լինի, թե որքան ծիծաղելի տեսք ունեն տարբեր սեռերի և քաղաքական կողմնորոշումների ֆրանսիացի քաղաքական գործիչները, ովքեր կոչ են անում բոյկոտել այս համաժողովը։ Սակայն, ամենայն հավանականությամբ, նրանք, հավանաբար, լավ են վարձատրվում զվարճալի երևալու պատրաստակամության համար։ Ուրեմն այստեղ ամեն ինչ հաշվարկված է, ամեն ինչ ըստ սակագնի։
 
Այլ բան են հայ ռևանշիստներնը։ Նրանք պարզապես վախենում են Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղության պայմանագրի ստորագրման հեռանկարից: Եվ ահա, արդեն ծաղրածուական «արցախի ժողովրդի հիմնարար իրավունքների պաշտպանության հանձնաժողովի» ղեկավար, ՀՀ ԱԳՆ նախկին ղեկավար Վարդան Օսկանյանը ձևական հիստերիա է բարձրացնում։ Այո, ի սկզբանե պարզ էր, որ նույն «հաջողությամբ» Օսկանյանը կարող էր պայքարել Հայաստանի կազմում ինքնավարություն ստանալու «կվադրոբերներների» իրավունքի համար։ Բայց մարդուն պետք էր ինչ-որ տեղ կպցնելու, ուստի նա գլխավորեց մի բան, որն իրականում գոյություն չուներ, չկա և երբեք չի լինի: Միևնույն ժամանակ, հայելու մեջ իր արտացոլանքը համբուրելու Օսկանյանի պատրաստակամությունը անհավատալի է։ Սրանում հենց հիմա համոզվեցին Ղարաբաղի խունտայի նախկին ղեկավարները և պարզապես նրանք, ովքեր անօրինական կերպով բնակվում էին մեր երկրի ժամանակավոր օկուպացված տարածքներում։ Օսկանյանը նրանց հարցրել է՝ ի՞նչ եք անում։ Եվ սա ուժեղ  ակնարկ էր, որ այս ամբողջ զանգվածը այծի կաթի պես լավն է։ Միևնույն ժամանակ, սա դեռ մեղմ վրդովմունք էր՝ կապված ռևանշիստներին վախեցնող նոր իրականության հետ։

Ընդդիմադիր «Այակվե» նախաձեռնության խորհուրդը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, թե ինչպես կարելի է հիստերիայի մեջ լինել ոչ մանկամիտ ձևով։ Այո, սրանք նրանք են, ովքեր Հայաստանի ներկայիս իշխանությանը պարբերաբար մեղադրում են «դավաճանության» և «երկրի ազգային շահերը հանձնելու» պատրաստ լինելու մեջ։ Այս անգամ «Այակվեն» որոշեց դիվերսիֆիկացնել իր երգացանկը՝ ավելացնելով նույն ռևանշիստների «մտածող եղբայրների» հասցեին մեղադրանքներ։ Ավելի կոնկրետ՝ Այակվեն համարել է, որ «Հայաստանի ներկայիս խորհրդարանական ընդդիմությունը, թեև չմասնակցեց սահմանային անվտանգության հանձնաժողովների կանոնակարգի վավերացման քվեարկությանը, սակայն իր փաստացի ներկայությամբ նպաստեց ապօրինությունների օրինականացմանը»։ Նրանք նկատի ունեն, որ հոկտեմբերի 23-ին Հայաստանի Ազգային ժողովը հաստատել է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև սահմանի սահմանազատման հանձնաժողովների համատեղ գործունեության կանոնակարգը։ «Այակվեն» ընդդիմադիրներին մեղադրում է այն բանի համար, որ նրանք ժամանակին չեն հրաժարվել իրենց պատգամավորական մանդատներից։ Այո, նրանք չեն հրաժարվել: Բայց ի՞նչ տարբերություն: Բացարձակ ոչինչ։ Որովհետև նույնիսկ սոցհարցումները ցույց են տալիս, որ Հայաստանի ընդդիմության վարկանիշը 2 տոկոս է։ Իսկ «Այակվեում» այն ամբողջովին  թվաբանական վրիպում  է
 
Ի՞նչ է նշանակում այս ամենը։ Այն, որ ռևանշիստների այս ամբողջ խմբի միակ «զենքը», որն արդեն իսկ սկսել է իր  նմանների հետ բախումը, մնում է  ահաբեկչությունը։ Կգնա՞ն արդյոք նրա դեմ, որպեսզի խափանեն Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղ համաձայնագրի ստորագրումը։ Չի կարելի բացառել նման փորձերը։ Սակայն սրանք նույնպես Հայաստանի ներկայիս ղեկավարության խնդիրներն են։ Այն պարտավոր է համապարփակ մոտեցում ցուցաբերել խաղաղության համաձայնագրի ստորագրման խոչընդոտները վերացնելու ուղղությամբ։ Սկսած Ադրբեջանի կողմից հնչեցված ողջամիտ ու արդարացված պայմանների կատարումից.