Վելդկամպի պատասխանը եւ հայկական լրատվամիջոցների ձախողումը Երբեմն ավելի լավ է լռել

Հայկական լրատվամիջոցները տխրության ու վշտի նոր առիթ ունեն։ Նիդեռլանդների արտաքին գործերի նախարարության ղեկավար Կասպար Վելդկամպը ուշադրություն չի դարձրել Ադրբեջանի նախագահի նկատմամբ պատժամիջոցների հարցին։ Բանն այն է, որ մարտի 12-ին Երևանում կայացած մամուլի ասուլիսի ժամանակ Կասպար Վելդկամպին հարցրել են, թե նա արդյոք չի համարում, որ ժամանակն է պատժամիջոցներ կիրառել մեր պետության ղեկավարի նկատմամբ։
 
Խղճուկ և պարզունակ սադրանքը արդեն եղել է և Հայաստանի ղեկավարության իր կուրատորների կողմից «գործարկվել» է լրագրողի կողմից բարձրաձայնելու համար։ Այդչափ հիմար և սադրիչ հարցին Վելդկամպը շատ հանգիստ շրջանցել է՝ հայտարարելով, որ Եվրոպայում՝  Հայաստանի  հետ Ադրբեջանի և Թուրքիայի հարաբերությունների կարգավորման «հույսի շողեր» են տեսնում:
 
Կասպար Վելդկամպը համարում է, որ կարևոր է նպաստել խաղաղության հաստատմանը՝ նույնն էլ ցանկանում է նաև ԵՄ-ն։ «Տեսնում ենք հույսի շողեր։ Լավ պահ է քայլ առաջ անելու համար»,- նա կոչ է արել հանուն տարածաշրջանի ու Եվրոպայի բարգավաճման՝ Հայաստանին, Ադրբեջանին և Թուրքիային խրախուսել հարաբերությունների նորմալացման ուղղությամբ։ Անշուշտ, նա իրավացի է։ Բայց նրա իրավացիության հավաստիացումը բնավ չի չեղարկվում՝ իր բարձրաստիճան խնամարկույի դիրեկտիվը տափակորեն կատարող հայ լրագրողի սադրիչ գործողությունները։
 
Սկսենք այբուբենական ճշմարտությունների կրկնությամբ։ Հայաստանը օկուպացրել է Ադրբեջանի տարածքի 20%-ը; Հայաստանը էթնիկ զտումներ է իրականացրել Ադրբեջանի տարածքում; Հայաստանը Ադրբեջանի ժամանակավոր օկուպացված տարածքներում բնակեցրել է այլ երկրների, այդ թվում նաև Սիրիայի քաղաքացիների; Հայաստանը ավերակների է վերածել ադրբեջանական բազմաթիվ քաղաքներն ու գյուղերը; ադրբեջանական Աղդամ քաղաքը հայ օկուպանտների կողմից վերածվել է «կովկասյան Հիրոսիմայի»; Հայաստանը շուրջ երեք տասնյակ տարիների ընթացքում կատարել է Ադրբեջանի ժամանակավոր օկուպացված տարածքների թալան՝ այնտեղից դուրս բերելով ամեն ինչ, ինչ կարողացել է,  ներառյալ բնական ռեսուրսների բարբարոսաբար շահագործումը։ Հայաստանը քաղաքական, ռազմական և ֆինանսական օգնություն է ցուցաբերել մեր երկրի ժամանակավոր օկուպացված տարածքներում գտնվող անջատականներին։
 
Հայաստանի առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ահաբեկչական «Երկրապահ» կազմակերպության անդամների հետ 1993 թվականին կայացած հանդիպմանը խոստովանել է. «Եթե ամեն ինչ չսկսվեր 1988-ին, ապա այսօր Ղարաբաղը չէր լինի։ Մենք կազմակերպեցինք աշխատանք, ստեղծեցինք ջոկատներ։ Փորձ ձեռք բերեցինք։ Հայաստանն ու Արցախը ամբողջությամբ մաքրվել են այլ ազգերից»։ Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը հայտարարել է «հայերի և ադրբեջանցիների գենետիկ անհամատեղելիության» մասին։ Հայաստանի երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը բրիտանացի լրագրող Թոմաս դե Վաալի հետ հարցազրույցում հայտարարել է, որ Խոջալուի ցեղասպանությունն իրականացվել է՝ ադրբեջանական խաղաղ բնակչությանը սպանելու հայ զինյալների պատրաստակամությունը ցույց տալու համար։
 
Հայաստանի գործող վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը օկուպացված Խանքենդիում հայտարարություն է արել այն մասին, որ «Ղարաբաղը՝ Հայաստան է, և վերջակետ», փաստորեն խաչ դնելով Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղ բանակցությունների վրա։ Հենց Փաշինյանն է տվել՝ 2020 թվականի ամռանը սահմանի Թովուզի ուղղությամբ սադրանք իրականացնելու, ինչպես նաև ադրբեջանական կողմի դիրքերի ուղղությամբ կրակելու հրամանը, ինչը և դարձավ 44-օրյա պատերազմի մեկնարկի պատճառը։
 
44-օրյա պատերազմի ընթացքում նա՝ ադրբեջանական խաղաղ քաղաքներին  հրթիռային հարվածներ հասցնելու հրաման է տվել, որի հետևանքով զոհվեցին ու վիրավորվեցին ադրբեջանցի ծերեր, կանայք ու երեխաներ։ Փաշինյանը շարունակել է ռազմական օգնություն ցուցաբերել ղարաբաղյան խունտային նույնիսկ 44-օրյա պատերազմի ավարտից և իր կողմից զինադադարի մասին եռակողմ հռչակագրի ստորագրումից հետո։ Ադրբեջանը, ի պատասխան վերոնշյալ գործողությունների, ստիպված եղավ՝ մեր երկրի Ղարաբաղի տնտեսական շրջանում մեկօրյա հակաահաբեկչական գործողություն անցկացնել։ Առաջին ղարաբաղյան պատերազմը, 44-օրյա պատերազմը, մեկօրյա հակաահաբեկչական գործողությունը՝ այս ամենը տեղի են ունեցել ողջ միջազգային հանրության, ներառյալ Նիդեռլանդների կողմից ճանաչված Ադրբեջանի տարածքում։ Նման ոչ մի բան տեղի չի ունեցել Հայաստանի տարածքում։
 
Այսպիսին են փաստերը։ Չնայած իրենց լիությանը, հայ լրագրողները շարունակում են սադրանքներ ստեղծել՝ բարձրացնելով մեր երկրի ղեկավարության նկատմամբ պատժամիջոցների հարցը։ Իսկ իրականությունն այն է, որ հենց Հայաստանի դեմ պատժամիջոցների բացակայությունն էր, որը  շուրջ երեք տասնամյակ օկուպացիայի տակ էր պահում մեր հողերը՝ անտեսելով ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի չորս բանաձևերը, և հակամարտությունը դարձրեց այդպես ձգձգված։
 
Առավել ևս, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը և Նիկոլ Փաշինյանը պետք է գտնվեն Բաքվի դատարանում ամբաստանյալի աթոռին՝ ղարաբաղյան խունտայի նախկին ղեկավարների կողքին։ Նրանց բոլոր հանցագործությունները արձանագրված են, և դրանք հեշտ է ապացուցել։ Հետևաբար հայկական լրատվամիջոցները չպետք է նույնիսկ փորձեն «պոչ խաղաղացնել»։ Նրանց երկիրը ոչ միայն մեղավոր է Ադրբեջանի դեմ մեծ քանակությամբ հանցագործությունների մեջ, այլ նաև մինչև հիմա չի խոստովանել իր մեղքերը դրանց համար։ Առավել ևս, Հայաստանը իր հիմնադիր փաստաթղթերում, ներառյալ սահմանադրության մեջ պահպանում է տարածքային պահանջները Ադրբեջանի և Թուրքիայի նկատմամբ։