Անկախության օր՝ բոլոր հնարավոր բարիքներից Կամ տաբատի վրա հետքերով տոն

«1991 թվականի սեպտեմբերի 2-ին Լեռնային Ղարաբաղի մարզային և Շահումյանի շրջանային ժողովրդական պատգամավորների խորհուրդների համատեղ նիստում ընդունվեց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հռչակման մասին հռչակագիր»,- առավոտից գրում են հայկական լրատվամիջոցները։

Հռչակել են: Առանց Ղարաբաղի ադրբեջանական բնակչության կարծիքը հարցնելու: Նրանք հրկիզեցին տարածաշրջանը, վտարեցին ադրբեջանցիներին, կոտորեցին Խոջալուի բնակչությանը, իրենք էլ ստացան այսպես կոչված անկախություն։ Անկախություն՝ մարդկային նորմալ կյանքից, միջազգային նախագծերից, արժանապատիվ աշխատանքից, ջերմությունից ու ջրից։ Չցրտահարվելու համար հատեցին անտառները, չդիմանալով դժվարություններին՝ բնակչությունը ցրվեց (համեմատեք թվերը, հաշվարկեք, թե քանի հայ է ապրել ԼՂԻՄ-ում և քանիսն է հիմա ապրում Ղարաբաղում): Նրանք իրենց վզից փաթաթեցին ավազակային ռեժիմը: Բավական է հիշատակել Սամվել Բաբայանին, ով հայ երիտասարդ կանանց հանգիստ չէր տալիս, «բեսպրեդելով» էր զբաղվում։ Բանը հասավ նրան, որ որոշ ծնողներ իրենց աղջիկներին ուղարկեցին Երևան։ Դուք սա անվանում եք «անկախությո՞ւն»: Դե եթե այս բառով անվանում են մի իրավիճակ, երբ ձեզնից ոչինչ կախված չէ՝ ոչ ձեր անվտանգությունը, ոչ էլ բարեկեցությունը (նստեք և սպասեք, թե երբ են Ռուսաստանից կամ այլ երկրներից ողորմություն ուղարկելու), ապա, իհարկե, մեր հարևանները դրան հասել են։ Աղքատություն, բռնություն և անօրինություն: Աֆրիկան՝ Ասիայում: Իրենք իրենց փակուղի մտցրին, ընտրեցին իրենց վնասելու ամենակարճ ճանապարհը: Դե հիմա վայելեք արդյունքները, տոնավաճառը դեռ նոր է սկսվում, և ձեզ վիճակված է թափառական խեղկատակի դերը: Չենք վճարելու, պարեք հասարակական հիմունքներով: Ձմեռը մոտենում է, և ձեզ շատ զվարճանքներ են սպասում:

Անջատողականները քաղում են իրենց իսկ հիմարության և միևնույն ժամանակ սանձարձակ երևակայության պտուղները։ Համաձայնեք, հատուկ տաղանդ է պետք սեփական ուղիղ աղիք լամպ կոխելու և այնտեղ կոտրելու համար: Այսինքն՝ եթե համեմատենք 1915-ի և 2020-ի փաստերը, ապա կտեսնենք, որ արդյունքը նույնն է, տարբերությունը միայն մասշտաբների մեջ է։ Լույսի լամպ, ջերմեռանդություն, արյուն, սրտաճմլիկ ոռնոց, «Նանսեն, օգնիր», տառապանք, դժգոհություն՝ «ինչու ռուսները Պսկովի դեսանտայիններին նորից չուղարկեցին, իսկ ֆրանսիացիները՝ չուղարկեցին զուավներին»։ Բայց նույնիսկ նրանք, ովքեր ուղարկել են ձեզ այդ լամպը հրահանգների հետ միասին, ծիծաղում են իրենց հոգու խորքում. «Որքան տխմար են սրանք... Ինչո՞ւ են արտասահմանից ուղարկված բոլոր իրերի հետ այսպես վարվում»: Եվ մենք հստակ գիտենք, թե ով է ուղարկել այդ լամպը անջատողականներին։ Նրանք, ովքեր, հեռանալով ազգային հանրապետություններից, «ականներ են տեղադրել: Լինի դա Մերձդնեստրում, Հարավային Օսիայում, Դոնբասում, Ղրիմում։ Ամենուր նույն ձեռքն է և նմանատիպ արդյունքներ. Զենքի մատակարարում, խամաճիկ ղեկավարների նշանակում:

Անջատողականները «երեկոյան զոհաբերություն» են, գործիք, նրանց չեն ափսոսում, երբեք նպատակ չեն եղել։ Հիմնական խնդիրն է թուլացնել Ադրբեջանին, Վրաստանին, Մոլդովային, Ուկրաինային և այդպես շարունակ։ Սկզբում դա ստացվում էր, բայց ժամանակները փոխվեցին, և ստացվում է ոչ այնքան լավ: Անջատողականները վերջանում են, գնալով ավելի քիչ ռեսուրսներ ու իրավիճակի վրա ազդելու լծակներ են մնում Ռուսաստանի ձեռքում։ Պարզվեց, որ Արևմուտքի «փափուկ ուժը» ավելի արդյունավետ է, քան զենքը:

Այնպես որ Ղարաբաղի անջատողականների մնացորդները ոչ այլ ինչ են, քան «խաղալիք գայլեր, որոնք թփերի տակից նայում են սարսափելի աչքերով»։ Մենք դա շատ լավ հասկանում ենք, և ուշադիր հետևում ենք այն ձեռքին, որը ձեզ շարժման մեջ է դնում մեր և Թուրքիայի դեմ խաղում: Միայն դու, Խոզուկ, մի մոռացիր, թե կոնկրետ որտեղ է քո տիկնիկավարի ձեռքը։ Իսկ խաղաղապահնե՞րը։ Դե, խաղաղապահները... Սպասենք մինչև 2025 թվականը, և ինչ-որ բան կլինի: Մենք որոշ հարցեր ունեինք նրանց, բայց ինչպես ցույց տվեց «Հատուցում» օպերացիան, միանգամայն հնարավոր է նրանց հետ պայմանավորվել, ընկերները ամեն ինչ հիանալի հասկանում են։ Իսկ զուավներին ոչ մի դեպքում թույլ չենք տա ոտք դնել այստեղ։ Ինչպես նաև Մինսկի խմբին։

«Երջանիկ է այն զորավարը, ով կռվում է շիլայով և բահով, ով կամակոր է և զգույշ... Եթե զինվորը վստահում է զորավարին, և զինվորը կուշտ է, նա խիզախորեն կռվում է» (Գեներալ Պատրիկ Գորդոն): Մեր զինվորները վստահում են հրամանատարին, մենք բավականաչափ շիլա ու բահ ունենք, փառք Աստծո, և համառության պակաս չունենք։ Այնպես որ շնորհավոր «անկախության» օրը, մինչև վերջ չջախջախվածներ, ամեն դեպքում ձեզնից ոչինչ կախված չի լինի։

— I need a gun.

— You don't, Rosebud, me old son. You need me.