Անվտանգությունն առաջին հերթին Մերը, իհարկե

«Անվտանգությունը շատ մեծ խնդիր է մեզ համար, և այդ խնդիրը պետք է քայլ-քայլ լուծել. դա մեր ամենամեծ պրոբլեմն է, որը մեր ամենօրյա օրակարգի խնդիր է»,- օրերս Վայոց ձորի մարզի Չիվա գյուղի բնակիչների հետ զրույցում ասել է ՀՀ վարչապետ Փաշինյանը։ Միաժամանակ նա մեծամտաբար ասել է իր հայրենակիցներին. «Մեր խնդիրն է հնարավորինս արագ տևական խաղաղություն հաստատել մեր տարածաշրջանում: Դա էլ հեշտ չի, որովհետև մենք խաղաղության մեր պատկերացումներն ունենք, որն ուրիշների պատկերացումների հետ չի համընկնում: Բայց սա մեզ չի խանգարում, որ ամեն ինչ անենք հետևողականորեն այդ ճանապարհով գնալու համար»:

Ինչպես ասում են՝ ավելի պարզ հնարավոր չէր արտահայտվել... Բայց աշխարհի մասին մեր պատկերացումներն էլ՝ որպես հաղթած կողմ, չեն համընկնում մեր սիրելի հարևանների աշխարհըմբռնման հետ։ Մասնավորապես, աշխարհը պատկերացնում ենք այսպես՝ Զանգեզուրի միջանցք, ադրբեջանցիների վերադարձ այնտեղ, որտեղից վտարվել էին 80-ականների վերջին, Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության անվերապահ ճանաչում։ Մենք զարմանալիորեն զիջող և համոզվողական ենք, և դուք պետք է դա պատշաճ գնահատեք: Ուշադրություն դարձրեք, որ մենք խոսք անգամ չենք ասում ոչ լիակատար դենացիֆիկացման, ոչ Հայաստանի ծանր զենք ունենալու արգելքի, ոչ էլ ձեր պատմության դասագրքերը մեր կրթության նախարարությունում փորձաքննության ենթարկելու անհրաժեշտության մասին։ Խաղաղության համար մեզ պետք է ընդամենը մի բան. ձեր պատրաստ լինելը դրան: Եվ նաև գնահատեք մեր մտքերի մաքրությունը. մեզ ավելորդ ոչինչ պետք չէ:

Եվ այդ ժամանակ, մեր արդար պահանջների կատարումից հետո, մենք կունենանք լիակատար փոխըմբռնում մեր հարևանների հետ, կապերի ապաշրջափակում, սահմանային առևտուր, Հայաստանի հնարավոր միացում միջազգային նախագծերին, և գուցե համատեղ հավաքներ՝ որպես արդյունք նրանց խաղաղասիրության և բանակցելու ունակության։ Միակողմանի խաղ չի լինելու, չնայած հասկանում եմ հայերի մոտիվներն ու նկրտումները։ Սա միանգամայն բնական մարդկային ցանկություն է՝ «որ ուրիշների համար լինեն խաղի կանոններ, իսկ ինձ համար՝ բացառապես բացառություններ»։ Բայց եթե դա տեղի ունենա, ինչը շատ հազվադեպ է լինում, և իհարկե, ոչ մեր իրավիճակում:

Արդարության ճիշտ մեկնաբանությունն այն է, երբ այն գործում է երկու ուղղությամբ, մենք այլ բան չենք հասկանում և չենք ընդունում։ Այդ իսկ պատճառով մենք մի ձեռքը կպահենք պուլսի վրա, իսկ մյուսը՝ պուլտի։ Անօդաչու թռչող սարքի և պաշտպանության այլ շատ անհրաժեշտ և կարևոր միջոցների պուլտի վրա։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև անվտանգությունն առաջնահերթություն է: Իսկ հաջորդ լուրում, սիրելի երեխաներ և հարգելի չափահաս ընկերներ, ամեն ինչ միանգամայն լավ է։ Պարզվում է, ինչպես հայտնում է Հայաստանի գլխավոր դատախազության մամուլի ծառայությունը, ԱԱԾ քննչական վարչությունում ավարտվել է Սեյրան Օհանյանի դեմ հարուցված քրեական գործի («գաղտնի») նախաքննությունը։ Էականն այն է, որ ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար Օհանյանը մեղադրվում է խոշոր չափերով գույքի հափշտակության և առանձնապես խոշոր չափերով վատնում կատարելու համար: Նույն գործի շրջանակներում մեղադրանք է առաջադրվել ևս 12 անձի։

Կարծում եմ՝ Օհանյանին բանտ են նստեցնելու: Հնարավոր եմ համարում, որ նրան մեղադրեն բոլոր մեղքերի մեջ: Բայց եթե անկեղծ լինենք, նրան ընդհանրապես չենք խղճում, քանի որ նա շատ անմեղ արյուն է թափել։ Երեք ցմահ ազատազրկում և մեկ կախաղան: Իսկ առաջիկայում պարզ կդառնա, թե ինչ է սա՝ հաշվեհարդար, թե՝ Հայաստանի քաղաքական դաշտի վերջնական մաքրում ռուսամետ վերնախավից։ Եվ կրկին անգամ. մեզ համար ամենակարևորը մատը պուլսի վրա պահելն ու իրավիճակը ճիշտ գնահատելն է. էլիտաների փոփոխությունը մի ակնթարթում չի լինում, այս գործընթացը ժամանակ է պահանջում և ինչ-որ մեկը կարող է չդիմանալ մեր ուղղությամբ կրակելու գայթակղությանը: Այնպես որ պետք է պատրաստ լինել ամեն ինչի` թե՛ ռազմական բախումների, թե՛ «միջազգային հանրության» վայնասունի։