Առանց անձնագրի չի կարելի Իսկ դուք ի՞նչ եք անելու առանց փաստաթղթերի:

Հարևանիկներ, ես հիմա ձեզ կշնորհավորեմ։ Ինչ է, իմ բազեիկներ, ձեր գլխին փորձանք բերեցի՞ք։ Բայց չէ որ մեր ողջ խմբագրությունը, ներառյալ ես, մեկ անգամ չէ, որ կարգի էինք հրավիրում ձեզ։ Ընդ որում, գնահատեք մեր քաղաքավարությունը, և ես նույնիսկ կասեի պատրաստակամությունը՝ քանի որ մենք ձեզ անկեղծորեն ամեն ինչի մասին զգուշացրել էինք։ Եվ անցակետի, և մեր բնապահպանների պիկետի մասին։

Դուք ում միայն չբողոքեցիք խաղաղ բողոքի ակցիայի մասին։ Մի ձեռքով արցունքներ էիք քսում չսափրված դեմքերիդ, իսկ մյուս ձեռքով շարունակում էիք ականապատել Ադրբեջանի տարածքը։ Բայց ամեն ինչ ի վերջո ավարտվում է։ Շուտով Խանքենդի կգան «Ազերսուից», «Ազերիգազից», «Ազերիշըգից» մարդիկ։ Եվ այս ամենը՝ արդար է ու ճիշտ։ Ջրի համար, լույսի համար, գազի համար պետք է վճարել։ Ընդ որում միայն ադրբեջանական մանաթով։ Կարծում եմ, ակնարկը պարզ է, ես ընդհանրապես փորձում եմ բացատրել հնարավորինս պարզ։ Դե, ինչպես նաև անձնագրերը կստուգենք։

Կա մի հրաշալի պատմություն (գուցե հեքիաթ, Աստված գիտի) այն մասին, թե ինչպես մի դրամատուրգ ապրելով Պերեդելկինոյում տասը տարի, չի վճարել ոչ գազի, ոչ էլ լույսի համար, իսկ երբ Լիտֆոնդից եկան նրան պարտքերի համար վտարելու, նա հարբած վիճակում սկսեց կրակել պարգևատրական «բրաունինգից»։ Ժամանակները Բրեժնևյան, կարելի է ասել բուսակերային էին, իսկ դրամատուրգը՝ հարգարժան մարդ էր, դրա համար էլ սահմանափակվեցին տուգանքով և խիստ նկատողությամբ՝ անձնական գործի մեջ մուտքագրելով։ Դե, «բրաունինգն» էլ համենայնդեպս խլեցին։ Մենք գիտենք, որ Ղարաբաղում դեռևս կան անօրինական զինված կազմավորումներ։ Ռուսական խաղաղապահ քանակակազմի անմիջական թողտվությամբ։ Բայց դուք էլ նաև գիտեք, որ մենք ձեզնից կխլենք այդ բրաունինգը։ Եվ դուք ամեն ինչի համար վճարելու եք: Առաջին հերթին՝ ձեր լկտիության համար։ Որի մասին մենք երբեք չենք մոռանա, և որի մասին անպայման կհիշեն հաջորդ սերունդները։ Այդ մասին մենք հոգ կտանենք։ Եվ կներառենք դպրոցական ծրագրում։ Այնպես որ, հարևանիկներ, ես ձեզ խորհուրդ կտայի հիմարություններ չանել։

Ի դեպ, անցակետի մասին։ Մեզ մոտ ցամաքային սահմանը փակ է, մենք կարանտինում ենք, կովիդից ենք վախենում, և սա՝ նույնպես ակնարկ է հասկացողների համար։ Այնպես որ՝ «միացում» նախագիծը կարող եք համարել պաշտոնապես փակված։ Ինչո՞ւ։ Ահա թե ինչու.

Մեծերի աշխարհը դաժան է, և յուրաքանչյուր «ուզում եմ»-ի համար վաղ թե ուշ (իհարկե ավելի հաճախ, շուտ) հաշիվ է գալիս։ Եվ խոսքը ոչ միայն փողերի մասին է, թեև դրանց մասին նույնպես: Ամեն ինչի գները խիստ են և զեղչեր չեն լինելու։ Դուք շատ բան էիք ուզում, և շատ դաժանորեն ձեռնամուխ եղաք գործին՝ բոլոր ադրբեջանցիներին վտարելով Հայաստանից, իսկ հետո նաև Ղարաբաղից։ Դուք չխնայեցիք ոչ երեխաներին, ոչ կանանց, դուք օկուպացրիք և թալանեցիք Ադրբեջանի 20%-ը, բայց չնկատեցիք, թե ինչպես անցաք այն, ինչ կոչվում է «երկճյուղության կետ»։ Դուք գլուխներդ կորցրիք անակնկալ երջանկությունից, թմբկահարությունը խլացրեց բանականության ձայնը, և այդ ժամանակվանից սկսեցիք մեկը մյուսի հետևից սխալներ գործել, ձեր բոլոր գործողությունները սկսեցին շրջվել ի վնաս ձեզ։ Մոտավորապես ահա այսպես.

Իսկ ձեր ամենամեծ, ամենագլխավոր սխալը դարձավ այն, որ դուք նույնիսկ չնկատեցիք, թե ինչպես ենք մենք փոխվել։ Մենք այլեւս չենք հավատում պայմանագրերի ուժին, մենք պարզապես հավատում ենք մեր բանակի հզորությանը։ Մենք չենք հավատում ձեր խոսքերին, չենք հավատում ձեր հովանավորների խոսքերին և այն ամենը, և մեր ամեն լսածը բաժանում ենք ոչ թե «երկուսի», այլ անմիջապես «տասի»: Պարզապես այն պատճառով, որ մենք գիտենք, թե ում հետ գործ ունենք։ Եվ մենք պատրաստվում ենք հետագայում ևս փոխվել, և մենք պատրաստվում ենք փոխվել դեպի լավը, ինչպես քանակական, այնպես էլ որակական առումով։ Մենք գիտենք, թե ով է մեր բարեկամը և գիտենք, թե ով է մեր թշնամին։ Գիտեք, մեծ հաշվով, այն ամենը, ինչ արվում է, միշտ արվում է դեպի լավը, պարզապես ոչ միշտ ձեզ համար, ինչպես այդ երգում. բժիշկը գործեց լավի համար, ափսոս, որ լավը քոնը չէ։ Եվ հիմա դուք չեք անի այն, ինչ ցանկանում եք: Դուք նույնիսկ չեք անի այն, ինչ ի վիճակի եք անել։ Այժմ դուք կանեք միայն այն, ինչ մենք ձեզ թույլ կտանք: Շնորհավորում եմ անցակետի առթիվ: