Ավելի լավ է սովորեք ձերոնց խրատել Բոլորդ այստե՞ղ եք

Ֆրանսիան «հայ-ադրբեջանական սահմանին ռազմական բախումներ»-ի առնչությամբ նախաձեռնել է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստ։ Եվրախորհրդարանի պատգամավոր Քսավյե Բելլամին Եվրախորհրդարանում հանդես է եկել Ադրբեջանից գազի գնումից հրաժարվելու պահանջով, ինչպես նաև պատժամիջոցներ սահմանել նրա դեմ։ «Freedom House»-ը, իր նախագահի շուրթերով ընդհանրապես արտահայտել է դառը դժգոհություն. «Relations between Azerbaijan and Armenia should be carried out through diplomacy and negotiation, not through artillery and drone strikes»: Պետք չէ, Իբրև, դրոններ և ՀԿՀՀ-ներ։

Դե ինչպես թե պետք չէ, երբ, առաջին հերթին, նույնիսկ շատ է պետք, իսկ երկրորդը՝ դա գործունյա և հրաշալի գործում է։ Նշմարվեցին, սակայն, բոլորը անխտիր՝ ճիշտ ինչպես Գոգոլի «Ռևիզոր»-ում. «Բա ու՞ր է Պրոխորովը» - «Պրոխորովը հարբած է»։ Այ այստեղ հենց Պրոխոխրվն է պակաս...

Այն մասին, թե ինչ ակնածանքով ու հարգանքով ենք մենք վերաբերվում ԵԽԽՎ-ին, ԵԱՀԿ-ին, ԵԽ-ին և ՄԱԿ-ին՝ գործնականում բոլորը գիտեն։ Նրանց նկատմամբ մեր հարգանքը երբեմն հասնում է քծնողության։ Արմունկներով հրելով մեր շուրջը գտնվողներին, մենք վազում ենք կատարել նրանց բանաձևերը և խորհուրդները։ Ձգտում ենք, ջղաձգելով առաջ ենք նետվում, որպեսզի համապատասխանենք։ Երբ չի ստացվում, գիշերներով բարձի տակ լաց ենք լինում կծելով նրա անկյունները, մինչև լնդերը արյունահոսեն: Վառ կարմիր կտավով մաքրում ենք մեր թանձր արցունքները և խոստանում ուղղվել։ «Հենց այս գիշերը կպատժեմ Դոն Օկանին»...

Այո, դուք ճիշտ եք, այդ ես վիրավոր և զզվելի հեգնում եմ։ ԵԽԽՎ-ն և ԵԱՀԿ-ն կարող են կոչ անել ամեն ինչի, նույնիսկ միասեռ ամուսնությունների: Բայց խստորեն միմյանց միջև: Լեզուն՝ միևնույն է ոսկոր չունի, իսկ թուղթը համբերատար բան է։ Այդ կազմակերպությունների կարծիքին (նրանց պատվիրակություններին և ներկայացուցիչներին) մենք, մեղմ ասած, չափազանց թերահավատորեն ենք վերաբերվում (գնահատեք իմ վայելչավարությունը) և գերազանց հիշում ենք և՛ նրանց դիրքորոշումը Ադրբեջանի նկատմամբ, և՛նրանց բանաձևերը։ Հավասարապես, ինչպես և իսլամաֆոբիան թուրքաֆոբիայի հետ: Եվ մենք մեզ կպահենք և պարտավոր ենք պահել՝ հանապատասխան։

Թող նրանք որոնեն մեր բարեկամությունը ու բարեհաճությունը, թող մտածեն, թե ինչպես մեզ ավելի ճարպիկ գոհացնեն, և մենք կտեսնենք, թե ում ձեռքը սեղմենք, և ում չթողնենք միջանցքից այն կողմ։ «Նրան մարդավարի կերակրեք և թող նա իր համար խաղաղությամբ շարունկի մուրացկանություն անել: Եվ ուշադիր նայեք, որպեսզի ինչ-որ բան չթռցնեն»: Նրանց «բանաձևերի հետ կարծիքների» առնչությամբ չարժե առանձնապես նյարդայնանալ: Բայց չարժե նաև արհամարել։ Նրանց աղաղակներից հնարավոր վնասը չափում ենք հետեւանքները նվազագույնի հասցնելու ծախսերով և եզրակացություններ ենք անում։ Ոչխարի մորթին արդյոք՞ արժե մշակել: Պետք է արդյո՞ք կասկածենք և ինչի՞ կարող ենք հասնել։ Շահու՜յթ։ Եվ միա՜յն։

Եթե թշնամին թռվռում է չորս ոտքի վրա, ատամներ է ցույց տալիս, բռունցքներ է թափահարում և միամիտ երդվելով հրաժարվում է անել այն, ինչի տակ արդեն ստորագրել է, այսինքն՝ պատերազմ է ուզում, կա նրան հանգստացնելու երկու միջոց։ Ծախսատար և ավելի էժան: Ծախսատար մեթոդն է՝ համոզել, երկար ժամանակ բարեհամբուրություն ցուցաբերել, շրջվել 180 աստիճանով և մարաններին մոնփասներ բաժանել։ Էժան միջոցը՝ ծնոտը ջարդելն է: Կոնֆետները, գիտեք, մենք մեզ համար կպահենք: Համաձայն եմ, որ սառնաշաքարի բաժանումից հետո որոշ ժամանակ կհնչի միայն գոհունակ ճըպճըպոցը։ Բայց նրա հավանականությունը, որ նույնիսկ քաղցրավենիք ստանալուց հետո նրանք «նորից կսկսեն», բավականին մեծ է։ Հետեւաբար, պետք է այնպես անել, որպեսզի չկարողանան սկսել, ինչը մենք և ձեռնարկում ենք։

«Զենքը վերջին միջոցն է, որի միջոցով թշնամին կարող է լինել համոզված»։ Էրազմը, ի դեպ, Ռոտերդամցի է։ Որպես ոչ պաշտոնյա մարդ՝ ես տիրապետում եմ շռայլությանը ասել այն, ինչ մտածում եմ։ Միջազգային կազմակերպությունների բանաձեւերի վրա բոլորը թքած ունեն։ Որովհետև նրանք անզոր են, իսկ վերջերս նույնիսկ ծիծաղելի։ Պրակտիկան ցույց է տվել, որ ժամանակին մեկ ապտակն ավելի արդյունավետ է, քան քսանութ տարվա բանակցությունները: Ոչ, մենք, իհարկե, գլխով ենք անում, ուշադրությամբ ծանոթանալով ձեր «խորը մտահոգության» հետ, և, հավանաբար, «հարսնացուի հանդեպ կարեկցանքից ելնելով, նրա հետ լաց կլինենք», բայց դրանից ավելի հույս չունենաք: Մենք արդեն թշնամու խոհանոցում ենք և պատրաստվում ենք այնտեղ ողջ սպասքը ջարդուփշուր անել։

Այսօր ընկերս սրամտորեն նկատեց, որ Ադրբեջանի տարածքը ավարտվում է այնտեղ, որտեղ սկսվում է պայմանավորվածություններին հետևելու հայկական խոստումը։ Ահա և հայերին կարգի ենք հրավիրում, իսկ մենք առանց այդ էլ մեզ լավ ենք պահում և նույնիսկ օրինակ ենք ծառայում բոլորի համար, ովքեր ցանկանում են իրենց հողերը ազատել օկուպանտներից և վերականգնել տարածքային ամբողջականությունը։ Այո, միջազգային իրավունք, այո, կանխարգելիչ միջոցառումներ մեր խաղաղ բնակչության պաշտպանության ուղղությամբ։ Հարևանները մեծ ջանքեր են գործադրել, որպեսզի մենք վերջապես հավատանք, որ սահմանների սահմանագծումը պետք է հատկապես նման բնույթով կատարվի։ Հասկանալի, պարզ և մատչելի: Համոզվեցինք և ընդունեցինք որպես կանոն։ Եվ մեր վստահությունը աներեր է։