Գելափը համարում է Իսկ «İti qovan»-ը կամփոփի

Գելափի ինստիտուտի հարցման համաձայն, Հայաստանի Հանրապետության բնակչության ավելի քան 80 տոկոսը դեմ է Ղարաբաղը Ադրբեջանի կազմի մեջ վերադարձնելուն։ Իսկ հարցվածների 60 տոկոսն էլ ընդհանրապես պահանջում է «զինվել եւ հակահարված հասցնել նրան»։

Այսինքն մեր աննման հարեւանիկները մեր բարի կամքի ժեստերը ընկալում են որպես պատշաճ, իսկ իրենք հասունացնում են նենգ պլաններ։ Այս սցենարը պետք է կոտրել, հայերը պետք է, որպես պատշաճ ընկալեն բացառապես ԱԹՍ-ներ և զինվորի մնացորդներով լցոնված ցինկե պահածոները։ Հասկանալի է, որ նրանց հույզերն ու զգացմունքները պետք է լինեն բացառապես բացասական. «ցուրտ է», «վաղը ինչ կլինի», «կրկին լույս չկա», «նորից կրակում և խփում են», «բոլորը մոռացել են մեր մասին, բացի ադրբեջանական բանակից», «կրկին Իրանից գազատարը չի աշխատում»։

Գելափի հարցման արդյունքները զգուշացնում են՝ ռեւանշիստական տրամադրությունների վրա ուշադրություն չդարձնելը ոչ միայն հիմարություն է, այլ հանցագործություն։ Այո, Երկրորդ ղարաբաղյան պատերազմում հայկական բանակում դասալիքների թիվը հասել է տաս հազարի։ Այո, ըստ հայ բլոգերների, Խանքենդիից փախել են զենք պահելու ունակ գրեթե բոլոր տղամարդիկ, իսկ նրանք, ովքեր չեն հասցրել, թաքնվել են նկուղներում։ Այո, ամենագնացների և պիկապների տերերը հրաժարվել են իրենց մեքենաները տրամադրել հայկական բանակին։ Սոցիոլոգիական հարցման ընթացքում կարելի է ամեն ինչ ասել. Գելափի կառույցը մեկ բան է, իսկ գերի ընկնելով ադրբեջանցի սպային ցուցմունք տալը՝ բոլորովին այլ բան: Այնպես որ կարել է թույլ տալ նաև տափակ հոխորտանք, որին հարցվողները դիմել են հուսահատությունից դրդված։ Միգուցե հարևանիկները պառկել հանգստացել են, նորից կորցրել են վախը և որոշել են նորից սկսե՞լ իրենցը: Միանգամայն հավանական է նաև Մոսկայի սինդրոմը Փղին տեսնելու դեպքում. «Առանց կռվի կընկնեմ մեծ կռվարարների մեջ…»: Բայց մենք ոչ մի պարագայում չպետք է դրա վրա հույս դնենք։ Ինչպես երևում է, կռիվը պետք է ինքներս սկսենք, որպեսզի հարևանիկների «ծեծված կռվարարի» կարգավիճակը փոխել մի փոքր այլ կարգավիճակի: Իսկ հետո, հայ ռեւանշիստների օրինակով, կարելի է գրել մի ամբողջ՝ «Դինամիկայի սրընթացությունը քրեակատարողական հիմնարկների ոչ ֆորմալ խմբերի հիերարխիայում» գիտական ուսումնասիրություն։

Զինվորին նշանակված է ապրել խիստ պատժի առջև մշտական վախի վիճակում։ Գոնե այն պատճառով, որ վախը կաթվածահար է անում միտքը: «Արամչիկ, ես շատ եմ վախենում այդ երկաթե թռչուններից, երբ դու դրանք տեսար՝ արդեն ուշ էր։ Իսկ ասկերները ավելի սարսափելի են՝ հայտնվում են հանկարծակի, և մենք անմիջապես քիչ ենք դառնում։ Եվ ես նաև շատ եմ վախենում կացին-ի-ի-ից ...»: Անշուշտ, ոչ մի սմարտֆոններ առաջնագծում: Մենք պետք է խաղանք առավելությունների վրա: Համոզված եմ, որ տվյալների բազա, որը ներառում է այնպիսի չափանիշներ, ինչպիսիք են եղանակային պայմանները տարվա այս կամ այն ժամանակ, կամուրջների բեռնակրողունակությունը, ճանապարհների լայնությունը և մայթերի խորությունը մենք ունենք։ Իսկ հետևաբար մեզ ոչինչ չի խանգարում ոչնչացնել թշնամու հաղորդակցությունները, բարդացնել մոբիլիզացիոն գործընթացը, անհրաժեշտության դեպքում դիվերսիաներ կատարել էլեկտրակայանների և գազատարների վրա։ Ամեն ինչին պետք է ընթացք տրվի։ Եվ պատրաստ լինել ոչ միայն նրան, ինչ կարող է տեղի ունենալ վաղը, այլ նաև նրան, ինչը անպայման չէ, որ վաղը տեղի ունենա։ Որովհետև վաղը ուշ կլինի տրամադրվել:

Ջերմուկը (Իսթիսուն, եթե ըստ մեզ, մարդկայնորեն) հասանելի է։ Այնպես որ, իսկ ինչու՞ ոչ: «Պետական սահմանի ճշտման» շրջանակներում մի փոքրիկ ռեյդը ավելի քան տեղին կլիներ՝ մոտ հարյուր կիլոմետր խորանանք արևմտյան ուղղությամբ, միաժամանակ նայենք հայկական զինկոմիսարիատների առջև հերթերին։ Օպտիկական նշանոցի մեջ։ Եվ թող գա ԵԱՀԿ-ը, մի քսանութ տարի էլ խոսալով կխոսենք։ Բայց պետք է հասկանալ, թե ինչպես է «համաշխարհային հանրությունը» վերաբերվելու Ադրբեջանին։ Եթե վաղը, օրինակ, Վրաստանը որոշի ուժով վերականգնել իր տարածքային ամբողջականությունը, ապա հանրությունը կլինի վրացիների կողմը, և ոչ ոք չի ոռնա «մահաբեր զենքի և խաղաղ բնակչության դեմ վայրագությունների» մասին, ինչպես դա եղավ մեր պատերազմի օրերին։ Հետևաբար, եթե ինչ-որ բան՝ ամեն ինչ պետք է անել հնարավորինս արագ, քանի դեռ ուշքի չեն եկել և հիստերիա չեն բարձրացրել, երբ սկսեն ալիք բարձրացնել՝ արդեն ուշ կլինի: Ճեղքեցին, մաքրեցին, փորեցին։ Պետք է է Զանգեզուրը վերադարձնել հայրենի նավահանգիստ և վերականգնել պատմական արդարությունը։ Չկա պայմանագիր (դա մեզ պետք չէ, ինչի մասին արդեն մեկ անգամ չէ, որ ասել եմ), չկա և սահման։ «Կողմացույցը խելագարվել է մագնիսական անոմալիայի տարածքում, իսկ մենք այստեղ զորավարժություններ ունենք»։ Եվ որպես լկտիության համար պատիժ արժե հարևանիկներին պաշտոնապես հայտարարել. հրադադարի մասին Եռակողմ հայտարարության ստորագրումից հետո կալանավորված ահաբեկիչները ուղարկվել են հակառակորդից մաքրված տարածքները ականազերծելու համար։ «Դու սկսում ես ձանձրացնել, Անդրանիկ, ժամանակն է զբաղվել քո ականջներով».

Ամփոփում. աու, Գելափ, sən saydığını say, gör «İti qovan» nə sayır...